บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 7 หน้า 5

แรมเสียงเข้ม “แม่วารี!” แรมกระแทกปลายไม้เท้าตึง วารียังคงก้มหน้า แรมออกคำสั่ง “เธอไปตามลูกมา..เดี๋ยวฉันจะพูดกับมันเอง ไป”เสียงประตูห้องข้างๆ ถูกเปิดดังปัง แรมหันขวับไปเห็นไรวินท์โตเป็นหนุ่มเต็มตัว เดินก้าวเข้ามายืนผงาดสง่า หน้าเยือกเย็น “ผมอยู่นี่” ไรวินท์ยืนมองจ้องแรมเขม็งวารีมองสองพ่อลูกที่ประจันหน้ากัน อย่างอกสั่น

ที่มุมหนึ่งไม่ไกล ไรวินท์ยืนมองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยแววตาเศร้าๆ โดยมีแพรขาวมองลุ้นใจระทึก อยู่ข้างๆไรวินท์หนุ่มยืนท้าทาย จ้องหน้าแรมอย่างไม่วางตา วารีเห็นท่าไม่ดีรีบผละลุกเดินไปจะกันไรวินท์เอาไว้“ไหว้พ่อสิลูก วินท์”ไรวินท์อดีตหนุ่มยืนนิ่ง ทำเป็นไม่ได้ยิน มองแรมนิ่ง แรมรอจะให้ไหว้ วารีมอง ทำสีหน้าลุ้นให้ไรวินท์อดีตหนุ่มไหว้ ความเงียบเข้ามาครอบงำชั่วขณะไรวินท์เสียงห้วน “พ่อมีอะไร”วารีสีหน้าไม่ดี พูดเบาๆ “วิน!”แรมไม่พอใจ “แกโตเป็นหนุ่ม จนป่านนี้ยังไม่รู้จักมีสัมมาคารวะกับผู้หลักผู้ใหญ่อีกหรือ ไรวินท์!” ไรวินท์อดีตหนุ่มนิ่งไม่ตอบ ยืนมองเขม็งท้าทาย แรมฉุน “หึๆ..แม่กลางนี่เลี้ยงลูกยังไง ปล่อยให้ลูกมีกิริยามารยาทหยาบคาย ไม่เคารพผู้หลักผู้ใหญ่ ฉันเคยบอกไปแล้วใช่ไหมว่าอย่าไปเลี้ยงตามใจมันมาก โตมามันถึงได้เป็นอย่างนี้”ไรวินท์นิ่ง กัดฟันกรอด“คุณหลวง อย่าถือสาลูกเลย..ฉันกราบขอโทษแทนลูกด้วย” วารีหันไปบอกไรวินท์ “วินพูดกับพ่อดีๆลูก วิน”ไรวินท์ยังนิ่งท้าทาย จนแรมไม่พอใจกระทุ้งไม้เท้าแรงดังปัง ลุกยืนขึ้น เชิดหน้าไปอีกทาง “พ่อจะกลับมาอยู่บ้าน จะมาอยู่บนตึกนี้ล่ะ จัดห้องใหญ่ชั้นบนไว้ให้ด้วย”“แล้วน้าน้อยจะกลับมาอยู่ด้วย หรือจะให้เธอไปอยู่ที่อื่น..ครับ”วารีที่รอฟังคำตอบนี้อยู่เช่นกันถึงกับผงะเมื่อแรมหันขวับมาด้วยความเกรี้ยว “เขาก็ต้องอยู่ที่นี่สิ ถามพิกล”“ถ้าเช่นนั้น..ผมก็ให้น้าน้อยอยู่บนเรือนนี้ไม่ได้ ผมอนุญาตให้พ่อมาอยู่ได้คนเดียวเท่านั้น”แรมกระแทกไม้เท้าดังปัง ด้วยความโกรธ ยกไม้เท้าขึ้นชี้หน้าไรวินท์ “ไอ้วิน กล้าดียังไงมาออกคำสั่งใส่ฉัน ว่าให้ใครอยู่ได้ใครอยู่ไม่ได้ เรือนนี้แม่น้อย น้าของแก เขาอยู่มาตั้งแต่เกิด..แกไม่มีสิทธิ์มาห้ามเขา”ไรวินท์เชิดหน้า “สิทธิ์ที่น้าเล็กให้ผมเป็นเจ้าของเรือนหลังนี้โดยสมบูรณ์ไงละครับ คุณพ่อเรียนกฎหมายย่อมทราบในเรื่องสิทธิ์นี้ดีกว่าผมกระมัง”“ไอ้วิน! ไอ้เด็กเนรคุณ ญาติพี่น้องแกยังใจร้ายกับเขาได้ลงคอ ยโสโอหังที่สุด ก็ให้มันรู้ไปสิ ว่าแม่น้อยจะกลับมาอยู่บ้านของตัวเองไม่ได้”“ไม่ได้ก็คือไม่ได้”วารีอ้อนวอน “วิน อย่าลูก มีอะไรพูดกับพ่อดีๆ ทำแบบนี้พ่อจะโกรธ..”