บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 7 หน้า 3

งานทอดกฐินประจำปีของวัดประจำอำเภอแห่งหนึ่ง แรมเดินเข้ามาในงาน พร้อมกับวีณา ชาวบ้านต่างทักทายต้อนรับแรมอย่างดี ส่วนวีณาที่แต่งตัวสวยงามเด่นเดินเชิดหน้า ถือพัดโบกกระพือไปมา หน้าบึ้งเฉยตลอดพวกคุณนายหญิงช่วยกันเอาของห้อยตามกิ่งต้นมะขาม รวมทั้งชะนีผ้าสีเหลือง ที่ปักแทนต้นผ้าป่า วีณาเดินไป แล้วเมิน ทำหน้าเหม็นสาบ ฉีกตัวแยกออกมา ไม่ร่วมวง พวกคุณนายสะกิดกัน นินทา วีณาเชิดใส่ทุกคน“พ่อเริ่มต้นอาชีพได้ดี จากปลัดอำเภอ ก็เป็นนายอำเภออยู่หลายจังหวัด พ่อทำงานดี เข้ากับเจ้านายและชาวบ้านได้ทุกแห่งที่พ่อไปประจำ แต่ผ่านไปหลายปีพ่อกลับไม่รุ่งเรืองอย่างที่คาดคิด..”แรมและข้าราชการอื่นๆยืนคุยกับหลวงพ่อที่หน้าโบสถ์ วีณาเดินมายืนรอแรมอยู่ในร่มมุมหนึ่ง สีหน้าเบื่อ หาวหวอดปากกว้าง มีชาวบ้านเดินมา ถือข้าวของภาชนะที่ทำบุญเสร็จแล้ว วีณาหันสะบัดจะเดินออก ดันซุ่มซ่ามเอง ไปชนชาวบ้าน ข้าวของกระจายเต็มช้งเช้งพล้งเพล้ง ชาวบ้านตกใจ คนที่ผ่านๆ หันมามอง วีณากลับท้าวสะเอว ด่าเอะอะ โวยวายตวาด ชี้หน้าต่อว่าชาวบ้านต่างๆ นานา ชาวบ้านเถียงว่าวีณาแหละมาชน วีณาไม่ยอมเข้าไปผลักชาวบ้านแก่ๆ ล้ม ชาวบ้านคนอื่นๆมามุงดู แรมมาขอโทษชาวบ้านไหว้ทุกคน“เหตุสำคัญก็มาจากภรรยาของพ่อเข้ากับใครไม่ได้เลย ไม่ว่าจะเป็นข้าราชการหรือชาวบ้าน”

แพรขาว ไรวินท์ยืนอยู่ที่แห่งหนึ่ง เป็นบ้านพักหลวงประจำอำเภอแห่งหนึ่ง“งั้นมันจบลงยังไงคะ?”ไรวินท์หันไปมองในบ้าน “พ่อเป็นนายอำเภอตระเวนไปตามจังหวัดไกลๆอยู่หลายปี จนกระทั่งถึงเวลาสุกงอม”ผ้านุ่งสีชมพูอ่อนที่ถูกสีครามตกใส่ถูกเหวี่ยงกองลงกับพื้น วีณาอายุราวสามสิบปลายๆ ยืนต่อว่าสาวรับใช้สองคนที่นั่งหน้าหดสลดอยู่บนพื้นหน้าห้องนอน “รู้กันบ้างไหม ว่าผ้านุ่งฉันผืนนี้มันแพงแค่ไหน เสือกเอาไปซักปนกับผ้าสีได้ยังไง นี่ฉันเพิ่งซื้อมาจากกรุงเทพไม่กี่เดือนนะ..”“อะไร มีอะไรอีกแม่น้อย” แรมวัยล่วงไป 40 ปลาย เพิ่งกลับเข้ามาสีหน้าเหนื่อยๆ เขาแต่งชุดข้าราชการนายอำเภอ ไว้หนวด เปลี่ยนผม เดินโผล่พ้นบันไดขึ้นมาดู“ไป จะไปก็ไป แกสองคนไม่ต้องทำอะไรที่บ้านนี้อีกแล้ว ไป”“แม่น้อยเรื่องเล็กๆแค่นี้ ใจเย็นๆก็ได้..”สาวรับใช้รีบคลานหลบลงบันไดไปอย่างรวดเร็ว“พี่แรม รีบย้ายกลับเข้าพระนครเถอะ ฉันทนไม่ไหวแล้ว ฉันเบื่อที่นี่ เบื่อชีวิตจืดๆชืดๆวันๆไม่เห็นมีอะไร ผู้คนก็พูดไม่รู้เรื่อง ““แม่น้อย...”“พี่แรม พี่ก็รู้ใช่ไหม ว่าฉันเคยมีสามีมาแล้ว ถ้าพี่ทำให้ฉันเกลียดพี่ ฉันก็พร้อมจะเป็นโสดได้อีกทุกเมื่อ” วีณาเดินเหวี่ยงเข้าห้องปิดประตูปัง แรมเครียดหนักแพรขาว ไรวินท์ยืนมองเหตุการณ์อยู่มุมหนึ่ง