บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 1 หน้า 5
จากห้องเก็บของชั้นสองเรือนใหญ่ เหมือนมีร่างดำทะมึนของใครบางคนมองมาที่เรือนเล็ก เห็นแพรขาว ชมพู และนลินร่ำลากัน นลินเดินกลับมาจากหน้าเรือนเล็ก ลมยังพัดหมู่ไม้เอนไหวไปมา หน้าต่างห้องเก็บของชั้นสองเปิดอ้ากว้าง แต่ภายในห้องดำมืดทมึน ไม่เห็นใครเลย
แพรขาวลงกลอนประตูห้อง ก่อนผละเดินมา เสียงมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้เตียงสั่นดังครืดๆ แพรขาวหันขวับไปมองมือถือถูกหยิบขึ้นมาเห็นรูปหน้าพัสกรยิ้มกอดกับชมพูขึ้นพร้อมกับชื่อ “พี่กร” แพรขาวมีทีท่าประหลาดใจเล็กน้อยก่อนรีบตัดสินใจกดปิดเครื่องไปทันทีด้วยความไม่สบายใจ เธอหันไปมองเห็นชมพูกอดตุ๊กตายืนมองไปนอกหน้าต่างนิ่ง เสียงลมพัดตึงๆจากข้างนอก “ชมพู นอนได้แล้ว” ชมพูนิ่งไม่หัน “ชมพู!”
“ขา”
“นอนได้แล้ว เดี๋ยวแม่อาบน้ำก่อน”
ชมพูรีบมาขึ้นเตียง แพรขาวยืนพลางกันมุ้งให้ ชมพูนอนกอดตุ๊กตานิ่ง แพรขาวเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วตรงหายเข้าห้องน้ำไป จนมีเสียงน้ำในห้องดัง พอแน่ใจว่าแม่อยู่ในห้องน้ำแล้ว ชมพูจึงค่อยๆลืมตาแอบมอง
มีเสียงเด็ก3-4คน พูดคุยดัง หัวเราะสนุกสนานดังลอดเข้ามา “ไปกันๆ/ มาเร็วๆเข้า/ ไปเล่นกัน/ น่าสนุกจังเลย”
ชมพูลืมตาพรึบขึ้นก่อนหันไปทางหน้าต่าง เด็กน้อยค่อยๆออกจากมุ้ง ย่องไปดูที่หน้าต่าง เห็นเด็ก3-4คน วัยราวๆชมพู ยืนอยู่นอกประตูท่าน้ำเล่นหัวสนุกสนาน ชมพูมองสนใจ
เด็กคนหนึ่งหันขวับมาแล้วกวักมือเรียก “มาเร็วๆไปเล่นกัน”
“ไม่ได้ ดึกแล้วห้ามออกจากบ้าน..”
เด็กชี้ไปที่รั้วริมคลอง “ไปเล่นตรงคลองนี้เอง มาเถอะ”
เด็กคนอื่นๆหันมากวักเรียกด้วย “มาเร็ว มาเร็ว..”
ชมพูผงะเล็กน้อย ก่อนส่ายหน้า แววตาลังเล
ก๊อกน้ำเปิดค้างเสียงดังซู่ลงสู่ที่ขังน้ำในห้องน้ำสำหรับตักอาบ แพรขาวที่ยังใส่ชุดปกติ ยืนร้องไห้น้ำตาเอ่อด้วยความเสียใจกับเรื่องราวสำคัญในชีวิตที่เพิ่งได้ตัดสินใจมา และสงสารลูกที่ต้องมาอยู่ลำบากลำบนที่บ้านหลังนี้กับตน
แพรขาวนึกไปถึงเหตุการณ์วันนี้ที่บ้านโอฬาร พัสกร ดิวยืนอยู่กลางบ้าน แพรขาวจูงชมพู ยืนมึน
พัสกรไม่รู้จะเริ่มยังไง “นั่นดิวนะ” พัสกรหันไปบอกกับดิว “ดิว ไหว้พี่แพรซะ”
“ดิวอุ้มลูกอยู่เนี่ย”
“บอกให้ไหว้ก็ไหว้ซิ”