บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 22 หน้า 2

“จับไว้ มันยิงคุณกร” ทุกคนรุมชาร์จ ล็อกดิวไว้ได้

“ปล่อยกูๆ กูไม่ได้ทำๆๆ ไอ้กรมันยิงตัวตายเอง ฮือๆๆๆ”

สาโรจน์เข้ามาดูร่างของพัสกรอย่างระมัดระวัง จับชีพจร เช็คลมหายใจปลายจมูก แล้วอึ้งๆ แพรขาว เขมินี ต่างช็อคๆหน้าซีด ยืนแข็งตัวสั่น

“พี่กร..”

“ไม่นะ..ไม่ๆๆๆ..”

สาโรจน์ถอยออกมา เอามือถือมากด หันบอกเขมินีเสียงแห้ง “ผมโทรเรียกตำรวจนะครับ”

เขมินีช็อค ระเบิดร้องสุดเสียง “ไม่!!!” เขมินีขาอ่อนทรุดร่วง

แพรขาวรีบเข้าคว้าพยุงไว้ “พี่เขม!”

คุณนายแถบทิพย์โผล่ขึ้นมากับประไพ “ไหน มีอะไร! กรล่ะกรอยู่ไหน? กร..กร!”

ทุกคนหันขวับมาที่คุณนายแถบทิพย์ คุณนายแถบทิพย์เห็นสภาพพัสกร ผงะ  ช็อคนิ่ง ตัวแข็งเกร็ง แล้วหงายล้มลงทันที

“ว้าย ท่านคะ ท่าน!” ประไพรีบเข้าไปรับคว้าตัวคุณนายแถบทิพย์ไว้แทบไม่ทัน  พัสกรตาเบิกโพลงนิ่ง จ้องค้าง

สาโรจน์พูดโทรศัพท์กับตร.จริงจัง พลางหันมามองแพรขาว  แพรขาวกับเขมินีกอดกัน ร้องไห้ เขมินีร้องเสียงดัง ขณะที่แพรขาวร้องเงียบๆ

ชีวิตยามเย็นริมคลองข้างหลังบ้านยายเกสร แสงแดดแดงเรื่อรำไรๆ  ศาลเจ้าบ้านฯ เงียบๆเหงาๆ ต้นไม้ใหญ่ทิ้งใบลงมาช้าๆในสายลมไหว ประตูเรือนเล็กยังถูกล็อคกุญแจนิ่ง ไรวินท์ในชุดขาวสว่าง มาหยุดยืนมองอยู่ที่หน้าระเบียงเรือนเล็ก แววตาเหงาๆเศร้าๆ

ที่เรือนใหญ่ ที่ระเบียง ยายเกสรกับเนย นั่งฟังวิทยุ กำลังมีรายการธรรมมะ  พลางมือก็ต่างปั้นถั่วกวนให้เป็นก้อนๆกลมๆ เรียงกันเต็มถาด  สำหรับทำไส้ขนมบางอย่างอยู่

“แล้วนี่หนูแพรเขายังจะกลับมาอยู่ที่บ้านเราอีกหรือเปล่านะ”

“ถ้าหนูชมพูไม่มาอยู่ที่นี่อีก บ้านนี้คงเงียบเหงาเศร้าสร้อยพิลึกเลยนะคะ”

สองคนสบตากัน ใจหายๆ

“เธอจะกลับมาอยู่บ้านนี้อีกหรือเปล่า แพรขาว..เธอยังฟังเรื่องของฉันไม่จบเลยนะ” ทันใด ไรวินท์ชะงัก เหมือนมีอะไรบางอย่าง หันขวับไปหน้าบ้าน

ที่หน้าบ้าน รถคันนึง แล่นมาแอบจอดฝั่งตรงข้าม แล้วมองมา ลลิตที่หนวดเคราครึ้ม  สวมแว่นดำ  ลงจากรถ แล้วลงมายืนดูบ้านยายเกสร มองดูทางหนีทีไล่ ลาดเลา ดูรั้วบ้าน ประตู แววตาอาฆาตมาดร้าย ไรวินท์มองออกไป