บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 12

ที่ร้านขายข้าวแกง ข้างกระทรวง ข้าวแกงหมดแล้ว พ่อแม่บัวน้อยกำลังเช็ดถ้วยชามและเก็บซ้อนๆ หลังจากล้างเสร็จ บัวน้อยถอนหายใจหนักๆ เดินไปเดินมา ว้าวุ่นใจ แต่ทำอะไรไม่ได้พ่อแม่บัวน้อยมองหน้ากัน แล้วมองไปที่ลูกสาวด้วยความสงสารพ่อเตือน “ค่อยๆพูด ค่อยๆจากับท่านนะ..บัวน้อยเอ๊ย อย่าใช้อารมณ์ “บัวน้อยร้องไห้โวยวายเหมือนเด็กๆ “ร้อยวันพันปีฉันไม่ได้มาที่นี่เลย พอเหยียบมาทีแรก ก็เห็นผัวตัวเองมีผู้หญิงสวยๆหรูๆมาหาถึงที่ทำงานแล้ววันที่ฉันไม่มาล่ะจ๊ะ..จะมีใครมาตีท้ายครัวฉันที่นี่อีกซักกี่คน”

สามล้อจอดลงริมถนนหน้ากระทรวง มาลาตีหันมาล่ำลาไรวินท์ “หากคุณพอจะมีเวลาว่างและไม่รังเกียจเราแม่ลูก ดิฉันจะขอกราบเรียนเชิญคุณไปที่บ้านของเรา” มาลาตีกับไรวินท์มองหน้ากันมีความหมาย “เพื่อขอคำปรึกษา... “ ไรวินท์มองหน้ามาลาตี ชั่งใจสักครู่ มาลาตีคืนผ้าเช็ดหน้า“ขอบคุณค่ะ”ไรวินท์ไม่รับผ้าเช็ดหน้า สบตากันมีความหมาย มาลาตีขึ้นไปบนสามล้อ เรียบร้อย ช่วงขาส่วนที่พ้นกระโปรงออกมา ดูเย้ายวนใจ ไรวินท์มองเหมือนถูกสะกด จนสามล้อกำลังจะออกช้า ๆ“ถ้าเป็นวันหยุด...เอ่อ วันอาทิตย์เย็นๆ ได้ไหมครับ”มาลาตีหันมายิ้มอ่อนหวานให้ไรวินท์ จากนั้นสามล้อก็ถีบออกไป ไรวินท์มองตามด้วยความระทึกใจเล็กๆ

บัวน้อยนั่งร้องไห้ พ่อกับแม่ที่เก็บร้านเสร็จแล้วมองอย่างหนักใจ พลันหันไปเห็นไรวินท์ รีบพากันถอยหลบให้ ไรวินท์เดินเข้ามาหยุดยืนมอง ด้วยสายตาเอ็นดูปนอ่อนใจ บัวน้อยเงยมอง แล้วลุก วิ่งเข้าไปกอดไรวินท์ร้องไห้“ฉันอยู่นี่แล้วนะ ตัวเล็ก เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม ““พี่วินท์ ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครหรือคะ”พ่อแม่ของบัวน้อย มองหน้ากัน อย่างคนโล่งอกแม่กระซิบ “สิ้นเคราะห์ไปทีนะพ่อ ท่านก็ดูยังหลงใหลลูกเราออก”“ขอแค่ท่านไม่ทิ้งขว้างนังบัวน้อย ก็เป็นบุญคุ้มกะลาหัวพวกเราแล้ว.. แม่อีหนูเอ๊ย”