บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 22 หน้า 5
ในรถตู้ที่จอดข้างๆ รถสปอร์ตคันล่าสุดของพัสกร ประตูรถตู้เปิดอ้าอยู่ เกดก้มๆเงยๆ ควานล้วงหาไปมา “หนูชมพูบอกว่าหล่นแถวนี้นี่นา..” กล่องดินสอสี อยู่ที่พื้นใต้เบาะรถตู้พอดี เกดดีใจมาก “เจอแล้ว!”
เกดกำลังจะเงยตัวขึ้นเพื่อจะออก ทันใดนั้นมีเสียงเคาะแรงๆที่หน้าต่างรถเบาๆ 2 ที เกดใจหายวาบ ขนลุกเกรียวทั้งตัว เหงื่อแตกตัวแข็งนิ่ง เหลียวขวับ มองที่ประตู ที่ตนเปิดอ้าไว้ ที่ประตูรถตู้ไม่มีใครเลย เกดตัวแข็ง มองรอบๆรถ รอบๆรถตู้ไม่มีใครทั้งนั้น “ฮือ. นะโม ตัสสะๆๆสัมมาสัมพุทโธ.. นะโมๆๆอะระหัง..หนูกลัวแล้วๆ” เกดหยุดสวด ลุ้นฟังนิ่ง ค่อยๆลืมตา พยายามไม่มองสูง ค่อยๆก้าวลงจากรถตู้ เกดลงจากรถตู้ หันไป มองที่รถสปอร์ตคันล่าสุดของพัสกร พัสกรนั่งอยู่ในรถ หันมามอง หน้าดุดัน เกดช็อค จ้องจนแน่ใจแล้วกรี๊ด รีบวิ่งโกยแน่บกลับเข้าตึกอย่าง ไม่คิดชีวิต
เกดหน้าซีด ทรุดดมยาอยู่ที่เก้าอี้ในห้องโถง อยู่กับประไพที่หน้าเสียๆ และลูกจ้างอีก 2 คนที่มาล้อมยืนซุบซิบ ฟังกลัวๆกันไปมาอยู่ข้างๆ
ประไพปราม “พอๆ เดี๋ยวคนอื่นก็กลัวตามเอ็งกันไปหมด ใครได้ยินก็ไม่ต้องเอาไปเล่าต่อเลยนะ เกดมันอาจจะหูฝาดตาฝาดไปก็ได้”
“ไม่มีเพี้ยน ไม่มีฝาดแน่ๆค่ะ หนูได้เจอตัวจริงชัดเจนเต็มๆเลยป้า..โอยๆๆ” เกดยกมือไหว้ท่วมหัว “คุณกรอย่ามาหลอกอะไรหนูเลย หนูกลัว..”
“อะไรกันคะพี่ไพ?” ทุกคนหันขวับไปที่ประตู แพรขาวที่เพิ่งกลับมาจากทำงาน ยืนฟังอยู่ ถามอย่างสงสัย
“คุณแพร! เอ่อ..” ประไพอ้ำอึ้งกลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ชมพูกำลังหยิบดินสอสีระบายลงภาพที่วาดด้วยดินสอดำไปมาอย่างเพลิดเพลิน เขมินี แพรขาว สาโรจน์ ยืนกระซิบคุยกันที่หน้าประตูห้อง
เขมินีกระซิบเบาๆ หน้าเสีย “บ้าจริง..นี่มันวันที่สามใช่ไหม ตามโบราณเขาว่า”
“คุณเขมเบาๆครับ” สาโรจน์รีบปราม กลัวคุณนายแถบทิพย์ที่นอนหลับตานิ่งอยู่ที่เตียงจะได้ยินเข้า
“พี่เขมอย่าเพิ่งคิดมากดีกว่าค่ะ เด็กมันคงมโนไปเอง ไม่มีอะไรหรอก”
“ใครไม่กลัว ฉันกลัว กรมันตายไปตรงหน้า เลือดกระจายติดตาจนเดี๋ยวนี้..โอย” เขมินีลูบแขน ขนลุกขนพอง
“พี่เขม..พี่เขมไม่ควรคิดถึงเรื่องวันนั้นอีกจะดีกว่านะคะ”
“ใช่ครับ ผมก็เห็นด้วย”
เขมินีถึงกับค้อนขวับสาโรจน์เล็กๆ
คุณนายแถบทิพย์ถามโดยไม่ลืมตา “มีอะไรหรือเขม?”
เขมินีตกใจ “ขา?..ปะ-เปล่าไม่มีอะไรหรอกแม่คือ..”
แพรขาวรีบพูดแก้ขึ้น “เป็นอันว่าแพรจะมานอนเป็นเพื่อนคุณย่าด้วยอีกคนค่ะ พี่เขมสบายใจได้”