บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 1 หน้า 2

“พี่ห่วงเรื่องหนูชมพูจะออกไปเล่นใช่มั้ยละ รับรองว่าประตูนี้ปิดตายเลยจ้ะ” แพรขาวหันเดินกลับมา นลินอยากรู้ “ชอบมั้ยจ๊ะ แต่หนูว่าตอนนี้พี่ชอบที่นี่แล้วล่ะ ใช่มั้ยละ”

ทั้งหมดเดินจะออกไป แพรขาวสะดุดตากับศาลไม้คล้ายบ้านตุ๊กตาของจิ๋ว ที่ตั้งเด่นอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ หยุดมองนิดหนึ่งก่อนที่จะพูดพึมพำ “สวยดีนะ.. “ แต่แพรขาวก็ไม่สนใจมากนัก ไม่คิดเรื่องเหนือธรรมชาติ

สายตาจากชั้นสองของบ้านไม้ มองลงมาที่ด้านล่าง เห็นทั้งสามคนเดินคุยกัน แต่แล้วแพรขาวก็แหงนมองสวนขึ้นมา แพรขาวมองไปเห็นชั้นสองของเรือนใหญ่มีหน้าต่างห้องริมสุดเปิดอ้าอยู่  แพรขาวมองผ่านๆ ก่อนก้าวเดินต่อ

ฝั่งด้านถนนซอย เป็นบ้านหลังๆ ที่อยู่มานาน ฐานะปานกลางไม่ใช่บ้านจัดสรร และไม่ใช่ชุมชนแออัด ส่วนฝั่งลำคลอง มีเงาจันทร์ส่องลงมา เสียงเรไร แสงจากในบ้านมากระทบน้ำคลอง ที่เป็นคลื่นนิดๆ เรือนเล็กเวลานี้มีแสงสว่าง หน้าต่างเปิดอ้าสองบาน ไฟลอดออกมาจากหน้าจั่วที่ฉลุโปร่งด้วย

เสียงเด็กน้อยร้องเพลงเจื้อยแจ้วไปมาแว่วดังลอดออกมาเบาๆ “กระต่ายขาว มีหูยาวเรียว หางสั้นนิดเดียว ตาแดงแวววาว กระโดดเล่น ชมแสงจันทร์สกาว อยู่ตามราวป่า ช่างน่ารัก เอย..”

แสงไฟจากเสาไฟสนาม ส่องมาอาบต้นไม้ใหญ่ ลมพัดมาแรงๆ ต้นไม้ไหวลมเยือกๆ ใบไม้จำนวนหนึ่งร่วงพรูลงมาสู่เรือนเล็กของเจ้าบ้านเจ้าเรือน 

“กระต่ายขาว มีหูยาวเรียว หางสั้นนิดเดียว ตาแดงแวววาว กระโดดเล่น ชมแสงจันทร์สกาว อยู่ตามราวป่า ช่างน่ารัก เอย..”

หมู่แมกไม้ในบริเวณบ้านแห่งนี้ก็เริ่มขยับลู่ไหวเอนไปมาตามแรงลมที่โหมพัดแรงขึ้นเป็นลำดับ ราวกับพายุกำลังก่อตัว หน้าต่างชั้นสองที่เป็นห้องเก็บของของเรือนใหญ่ซึ่งปิดนิ่งสนิทอยู่นั้น เกิดสั่นสะเทือนพับๆขึ้นเบาๆ และทันใดนั้นเสียงลั่นกลอนดังขึ้นก่อนบานหน้าต่างนั้นค่อยๆแง้มเปิดออกช้าๆ พร้อมกับเสียงลั่นฝืดๆดังแอ๊ด

เสียงร้องเพลงของชมพูจากเรือนหลังเล็ก ยังดังต่อเนื่องพร้อมกับเสียงแม่ 

“จบหรือยังคะ”

“ยังค่ะ อีกหนึ่งรอบ..” ชมพูร้องต่อ “กระต่ายขาว มีหูยาวเรียว หางสั้นนิดเดียว ตาแดงแวววาว กระโดดเล่น ชมแสงจันทร์สกาว อยู่ตามราวป่า ช่างน่ารัก เอย..”

ต้นไม้ใหญ่ริมรั้ว และหมู่ไม้อื่นๆในบริเวณบ้านต่างโยกไหวตามแรงลมไปมา พวงอุบะแขวนหน้าระเบียงเรือนเล็กไกวไปมาตามแรงลม บานหน้าต่างที่สับขอเปิดอยู่ ไหวลม เอี๊ยดอ๊าดๆ มองผ่านหน้าต่างเข้าไปเห็นชมพูกำลังนั่งเล่นตุ๊กตาหมีพูร้องเพลงอยู่คนเดียวที่หน้ากระจกข้างตู้เสื้อผ้า 

ชมพูหน้าตาสดใส สองแก้มประแป้ง อยู่ในชุดนอนลายการ์ตูน “จบแล้วค่ะ”

“เก่งมากค่ะ เด็กหญิงแพรชมพู  อนุบาล3” แพรขาวในชุดข้าราชการรัฐวิสาหกิจ กำลังผูกมุ้งขาสุดท้ายอยู่ที่เตียงแบบมีเสา หันมา “เอาไว้พรุ่งนี้ร้องให้แม่ฟังต่อ วันนี้พอได้แล้วนะ เตรียมตัวเข้านอนได้”