บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 1
ที่เรือนไม้เล็ก บ้านยายเกสร เสียงไขกุญแจ ห้องเรือนไม้ที่มืดสนิทถูกแง้มเปิดออก ภายใต้หน้าจั่วสลักลายที่แสงลอดลายฉลุเข้ามา แพรขาวชะเง้อหน้าเข้ามามองดูภายใน นลิน และป้าสมพรที่ถือกุญแจบ้าน ยืนอยู่ด้วยข้างๆ
“ลินพาพี่เขาเข้าไปดูข้างในสิลูก..”
“พี่แพร..เชิญค่ะ” นลินพูดพร้อมกับเดินนำเข้าไป
แพรขาวเดินสำรวจสภาพห้องที่เรียบโล่ง สะอาด นลินเดินไปเปิดหน้าต่างห้องที่ปิดไว้อยู่เปิดออกทุกบาน จนลมโชยเย็นผ่านเข้ามา ก่อนไปเปิดประตูห้องอีกห้อง และห้องน้ำออกให้ดู
“มีสองห้องค่ะพี่แพร ห้องน้ำนี่ก็เพิ่งทำใหม่..”
แพรขาวตามเข้าไปโผล่หน้าสำรวจดู ก่อนออกมา แสงลอดลายไม้ฉลุลงมาจับที่แพรขาวที่ยืนกลางห้อง แพรขาวเอ่ยปากถาม “ไม่มีแอร์หรือคะ”
นลินยิ้มๆ “ไม่ต้องใช้แอร์หรอกพี่”
ป้าสมพรอธิบาย “บ้านนี้ลมจากคลองพัดเข้ามาเย็นทั้งวันจ้ะหนู ยิ่งที่เรือนเล็กนี่ยิ่งเย็นเข้าไปใหญ่ เพราะติดคลอง หน้าเรือนก็หันเข้าหาคลองรับลมพอดี”
แพรขาวมองตามหน้าต่างบานต่างๆ อ้อมแอ้มถาม “แล้วเหล็กดัด..หน้าต่าง..”
นลินหัวเราะ “ไม่ต้องใช้ค่ะ ที่นี่ไม่ติดกรงเหล็กกันค่ะ ที่เรือนใหญ่ก็ไม่มีติดสักบาน ตั้งแต่หนูเกิดจนป่านนี้ ก็ไม่มี..” นลินชี้ผ่านหน้าต่างไปทางเรือนใหญ่สองชั้นให้แพรดู “พี่แพรไม่ต้องกลัวเลย เรื่องจะมีขโมยเข้ามา สบายใจได้”
แพรขาวมองทั้งสองที่ทั้งสีหน้าน้ำเสียงมั่นใจสุดๆ ก่อนยิ้มๆ เบาใจ แพรขาวมองรอบห้อง เห็นเฟอร์นิเจอร์แบบของเก่าดั้งเดิม มุมมืดมุมหนึ่ง มีใครบางคนมองมาที่ทั้งสามคนคุยกัน มองแพรขาวที่กำลังยิ้มๆ มองๆไปทั่วห้อง
แพรขาวเดินมายืนอยู่ที่หน้าเรือนไม้หลังเล็ก นลินใส่กุญแจประตูเรือนไว้อย่างเดิม
ป้าสมพรเดินมาหยุดยืนอยู่กับแพรขาว “แล้วหนูมาอยู่คนเดียวหรือว่า..”
นลินตอบแทน “พี่แพรจะมาอยู่กับหนูชมพู ลูกสาวแก้มยุ้ยๆของพี่แพรจ้ะแม่ แม่กับยายหนูอยู่บ้านทั้งวันทั้งปีไม่ไปไหน ที่สำคัญรักเด็กม้ากมาก วันไหนพี่ไปธุระหรือออกไปทำงาน ก็ฝากหนูชมพูให้ดูแลได้สบายเลย”
แพรขาวไม่ตอบ ได้แต่ยิ้มๆ ก่อนก้าวเดินออกไปดูลานหญ้าหน้าเรือนริมคลอง เดินผ่านไปที่ประตูท่าน้ำ แพรขาวมองดูที่ประตู เห็นล็อคด้วยกุญแจเก่าๆไว้อยู่ ก่อนมองข้ามฟากไปผ่านๆ เห็นฝั่งตรงข้ามฝั่งคลองเป็นต้นไม้มืดๆ แล้วหันมา “ประตูนี่ปกติใช้หรือเปล่าคะ”
ป้าสมพรอธิบาย “สมัยก่อนก็ใช้เรือเดินทางไปมากัน แต่ตั้งแต่มีถนนซอยเข้ามาที่บ้านนี่ ก็ไม่มีใครใช้เลย”