บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 7 หน้า 4

“พ่อพยายามวิ่งเต้นขอกลับเข้ากระทรวง แต่ไม่เป็นผลเสียที ในที่สุดเลยตัดใจลาออกจาก ข้าราชการ กลับมาหางานใหม่ทำในพระนคร”“ลาออกจากราชการเนี่ยนะ”"เขาว่ากันว่าพ่อโดนกลั่นแกล้งในกระทรวง ทำให้ตำแหน่งการงานไม่ก้าวหน้าไปไหนเสียทีอยู่แล้วด้วย”

หน้าบ้านพักราชการนั้น รถยนต์ของแรมจอดอยู่ วาณีในชุดเดินทางแบบแหม่มฝรั่ง แต่งหน้าแต่งตัวสวยสะพรั่ง แรมถือไม้เท้าแบบโก้เข้ามา มองหน้าวาณีนิ่ง มีคนรถ ถือกระเป๋าเดินทางหนังใบใหญ่มาจัดใส่รถกุลีกุจอ วีณาตรงเข้าไปเปิดนั่งรอที่นั่งด้านหลัง ตามองตรงไปข้างหน้าอย่างคนที่ต้องการอะไรแล้วก็ต้องได้ แรมหันไปมองอย่างอาลัย

ที่ระเบียงเรือนใหญ่บ้านวารี บ่าวไพร่กำลังขมีขมันมัดรวบบรรดาขวดน้ำอบเข้าไว้ด้วยกัน วารีนั่งลงมือบรรจุน้ำอบกรอกลงขวดเองกับบ่าวอีก2-3คน ข้างๆ มีขวดน้ำอบที่บรรจุแล้วเรียงรายมากมาย“เร่งมือกันนะ ดูนับให้ครบยี่สิบมัดก่อน เดี๋ยวคนของเถ้าแก่เฮงจะมารับไปแล้ว”บ่าวไพร่ที่นั่งอยู่ต่างรับคำและเร่งมือขึ้น แรมก้าวเดินมาหยุดยืนพร้อมปลายไม้เท้าหัวเหลี่ยม วารีมองไปเห็นเป็นแรมถอดหมวกออก“กำลังง่วนกับน้ำอบตามเคยนะแม่กลาง”“คุณพี่..”แรมยิ้มตอบกว้างขวาง วารีค่อยๆยิ้มรับงงๆ เพราะไม่เคยเห็นรอยยิ้มกว้างขวางแบบนี้มานาน

ที่ห้องรับแขก แรมนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวกลางในตำแหน่งประมุขของบ้าน วารีนั่งอยู่ที่เก้าอี้อีกตัวมีสีหน้าหนักใจ“เป็นอันว่า ตกลงตามที่ฉันว่านี่นะ” วารีไม่ตอบก้มหน้านิ่ง สับสน “อย่างไรล่ะ แม่กลาง..ก็เธอไม่อยู่เรือนใหญ่ ห้องข้างบนเธอก็ปิดไว้ว่างๆ แล้วเธอก็อยู่แต่ที่เรือนเดิมของเธอ นี่ฉันกลับมาแล้ว ฉันกับ..เอ่อน้องสาวเธอ.. ก็น่าจะอยู่บนเรือนนี้ได้..ไม่ใช่เหรอ”“ฉันไม่ทราบว่าลูกจะว่ากระไร เพราะตึกนี้ทั้งคุณแม่และตาเล็กยกให้ไรวินท์ไม่ใช่ของฉัน”“แต่เธอเป็นแม่ เธอว่าอย่างไร ลูกชายเธอคงไม่ขัดดอกกระมัง”“แต่ว่า..”“วิน มันไม่ว่ากระไรดอก ตึกนี้ห้องหับออกมาก ตาวินก็อยู่แค่คนเดียว นี่พ่อมันกลับมาทั้งคน”“ก็ต้องถามลูกเสียก่อน”“บ๊ะ แม่กลางเธอเป็นแม่แบบไหน บ้านเราแท้ๆยังต้องไปออกปากขอลูกเต้า”“ก็ฉันเรียนคุณพี่แล้ว ว่าเรือนนี้ไม่ใช่ของฉัน เป็นมรดกของตาวิน แล้วนี่ลูกก็อายุ20กว่าแล้ว ฉันไม่มีสิทธิ์ออกความเห็นแทนแกได้”