บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 22 หน้า 4
วันใหม่ ที่คฤหาสน์โอฬาร ทีวีจอยักษ์จากห้องคุณนายแถบทิพย์ถูกลูกจ้างชาย 2 คนกำลังช่วยกันยกผ่านไปลงบันไดไปชั้นล่าง มีประไพเดินคอยคุม ทุกคนอยู่ในชุดขาวดำ
“ระวังๆ ..ดูดีๆด้วย เอาลงไปที่ห้องโถงข้างล่างเลย”
“พี่ไพครับ”
“คะ?” ประไพหันไป เห็นสาโรจน์เดินมา พร้อมกับยกหนังสือพิมพ์ กับนิตยสารต่างๆในมือให้ดู
สาโรจน์พูดเบาๆ ไม่อยากให้คุณนายแถบทิพย์ได้ยิน “หนังสือพิมพ์ นิตยสาร อะไรพวกนี้ก็ต้องเก็บออกให้หมดด้วยนะครับ อย่าให้มี แล้วก็ห้าม ไม่ให้ใครมาพูดเรื่องคุณพัสกร หรือข่าวคุณดิวอะไรด้วย ไม่งั้นท่านจะทรุดอีก”
“ค่ะๆ เดี๋ยวจะไปบอกพวกข้างล่างให้หมดเลย”
“ขอบคุณครับ”
ประไพรีบเดินลงบันไดไป สาโรจน์มองตามก่อนหันเดินกลับเข้าห้องคุณนายแถบทิพย์ไป
เขมินีกดเล่นเปิดเสียงบรรยายธรรมะที่เครื่องเล่น แล้วเดินกลับมาที่เตียง คุณนายแถบทิพย์ นอนหลับตานิ่งๆอยู่ในสภาพซูบผอมผิดไปจากเดิมมาก ไร้ชีวิตชีวา โดยมีชมพูนั่งวาดรูปด้วยดินสอดำ เล่นอยู่บนเตียงนอนเล็กที่มีตุ๊กตาตัวโปรดกองอยู่เต็ม ข้างเตียง
“หนูเปิดหลวงพ่อปัญญาไว้ให้แล้วกัน สาโรจน์เขาหามาให้ แม่จะได้นอนฟังไปสงบๆ สามทุ่มกว่าแล้ว เดี๋ยวแม่ก็หลับเถอะ หมอให้พักผ่อนเยอะๆ”
“อือ..”
“ให้เด็กมันมานอนเฝ้าสักคนมั้ย? ประไพก็ได้”
คุณนายแถบทิพย์ที่ยังไม่ยอมลืมตา ส่ายหน้าตอบทันที เขมินีมองถอนใจ
“ป้าเขมหนูจะเอาดินสอสีค่ะ” ชมพูเงยหน้าขึ้นมาจากสมุดวาดรูปในมือมองมา แต่เขมินีไม่ทันได้ยินหลานสาว
“แล้วถ้าเกิดแม่ไม่สบายเป็นอะไรขึ้นมา ใครจะช่วยล่ะ..งั้นก็แม่ชมพูเขามั้ยล่ะ ให้มานอนเป็นเพื่อนแม่ไปเลยทั้งแม่ทั้งลูก เดี๋ยวหนูไปพูดให้”
สาโรจน์เข้ามายืนเงียบๆอยู่ที่ประตูได้ครู่หนึ่ง เสริมขึ้น “ผมว่าเป็นความคิดที่ดีนะครับ หนูชมพูก็คงชอบ ใช่มั้ยคะ ชมพู?”
“ดีค่ะ ให้คุณแม่มานอนด้วย หนูอยากนอนกับคุณแม่ หนูอยากนอนกับคุณย่าด้วย”
คุณนายแถบทิพย์ยอมลืมตาเป็นครั้งแรก เหลือบมองที่ชมพูอย่างเอ็นดูที่สุด ราวกับเป็นแก้วตาดวงใจ สิ่งสุดท้ายที่มีอยู่ เขมินีรอลุ้นฟัง “เออ ก็ให้แพรเขามานอน เผื่อฉันจะได้นอนหลับ”
“..งั้นตามนี้ เขมจัดการให้”
“ป้าเขมชมพูจะเอาดินสอสีค่ะ มันตกอยู่ในรถตู้”
สาโรจน์บอก “พี่เกดกำลังไปเอาแล้วไงคะ”
“อ้าวมันยังไม่มาอีกเหรอ” เขมินีสงสัย