บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 1 หน้า 4
แพรขาวเอาเสื้อผ้าเข้าตู้ ชมพูจะล้มตัวนอน เหลือบไปเห็นเสื้อเชิ้ตสีขาวนวลของผู้ชายพับกองอยู่ปลายเตียง “แม่ขา เสื้อค่ะ”
แต่แพรขาวไม่ได้หันมา “นอนได้แล้วลูก”
“เสื้อนี่ด้วยค่ะ”
“เสื้ออะไรคะ”
“ไม่รู้ค่ะ..”
แพรขาวหันขวับมา “ไหนคะ..เสื้ออะไร” แพรขาวมาที่เตียง
ชมพูมองมาที่จุดเดิม แต่ไม่พบอะไรวางอยู่เลยมีสีหน้าฉงนๆหันไปมองแพรขาว“ไม่มีแล้วค่ะ หายไปแล้ว”
แพรขาวงงๆ ก่อนหัวเราะๆ “หนูจะแกล้งคุณแม่ใช่มั้ย “
“ชมพูไม่ได้แกล้งนะคะ..ก็ มะกี้มีเสื้ออยู่ตรงนี้จริงๆ “
ใครคนหนึ่งเดินมองเลาะข้างเรือน ผ่านหน้าต่างเห็นแพรขาวและชมพูในห้อง หยุดยืนมองครู่หนึ่ง ก่อนเห็นใครคนนั้นเดินตัดผ่านไปไวๆ
เสียงเคาะประตูดัง แพรขาว ชมพูตกใจ แพรขาวหันไปถามเสียงดัง “ใครคะ” เสียงเคาะประตูเงียบหายไป แพรขาวเริ่มหวั่นๆถามดังขึ้นอีก “ใครคะ..” แพรขาวมองนิ่งไปที่ประตู พลันเสียงประตูดังขึ้นอีก จนแพรขาวสะดุ้ง
เสียงนลินพูดขึ้น “ใครเอ่ยไม่บอกค่ะ”
แพรขาวถอนใจ ส่ายหน้า โล่งอก
ประตูถูกเปิดออก นลินในชุดนอนยืนหน้ายิ้มแฉล้มอยู่หน้าประตู ในมือกอดผ้าห่มผืนหนึ่งมาด้วย “ยังไม่นอนกันอีกคุณแม่คุณลูก” นลินยื่นส่งผ้าห่มอย่างดีผ้าหนานุ่มให้ “แม่ให้เอามาให้พี่แพรคะกลัวฝนจะตกเดี๋ยวอากาศจะเย็น”
“ขอบใจจ้ะ ต้องขอบใจลิน กับแม่ แล้วก็คุณยายอีกครั้งจริงๆ พี่รีบมาปุบปับค่ำมืดก็ยัง..”
“ไม่เป็นไรเลยพี่แพร หนูกับยาย กับแม่ พร้อมให้พี่กับหนูชมพูเข้ามาอยู่ตั้งแต่วันแรกที่พี่แวะมาดูบ้านหลังนี้แล้ว”
แพรขาวรับผ้าห่มไป ยิ้มให้ด้วยความซาบซึ้ง ก่อนมองๆบรรยากาศข้างนอก ที่มีลมโชยไหวไปมา
ชมพูโผล่มายืนอยู่ข้างหลังแพรขาว “น้าลินคะ ที่นี่ไม่มีทีวีดู..”
แพรขาวดุ “ชมพู...”
“คนสวยของน้าลิน พรุ่งนี้เราค่อยไปดูทีวีที่บ้านน้าลินกัน”
“แล้วหนูไปเล่นตรงแม่น้ำนี่ได้มั้ยคะ” ชมพูชี้ไปที่ท่าน้ำริมคลอง
นลินสะดุ้ง เหลือบมองแพรขาว “อ๋อ คลอง.. ได้จ้ะ แต่ต้องดูตอนกลางวันนะคะ”
แพรขาวเสริมย้ำ “แต่แม่ห้ามไม่ให้หนูไปดูคนเดียวเด็ดขาด ถ้าหนูจะไปดูต้องบอกแม่หรือบอกผู้ใหญ่ก่อน ให้ผู้ใหญ่พาไป รู้มั้ย”
“ค่ะ“ ชมพูมองๆไปที่สนามหน้าเรือน ก่อนยิ้มๆให้อะไรบางอย่าง
นลินเห็นเลยหันไปมองว่ามองอะไร เห็นมีแต่ศาลเจ้าบ้านตั้งเด่นอยู่ “อะไรคะ อ๋อ หนูสนใจบ้านตุ๊กตาเหรอ?”
ชมพูไม่ทันตอบ แพรขาวพูดขึ้นเสียก่อน “ลูก..สวัสดีน้าลิน น้าลินจะได้ไปนอน ดึกแล้ว”