บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 13

แพรขาวเดินเข้ามาทีแรก เผลอเดินกระแทกกระทั้น เห็นชมพูนึกได้ หยุดยืน แล้วระวังไม่ทำเสียงดังย่องไปขึ้นเตียง ข้างชมพู หันกลับไปหน้าบ้าน “ฉันจะพยายามหลับต่อนะคะ..ถ้าหลับลงน่ะ” แพรขาวนอนลง แล้วหลับตาไรวินท์ปรากฏข้างเตียง มองอย่างเคร่งขรึม “เธอเพิ่งเห็นแค่ช่วงเริ่มต้นเท่านั้นเอง..แพรขาว..”แพรขาวหลับไป

พระอาทิตย์ทอแสงเหนือขอบฟ้ายามเช้า สีนวลกำลังวางกำดอกบัวลงบนฝาบาตรพระ หญิงสาวนั่งไหว้รับพรจากพระบิณฑบาตรรูปหนึ่ง ที่มีเด็กวัดสะพายย่ามยืนอยู่ด้วย โดยมีสาวรับใช้คนหนึ่งคอยช่วย“โยมวารียังไม่หายอีกหรือโยม.. ไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม”“เจ้าค่ะ หลวงพ่อ ..คุณแม่ทานยาพักอยู่กับบ้านเฉยๆ ไม่กี่วันคงลุกเดินได้แล้วเจ้าค่ะ”“อืม..นี่ละสังขารคนเรา อย่าได้ประมาท..อาตมาขอให้หายไวๆ บอกโยมวารีวางมือจากงานได้แล้ว ลูกชายก็เป็นถึงเจ้าคนนายคนไปแล้ว จะได้อยู่เลี้ยงหลานไปนานๆ” พระพูดจบก็เดินจากไปทิ้งให้สีนวลยืนอึ้ง

สีนวลใส่บาตรเสร็จ มีเด็กสาวรับใช้ถือภาชนะต่างๆตามทันใด สาวรับใช้อีกคน วิ่งร้องเสียงตื่นมาจากเรือนเล็กของวารี “คุณ..คุณสีนวล..คุณสีนวลเจ้าคะ..คุณนายวารีเจ้าค่ะ..คุณนายวารี ล-ล้มเจ้าค่ะ”“หา!” สีนวลตะลึง หน้าซีด

ไรวินท์คร่ำเคร่งนั่งตรวจทานกองเอกสารบนโต๊ะไปมา เสียงเคาะที่บังตาเบาๆ “เข้ามา..”มาลาตีในชุดสวยทันสมัยในมือถือตระกร้าขนมเปิดเข้ามา “ดิฉันขอรบกวนเวลาสักเล็กน้อย”“คุณ..มาลาตี เชิญครับ” ไรวินท์มองประหลาดใจ ที่เห็นมาลาตีมายืนยิ้มหวานอยู่ตรงหน้าโดยไม่ได้นัดหมาย“มาลาตีมาส่งขนมให้คุณแม่ที่บางลำพู คุณแม่เลยให้แวะเอามาฝากท่านด้วย..นี่ค่ะ” มาลาตียื่นตะกร้าให้ “มีเปียกปูน หม้อแกง ขนมตาล แล้วก็ข้าวตังค่ะ”“ให้ผมมากขนาดนี้เชียวหรือครับ”