บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 7

แรมตักกินข้าวจากสำรับที่วารีจัดมาให้อย่างฝืดๆคอพลางบ่น “แม่กลางตามใจลูกมากไปเสียแล้ว อย่างนี้มันจะดื้อตอนโต”วารีนั่งเก้าอี้ห่างออกไป ไม่ได้ร่วมโต๊ะ แต่เหมือนเฝ้ารอที่จะบริการ “ฉันก็ดุลูกอยู่เสมอ วินไม่ค่อยคุ้นเคยกับพ่อ อีกวันสองวันก็คุ้นเคยไปเอง”“คุณแม่เอาไปเลี้ยงที่บ้านใหญ่เสียแล้ว ฉันก็คงไม่เห็นหน้าลูกไปอีกหลายวัน”“คราวนี้คุณจะมาอยู่กี่วันคะ”“ประมาณอาทิตย์หนึ่ง” แรมตักข้าวกินต่อ แล้วนิ่งเงียบเฉยวารีที่รอๆไม่รู้จะถามอะไรต่อ นั่งเงียบๆ ตามองสามีเศร้าๆแพรขาวซัก “คุณพ่อคุณไม่คุยอะไรให้คุณแม่คุณฟังบ้างหรือคะ คุณแม่คุณออกจะอยากฟัง”ไรวินท์ส่ายหน้า ตามองที่พ่อแม่ตน เศร้าวารีเดินถือขันน้ำมาวางให้ แรมรับมายกดื่ม“รับของหวานไหมคะ”“ไม่” แรมลุกขึ้น ตรงจะเข้าไปในเรือน “ฉันเหนื่อย อยากจะเอนหลังซักหน่อย แม่กลางปูที่นอนให้ฉันหรือยัง”“ยังเลยค่ะ” วารีรู้สึกผิดแรมเอ่ยเสียงกระด้าง “นึกว่าตอนเดินทางมานี่ ฉันหลับสบายมาตามทางรึไง” แรมส่ายหัว“งั้นรอเดี๋ยวนะคะคุณ ประเดี๋ยวเดียวคะ ชั่วอึดใจเท่านั้น” วารีรีบวิ่งเข้าห้องไปปูที่นอนแรมมองตาม สีหน้าหงุดหงิด รำคาญ จิ๊จ๊ะ

แพรขาวถึงกับทนไม่ไหว ส่ายหน้า “โอ๊ย ไม่ไหวผู้ชายคนนี้...” เธอนึกขึ้นได้ หันไปมองไรวินท์ ไรวินท์ถอนใจเบาๆ แววตาเศร้า มองเหตุการณ์นิ่ง “ขอโทษนะคะ แต่ภรรยาเลี้ยงลูกคนเดียว เฝ้ารอสามีจะกลับมานานๆที แต่พอโผล่มา กลับเป็นแบบนี้”ไรวินท์เงียบไปครู่ “แม่เป็นคนเจียมตัว อ่อนให้กับพี่น้องทุกคนมาแต่ไหนแต่ไร อีกอย่างหนึ่งคือ แม่ภักดีกับพ่อ พ่อหลงผิดไป แม่ให้อภัยได้เสมอ”“แล้วพ่อคุณมารับคุณแม่ไปอยู่กำแพงเพชรด้วยหรือเปล่าคะ”“ไม่”“แล้วพ่อคุณก็นานๆที กลับมาที แล้วก็ทำแบบนี้นะเหรอ”“ใช่”