บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 13 หน้า 3
“ครับ..”ทั้งสองสบตา แพรวพราววาวแวว
ไรวินท์หน้าชื่น ฮัมเพลงสบายอารมณ์ เดินลิ่วๆมาถึงหน้าห้องทำงานตนเอง ก่อนผลักบังตาไม้เข้าไปข้าราชการหนุ่มหน้าห้องที่นั่งอยู่รีบเรียกไรวินท์ที่กำลังเดินตรงจะเข้าไปห้องทำงาน “ท่านรองขอรับ..”“มีอะไรประวัติ”“คือ..คุณนาย..” ข้าราชการหนุ่มที่ผายมือไปทางเก้าอี้ไม้ยาวริมผนังสำหรับคนมาติดต่อนั่งรอ และยังไม่ทันเอ่ยจบ“คุณพี่”“สีนวล!” สีนวลลุกขึ้นยืนทันทีที่เห็นว่าเป็นไรวินท์ ไรวินท์รีบเดินตรงเข้ามา “สีนวลมาที่นี่ทำไม”“คุณพี่..คือวันนี้เมื่อเช้า..”เสียงผลักบังตาไม้ชั้นนอก มาลาตีเข้ามาโดยไม่ทันสังเกตว่ามีสีนวลยืนอยู่ “คุณไรวินท์คะ มาลาตีลืมไปจริงๆ..”“คุณมาลาตี!”“ค่ะ นี่ค่ะ ผ้าเช็ดหน้าของคุณไรวินท์ที่มาลาตีลืมติดตัวไปวันก่อน” มาลาตียื่นผ้าเช็ดหน้าในมือคืนให้ไรวินท์ เห็นลายปักรูปตัว “V” ชัดเจนสีนวลเห็นอึ้ง หน้าชาวูบ ไรวินท์อึ้งไม่แพ้กัน รับไว้ รีบเอามือกำปิดลายปัก ทำไม่รู้ไม่ชี้ เป็นปกติๆ “อะอ้อ.ครับ..”“ขอบพระคุณนะคะ วันนี้ตั้งใจจะเอามาคืน ตอนที่ไปนั่งร้านอาหารด้วยกันก็ลืมเสียได้” มาลาตียิ้มๆ หัวเราะเบาๆ หันไปเห็นสีนวล “อ้อ มีแขกอยู่นี่คะ ถ้าอย่างนั้นมาลาตี ไม่รบกวนแล้วล่ะค่ะ กลับละค่ะ”“ค-ครับๆ ขอบคุณครับ”มาลาตีเดินกลับออกไป สีนวลยังอึ้งนิ่งเป็นไก่ตาแตก เหมือนโดนตีหัวหนักๆ ไรวินท์แอบกลืนน้ำลายฝืดคอ พยายามปรับสีหน้า แล้วมองสีนวล
ไรวินท์เดินนำสีนวลลิ่วๆมา สีนวลเดินตามมาอย่างมึนงง ตั้งสติไม่ถูก ที่มุมหน้ากระทรวง ที่คนไม่ค่อยผ่านไปมาพลุกพล่าน ไรวินท์หยุดยืน หันกลับมา สีนวลหยุดตาม พอสบตาไรวินท์ สีนวลก็ตัวลีบ“พี่เคยบอกใช่มั้ย ว่าพี่มีงานยุ่งทั้งวัน..ทำไมอยู่ดีๆก็มาที่ทำงานพี่ ไม่บอกให้พี่รู้เสียก่อน หา..นวล!”“นวล..มีเรื่องสำคัญ..”“เรื่องในบ้านก็พูดกันที่บ้านสิ รอพี่กลับไปตอนเย็นจะไม่ได้เชียวหรือ” สีนวลก้มหน้าซีดสลด เงียบไม่ตอบ ไรวินท์เห็น เริ่มรู้สึกตัวว่าแรงเกินไปพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง “อืม..เอาเถอะ ทีหลังก็อย่าทำเช่นนี้อีก”