บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 13 หน้า 2

“เผื่อท่านเอาไปฝากคนที่บ้าน..” มาลาตีปรายตาอย่างมีชั้นเชิงไรวินท์ถึงกับอึ้งคิดคำตอบไม่ทัน “อ้อ..”“ฝากคุณแม่ของคุณไรวินท์ด้วยไงคะ”“ครับ..ได้ครับ ขอบคุณมากนะครับที่กรุณาหิ้วมาถึงที่นี่ อืม..อย่างนี้มั้ยครับ กำลังจะเที่ยงพอดี คุณมาลาตีไปรับข้าวกลางวันกัน ข้างกระทรวงมีร้านอาหารฝรั่งเจ้าอร่อย..ผมขออนุญาตเป็นเจ้ามือเพื่อเป็นการตอบแทน”มาลาตีชม้ายตาไม่ยอมตอบในทันที ทำให้บทสนทนาเงียบไปครู่ ไรวินท์มองด้วยสายตาค้นหา รอคำตอบ “..ค่ะ” มาลาตียิ้มรับ ก่อนทั้งสองยิ้มหัวเราะกันเบาๆ

สามล้อคันหนึ่งวิ่งมาจอดกึกที่หน้ากระทรวง ก่อนหันไปบอกผู้โดยสารที่นั่งมา “นี่ล่ะคุณ..มหาดไทย ถึงแล้ว”“อ้อ” สีนวลมองๆ ตื่นตาๆ “จ้ะ นี่จ้ะ..” สีนวลในชุดเรียบๆโผล่หน้าออกมามองๆ ยื่นอัฐส่งให้สามล้อ แล้วก้าวลงมา ยืนมองๆอยู่หน้ากระทรวงงงๆ ไปไม่ถูก เห็นแต่ข้าราชการ ผู้คนเดินผ่านไปมา สีนวลแอบตื่นเต้น

ที่ตึกใหญ่ ข้าราชการคนหนึ่งชี้ๆบอกทางให้กับสีนวลเดินมาสีนวลขอบอกขอบใจด้วยความ นอบน้อมมากๆ ก่อนเดินมาตามทางระเบียงตึกใหญ่อย่างระวังๆตื่นๆ แบบคนไม่คุ้นเคยกับการออกมาโลกภายนอก พอเดินผ่านคนในเครื่องแบบ ก็ค้อมๆหลบๆให้

ไรวินท์อเดินกางร่มร่วมมากับมาลาตี พูดคุยยิ้มแย้มมาตามริมกำแพงกระทรวง“อาหารรสชาติถูกปากมากค่ะ สตูว์ลิ้นวัวอร่อยมาก เคี้ยวทีเหมือนละลายในปาก”“แต่ตัวอาโกกุ๊กเองเรียกว่าสิตู....สิเต๊ก สิตู..” ทั้งสองหัวเราะแจ่มใส “เอาอย่างนี้สิครับ..แล้วถ้า มีโอกาส ผมจะขอเชิญคุณมาลาตีกับคุณแม่ไปรับอาหารเย็นด้วยกัน ให้ผมเป็นเจ้ามือ.. เพื่อขอบคุณสำหรับตะกร้าขนมวันนี้อีกสักครั้ง”“อุ๊ย คุณไรวินท์ ขนมตระกร้านั้นเป็นของเล็กๆน้อยๆจากบ้านมาลาตีมากกว่าค่ะ เมื่อเทียบกับที่คุณไรวินท์กรุณายื่นมือเข้ามาช่วยเหลือครอบครัวเราแล้ว”“ไม่หรอกครับ เป็นสิ่งที่ผมเต็มใจช่วยและควรช่วยมากกว่า..ไม่ได้ หวังอะไรตอบแทน” ไรวินท์ส่งสายตาคมกริบซ่อนนัยกลับไปมาลาตีมองตอบไม่สะทกสะท้าน “คุณไรวินท์..เป็นคนดีจริงๆ.. เอาละค่ะ มาลาตีต้องขอลากลับแล้ว ประเดี๋ยวคุณแม่จะรอ”