บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 2 หน้า 4
“มานี่ได้แล้วค่ะ”
“ฝั่งโน้นไม่เห็นมีอะไรน่าสนใจหรอกค่ะ อย่าไปดูเลย”
“ทำไมเหรอจ๊ะ”
นลินเออะอะคิดหาคำตอบยังไงดี “เข้าบ้านเถอะค่ะ ค่ำแล้วเดี๋ยวน้ำค้างจะลงหนูชมพูเอา มาเถอะพี่”
แพรขาวหันไปมองฝั่งตรงข้ามอีกที ไม่พบอะไร ทุกอย่างเงียบมีแต่ศาลาริมน้ำว่างเปล่า แพรขาวงงๆ ก่อนเดินกลับมา ชมพูหันไปมองหาไรวินท์แต่ไม่เห็นไรวินท์แล้ว เลยหันมองหาโดยรอบไปมางงๆ
“มีอะไรหรือลูก หนูมองหาอะไร”
“คุณยุง..คุณยุง..”
“ยุงใช่มั้ย ไปๆงั้นเราเข้าบ้านกันเถอะจ้ะ ไปอาบน้ำกันดีกว่า” แพรขาวจูงชมพูตรงกลับเข้าบ้าน ชมพูเดินตาม พร้อมนลินที่ถอนใจโล่งไปที
ทั้งสามเดินขึ้นมาระเบียงเรือน ชมพูเหลียวหันกลับไปทางศาลเจ้าบ้านมองดูให้แน่ใจอีกทีเหมือนเห็นอะไรบางอย่างเลยส่งยิ้มให้ พร้อมกับโบกมือบ๊ายบาย ก่อนเดินตามแพรขาว เข้าบ้านไป
ไรวินทร์ยืนนิ่ง รูปหล่อ ถือกุหลาบขาวดม ยิ้มสดใส โบกมือให้ชมพู
ผีสีนวลมองจากหน้าต่างห้องเก็บของชั้นสองเรือนหลังใหญ่ มองเห็นการปรากฏร่างของไรวินท์เจ้าบ้านจากด้านหลัง และจับจ้องไปที่ชมพูกับแพรขาวและนลินที่เดินไปที่เรือนเล็ก ผีสีนวลมองตามพวกแพรขาวไปด้วยสายตาเยือกเย็น
แพรขาวในชุดนอน เป็นกางเกงขาสั้น กับเสื้อทีเชิตหลวมๆลายการ์ตูนสีอ่อน กับลูกที่ใส่ชุดการ์ตูนเข้าชุดกับแม่ แพรขาวกำลังแปรงผมให้ลูกสาวอย่างรักใคร่ เสียงมือถือแพรขาวสั่นๆ ไฟกระพริบก่อนเงียบหายไป
ชมพูหันไปเห็น “โทสับค่ะแม่”
“ค่ะ เดี๋ยวแม่ดูเอง” แพรขาวเดินมาหยิบมือถือที่วางทิ้งไว้ขึ้นมาดูเห็นสายค้างจากเขมินีล่าสุด แพรขาวถอนใจ คิดๆ ก่อนตัดสินใจกดโทรออก
เขมินีในชุดอยู่บ้านที่ดูสปอร์ต กำลังเริ่มลงมือโกยผลไม้หั่นชิ้นลงในเครื่องปั่นอยู่ที่เคาน์เตอร์ รีบเอาผ้ามาเช็ดมือ และรับสายแทบจะทันที “แพรขาว..เอางี้ เรามาเปิดใจกันดีกว่า ฉันเป็นห่วงหลาน เธอเอาชมพูไปอยู่ที่ไหนยังไงคนเดียว เอาไปอยู่โรงเรียนไหน หลานฉันไปกับเธอ ก็คงไม่สะดวกสบายเหมือนอยู่กับพ่อกับย่าแน่ ใช่ไหม”
“ชมพูไม่ลำบากค่ะ ข้อนี้พี่เขมวางใจได้เลย แพรจะเลี้ยงลูกอย่างดีที่สุด “
“แม่เค้ากลัวเธอเอาไปฝากญาติพี่น้องเธอที่บ้านนอกเลี้ยง ถ้าเป็นแบบนั้นก็ให้มาอยู่กับย่าดีกว่า แต่ฉันก็บอกแม่ว่าเธอไม่มีทางทิ้งลูก เอาเป็นว่า..อย่างนี้ดีไหม..เธอกับลูกมาอยู่กับฉัน ฉันจะหาคอนโดให้เธออยู่ มีพี่เลี้ยงให้ชมพูด้วย ค่าใช้จ่ายทุกอย่างฉันจะรับผิดชอบเองทั้งหมด..แทนไอ้กร..ไอ้พ่อเฮงซวย” แพรขาวเฉยๆฟังนิ่ง “เธอก็รู้ ถึงฉันเป็นพี่ ฉันก็ไม่เข้าข้างน้อง เพราะมันเป็นคนผิด แต่เธอก็ต้องนึกถึงว่าพ่อแม่เลิกกัน กรรมก็ตกไปอยู่ที่ลูก เธอไม่เห็นแก่ตัวเอง ก็ต้องเห็นแก่ลูกบ้าง อย่าให้ลูกต้องไปตกระกำลำบากกับเธอเลย”