บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 12 หน้า 3
สีนวลกวาดตาแต่ไม่เห็นไรวินท์ เพราะไรวินท์เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า สีนวลเห็นชุดหล่อ สำหรับออกไปข้างนอก ที่ไม่ใช่ชุดทำงานชุดใหม่ วางพาดไว้ที่หัวเตียง สีนวลเข้าไปจับเสื้อผ้าของไรวินท์อย่างอึ้งๆไรวินท์เข้ามา “สีนวล”สีนวลประหม่า “เออ คือฉันจะเข้ามาเรียนถามพี่ว่า ผ้าเช็ดหน้าที่ใช้..หายไปไหนผืนนึงจ๊ะ? พี่ทำหายหรือเปล่า”ไรวินท์ชะงัก “ถามอะไร..เหลวไหล พี่ไม่ใช่เด็กๆ จะได้ทำของหาย แล้วผ้าเช็ดหน้ามีเหมือนกันเป็นโหล หาไม่เจอซักผืนสองผืน ทำไมต้องทำเป็นเรื่องใหญ่ด้วย”“ก็มันไม่เคยหาย..” สีนวลลังเล “ช่างเถอะจ้ะ เดี๋ยวก็คงหาเจอเอง” สีนวลมองไปที่ชุดที่วางพาดอยู่ไรวินท์เห็นเลยกลบเกลื่อน “งั้นเดี๋ยวช่วยรีดทับเสื้อเชิ้ตกับกางเกงตรงนั้นให้หน่อยนะ มันมีรอยพับ.. พอดีพี่ต้องออกไปธุระสำคัญให้นายเก่าน่ะ”“แต่วันนี้วันอาทิตย์...”ไรวินท์เสียงเข้ม “ยังไม่ออกไปเดี๋ยวนี้ดอก มีธุระบ่าย ๆ โน่น..หิวแล้ว..จะไปกินข้าวกันได้หรือยัง” ไรวินท์เดินนำออกไปลิ่วๆ เหลือสีนวลที่อึ้งอยู่ หายใจหอบถี่ด้วยความเสียใจเบาๆ หันไปมองชุดอีกครั้ง ตรงเข้าไปลูบคลำสีหน้าแค้นๆ “รับใช้นายปัจจุบันทุกวัน แล้ววันหยุด ก็ยังมีนายเก่าให้ตามไปรับใช้อีก”
ที่เรือนวารี ขวดน้ำอบที่จัดไว้เป็นชุดๆ มีบ่าวไพร่กำลังกุลีกุจอตั้งใจทำงานอยู่ วารีมองสีนวลที่ยืนอยู่ไม่ไกลนักด้วยสีหน้าหนักใจ “อย่าคิดมากไปเลยแม่สีนวล พ่อวินท์เขาก็บอกหล่อนแล้วไม่ใช่หรือว่าไปธุระสำคัญ” สีนวลเงียบ ถอนใจเฮือก วารีหยิบหมากมาเคี้ยวเพลินๆ “ฉันเลี้ยงของฉันมา ฉันรู้ว่าพ่อวินท์เขารักดี ไม่เคยไปทำตัวเหลวแหลกอะไร แล้วการสมาคมเข้าเจ้าเข้านายน่ะ มันสำคัญกับผู้ชายเขา มันเกี่ยวข้องกับความเจริญก้าวหน้า”“แต่ก็น่าจะมีเว้นวันพระวันโกนบ้าง”“หล่อนก็เป็นลูกสาวของคุณน้ำขุนนาง ก็น่าจะทราบดีมิใช่หรือ”“ค่ะ คุณแม่” วารีลุกขึ้นยืน แล้วอยู่ๆชะงัก มึนหัววูบ จนต้องนั่งลงใหม่ หยิบกระโถนมาคายหมาก แล้วรีบเอนหลังลง “คุณแม่ไม่สบายหรือคะ”“นิดๆ หน่อยๆ น่ะ หน้ามืด..พักสักครู่ เดี๋ยวก็ฟื้น” วารีมองสีนวลอย่างเวทนา “สงบปากสงบคำไว้เถอะสีนวลเอ๊ย บ้านจะได้ร่มเย็น สามีจะได้รัก”วารีพูดเสร็จก็เรอเอิ๊กๆ ๆ หลับตาลง จนสีนวลมองด้วยอาการเป็นห่วง
ไรวินท์เข้าไปนั่งในรถคันหรู แต่งตัวพิถีพิถันด้วยชุดที่เตรียมไว้ มองออกไปข้างนอก เขาส่องกระจก ยิ้มๆ เสยผม “มาลาตี...” ไรวินท์ขับรถออกไป