บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 13 หน้า 5

เรือนใหญ่ยามค่ำ พระจันทร์กระจ่างสดใสเด่นชัด เห็นห้องไรวินท์ชั้นสองเปิดไฟอยู่ สีนวลในชุดเตรียมเข้านอนเดินผ่านมาหน้าห้องไรวินท์ หยุดมองหน้าประตูนิ่ง คิดเรื่องวันนี้“คุณมาลาตี!”“ค่ะ นี่ค่ะ ผ้าเช็ดหน้าของคุณไรวินท์ที่มาลาตีลืมติดไปวันก่อน” มาลาตียื่นผ้าเช็ดหน้าในมือคืนให้ไรวินท์ เห็นลายปักรูปตัว “V” ชัดเจนสีนวลเห็นอึ้ง หน้าชาวูบ ไรวินท์อึ้งไม่แพ้กัน รับไว้ รีบเอามือกำปิดลายปัก ทำไม่รู้ไม่ชี้ เป็นปกติๆ“อะอ้อ.ครับ..”“ขอบพระคุณนะคะ วันนี้ตั้งใจเอามาคืน ตอนที่ไปนั่งร้านอาหารด้วยกันก็ลืมเสียได้” มาลาตียิ้มๆ หัวเราะเบาๆ หันไปเห็นสีนวล” อ้อ มีแขกอยู่นี่คะ ถ้าอย่างนั้นมาลาตี ไม่รบกวนแล้วล่ะค่ะ กลับละค่ะ”สีนวลน้ำตาเอ่อขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ได้สติรู้ตัว เลยจะหันเดินกลับห้อง แต่พอก้าวเท้าเกิดเสียงพื้นไม้ลั่นดังขึ้น“นั่นใคร?”“นวล เองค่ะ”“มีอะไร?”“ปะ-เปล่า นวล..นวลจะมาถามว่าพี่จะรับ เอ่อ..โกโก้ร้อนๆไหม นวล..จะเข้านอนแล้ว”ประตูห้องอ้าเปิดขึ้น ไรวินท์ในชุดนอนกางเกงแพร เสื้อคอกลมยืนอยู่ ภายในเห็นเป็นแสงโคมข้างเตียงสลัวๆ ลอดออกมา “เข้ามานอนที่นี่สิ ..”“เอ่อ..อะไรนะคะ”“..พี่กำลังจะนอนพอดี..เข้ามา..”ไรวินท์ผลักประตูเปิดออกกว้าง สีนวลหน้าแดงก่ำใจเต้นระรัวเดินเข้าไป ไรวินท์มองตรงมาแน่วแน่

ดวงอาทิตย์ทอแสงเหนือขอบฟ้ายามเช้า สีนวลนอนร่างเปล่าเปลือยอยู่ใต้ผืนผ้าแพรกับไรวินท์ที่นอนหลับสนิทอยู่ข้างๆ สีนวลลืมตามองเพดาน สีหน้าแช่มชื่นผุดผาด ไม่นึกไม่ฝันกับสิ่งที่เกิดขึ้นข้ามคืนผ่านมา มีรอยยิ้มเล็กๆเปี่ยมสุข ก่อนหันไปมองไรวินท์ แล้วค่อยๆขยับลุกออกจากเตียงไปเบาๆ

ไรวินท์ในชุดข้าราชการ สวมหมวกก้าวเดินลงระเบียงเรือน มีสีนวลที่อยู่ในชุดสวยกว่าปกติที่เคยคือมีสีสันขึ้นมา สีหน้าสดใส มายืนส่ง ยื่นกระเป๋าให้กับไรวินท์“อย่าลืมบอกให้แช่มย้ายของส่วนตัวของพี่ ..ที่พี่จดรายการไว้บนโต๊ะ กลับไปไว้ในห้องเราด้วย พี่ไปล่ะ”