รีเซต

บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 12 หน้า 5

บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน  ตอนที่ 12 หน้า 5
oey_tvs
8 มีนาคม 2559 ( 09:42 )
5.4M
เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 12
16 หน้า

ที่ห้องรับประทานอาหาร ไรวินท์กวาดตามองข้าวของต่างๆ ในบ้าน ที่เห็นว่าแต่ละชิ้นราคาแพง รสนิยมสูง“ของทุกอย่างคือของที่คุณหลวงท่านนำมาใช้ที่นี่ ท่านเป็นคนพิถีพิถันเรื่องกินเรื่องอยู่ ข้าวของก็เลือกแต่ของดีๆ ลำพังแต่ดิฉัน ไม่มีปัญญาจะหาเงินมาซื้อดอก” มะลิหันมายิ้มปลงๆให้ไรวินท์ ไรวินท์ยิ้มปลอบใจ “ทุกวันนี้เราสองคนก็ต้องดิ้นรนหาเงินมาใช้จ่ายในบ้านเอง”“อ้าว ท่านไม่ได้ให้ไว้หรือครับ”มะลิถอนใจ เหมือนคนหนักใจมาก ๆ มาลาตีต้องเอามือมาจับมือแม่เป็นการปลอบใจ “เดือนชนเดือนน่ะค่ะ ให้มากนักคุณนายบ้านใหญ่ก็จะเคือง แต่ตั้งแต่ท่านป่วยเงินทั้งหมดก็อยู่ในมือของคุณนาย...” มะลิทำทำท่าจะร้องไห้ พูดต่อไม่ไหว เพราะความสะเทือนใจหนัก“คุณแม่...เราต้องอดทนนะจ๊ะ แม่จ๋า”มะลิ เหมือนคนโดนสะกิดแผลก็แทบจะปล่อยโฮออกมากลางโต๊ะอาหาร ไรวินท์มองสองแม่ลูกแล้วรู้สึกคอแห้ง หยิบแก้วน้ำเจียรนัยของนอกขึ้นมาจะจับ เห็นว่าแก้วมีราคาแพงมาก ไรวินท์แอบทึ่ง

ที่ห้องนอนวารี ในเรือนเล็ก วารีดื่มน้ำจนหมดแก้ว ด้วยความเหนื่อย มีสีนวลคอยประคอง “ค่อยๆ ดื่มนะคะ คุณแม่”วารีแลดูเหนื่อยไปมาก นั่งลง พิงหมอน ครางฮือเบาๆ “สีนวล นับอัฐแล้วเก็บในกำปั่นนั้น แล้วเอาไปไว้ที่ที” สีนวลตั้งใจเก็บเงิน คล้องกุญแจเรียบร้อย แล้วนำกุญแจมาให้วารี อย่างเป็นห่วง “เอาล่ะ กลับเรือนเถอะลูก ทางนี้ช่วยแม่แค่นี้ก็พอ เดี๋ยวจะไปเตรียมสำรับเย็นให้พ่อวินท์ไม่ทัน”สีนวลหน้าหมองลงไปนิดนึง “วันนี้พี่วินท์...”“สีนวล...อย่าปล่อยให้ตัวเราว่างนัก รู้ไหม ยิ่งว่างมากเราก็จะยิ่งคิดมาก หาอะไรทำไปไอ้ที่ทำแล้วได้อัฐด้วยก็ยิ่งดี”“ค่ะ” สีนวลไหว้ลาวารี แล้วเดินออกไป หับประตูเรียบร้อยสีนวลหันออกมานอกบ้าน ยืนสงบสติอารมณ์สักครู่ ก็จะเดินออกไป สักครู่ก็มีเสียงเหมือนคนล้ม ข้าวของกระจายจากห้องของวารี สีนวลตกใจ รีบวิ่งไปเปิดประตูเห็นสีนวลที่มองไปที่วารีที่ล้มฟุบแน่นิ่งอยู่บนพื้น ตกใจสุดขีด “คุณแม่!!!”

มาลาตีตักอาหารให้ไรวินท์ ทำมือปัดแก้วน้ำล้มลง บนโต๊ะอาหาร น้ำหกไปราดตัวไรวินท์ “โอ๊ะ...ขอโทษค่ะ”“ไม่เป็นไรครับ” ไรวินทร์ขยับลุกหลบ สาวใช้รีบเข้ามาเก็บของมาลาตีเอาผ้าเช็ดปากไปช่วยซับตามอก เนื้อตัว หน้าท้อง กางเกงช่วงหน้าตักที่เปียกชุ่มให้ “ดิฉันช่วยค่ะ”ไรวินท์กับมาลาตีต่างมองหน้ากันสักครู่ ขณะมือของมาลาตีสัมผัสไปโดนเนื้อตัว ไรวินท์พยายามหักห้ามใจ“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมเช็ดเอง ขอบคุณครับ”


16 หน้า