บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 12 หน้า 2

ไรวินท์โอบกอดบัวน้อยไว้ แต่สายตาเหม่อๆ มองไปข้างนอกด้วยความติดใจมาลาตี “เขาเป็นลูกเจ้านายเก่าพี่..มาขอความช่วยเหลือ..พี่ก็ต้องแสดงความกตัญญูต่อนาย..บัวน้อยคิดว่าพี่ทำอะไรไม่ดีหรือจ๊ะ”บัวน้อยคิดๆ งงๆ นึกไม่ออก กระพริบตาปริบๆ ส่ายหน้าซื่อๆ “ปละ..เปล่าค่ะ”

แพรขาวนอนอยู่บนเตียง ยังหลับอยู่แต่ขยับตัวไปมาเหมือนคนดูละครแล้วขัดใจ เผลอเอาแขนที่วางไว้บนตัว กำปั้นหลวมๆ ทุบไปบนที่นอนเบาๆ เผลอพ่นลมหายใจเหมือนเหนื่อยใจกับไรวินท์ออกมาไรวินท์ปรากฏตัวขึ้นมองที่แพรขาวอย่างปลงๆ ว่าเดี๋ยวแพรขาวต้องต่อว่าอีกมากกว่าเดิม “ฉันเล่าความจริงทุกสิ่งให้เธอรับรู้ โดยไม่หลบแอบซุกซ่อน ไม่มีใครบอกตัวเองว่าเลวเอาไว้แม้แต่น้อย เธอไม่พอใจดอกหรือ.. แพรขาว”

เช้าวันใหม่ แสงแดดอันแสนสดใส ไรวินท์ผิวปากมองตัวเองในกระจก หยิบมีดโกนมาโกนหนวดอย่างสบายใจ ทางด้านสีนวลที่อยู่นอกเรือน มองขึ้นฟ้า เอามือบังแดด บ่าว 2 คนกำลังตากผ้าที่ราวเป็นแถว มีระเบียบสวยงาม หนีบด้วยไม้หนีบทำด้วยไม้“แดดดีแบบนี้ เดี๋ยวเดียวก็แห้ง แต่พวกเราเก็บมาซักครบหมดทุกชิ้นแน่นะ ไม่ได้ทำหลงหูหลงตาหายไปรวมกับผ้าที่โรงงานแบบคราวก่อนอีกล่ะ”“เจ้าค่ะ”สีนวลยิ้มพอใจ “ฉันนับของฉันทุกชิ้น ขาดไปชิ้นเดียวฉันก็ทราบ เราน่ะปดฉันไม่ได้ดอก” สีนวลเดินนับผ้าที่ราวทีละชิ้นๆอย่างเข้มงวด พวกบ่าวสบตากัน เซ็งๆ สีนวลคว้าเสื้อเครื่องแบบของไรวินท์ มาดมตรวจสอบความหอม พอเห็นว่าหอมก็พอใจ ลูบคลำเสื้อด้วยความรักใคร่สีนวลมองๆหาต่อ..ชะงัก “เอ๊ะ..” สีนวลเหลียวหา..ราวนั้น ราวนี้ หน้าเครียด “ผ้าเช็ดหน้าล่ะ”“ผ้าเช็ดหน้า..อะไรคะ”“ผ้าเช็ดหน้าของคุณไรวินท์ หายไปไหน”“นั่นไงคะ”ที่ราวนั้น มีผ้าเช็ดหน้าสองผืน“ทุกวัน..ผ้าของคุณวินท์ต้องมีผ้าเช็ดหน้า 1 ผืน กับเสื้อกางเกง 1 ชุด นี่เห็นไหม มีเสื้อ-กางเกงสามชุด แต่ทำไมมีผ้าเช็ดหน้าแค่สองผืน? หายไปไหนหนึ่งผืน???” สีนวลหน้าเครียด ส่วนพวกบ่าวก็พากันหน้าซีด

เสียงผิวปากยังดังต่อเนื่อง สีนวลที่มีอาการกล้าๆ กลัวๆ มาด้อมๆ มองๆ ในห้องไรวินท์ เสียงผิวปากหยุดไป สีนวลจะเคาะประตู แต่เห็นเปิดแง้มไว้ จึงค่อยๆ ผลักเข้าไป