บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 12 หน้า 4

สีนวลออกมายืนมองรถของไรวินท์ที่เคลื่อนออกไปเรื่อยๆ สีนวลพูดกับตัวเองเบาๆ “สงบปากสงบคำไว้เถอะ..สีนวล บ้านจะได้ร่มเย็น สามีจะได้รัก..” สีนวลมองตามด้วยความขมขื่น น้ำตาคลอ

หน้าบ้านมาลาตีเป็นบ้านไม้ทาสีแบบเก่าที่แพงแต่โทรมไปบ้าง แม้จะเป็นบ้านหลังไม่ใหญ่มาก ไรวินท์ขับรถมาจอดหน้าบ้าน มองกระดาษที่ตนเองจดที่อยู่ และแผนที่ไว้คร่าวๆ “หลังนี้สินะ”ไรวินท์กำลังจะบีบแตร พอดี ประตูรั้วเปิดออก ไรวินท์หันไปมอง เห็นสาวใช้เปิดประตูและทำความเคารพ

ไรวินท์จอดรถสนิท ก้าวลงมา ยืนมองตัวบ้าน ด้วยมาดมั่น“คุณไรวินท์มาตรงเวลาพอดี”ไรวินท์หันกลับไปมองที่ต้นเสียง ก็ต้องตะลึงเพราะภาพที่เห็นคือมาลาตีในชุดเสื้อคอปาด เผยช่วงไหล่ขาวผ่อง นั่งอยู่ที่ชิงช้าไม้ที่สนามหน้าบ้าน มาลาตียิ้มหวานใสมาให้ ไรวินท์ตาค้างอยู่สักครู่ จนมาลาตีรู้สึกเขินที่ถูกมองจ้อง“คุณไรวินท์คะ คุณไรวินท์เป็นอะไรไป”“เอ่อ..เปล่าครับ”“เชิญขึ้นข้างบนบ้านดีกว่าค่ะ”มาลาตีเชิญไรวินท์เข้าไปในบ้าน นางมะลิแม่ของมาลาตีแอบมองลงมาที่ไรวินท์ จากหน้าต่างชั้นบนของบ้าน แววตาเยือกเย็นลึกลับ

ที่ห้องรับแขก ถ้วยกาแฟวางที่โต๊ะรับแขก เป็นถ้วยและอุปกรณ์หรูหรา ดูรู้ว่าเป็นของต่างประเทศราคาแพง ไรวินท์พยักหน้าให้คนรับใช้ที่นำกาแฟมาเสิร์ฟแทนคำขอบใจ เมื่อคนใช้ออกไป ไรวินท์ถือโอกาสเดินสำรวจบ้านช่องที่ประดับตกแต่งอย่างดี ไรวินทร์ไปที่รูปของคุณหลวงในชุดข้าราชการเต็มยศครึ่งตัวอยู่รูปหนึ่งบนผนัง อีกรูปเป็นรูปที่คุณหลวงในชุดสบายๆ มีมาลาตีสมัยเป็นเด็กทารกน่ารักอยู่บนตัก มีคุณมะลิอยู่ข้าง เป็นภาพที่มีความสุขมาก ไรวินท์ก้มไปมองรูปมาลาตีตอนเป็นทารกใกล้ๆ“ท่านรักยัยหนูมาลาตีมากเทียวค่ะ” ไรวินท์ตกใจ รีบหันมา กำลังจะยกมือไหว้ มะลิที่เดินมาพร้อมกับมาลาตี ก็ชิงยกมือไหว้ก่อน “ขอบพระคุณท่านมากค่ะที่กรุณาเราสองคนแม่ลูก ดิฉันล่ะเกรงใจท่านเสียจริง”“โปรดอย่าเรียกผมว่าท่านเลยครับ ผมชื่อไรวินท์”ไรวินท์ทำหน้าจริงจัง มาลาตีหันมายิ้มกับมะลิเป็นเชิงเอ็นดูปนปลื้มในตัวไรวินท์อดีต ก่อนจะหันกลับไปยิ้มหวานให้ไรวินท์อีกครั้ง