บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 7 หน้า 2
“อ้าว..แล้วคุณแม่คุณไม่อาละวาดเลยหรือ”“แม่ฉันเป็นผู้หญิงที่ไม่มีปากไม่มีเสียง ท่านถูกเลี้ยงมาให้ทนปัญหา ไม่ใช่แก้ปัญหา” แพรขาวเหมือนมีอะไรมาจุกคอ ยืนนิ่งเงียบไป “แต่ยังโชคดีที่เหมือนมีอะไรมาเข้าข้างแม่อยู่บ้าง..”แพรขาวมองไรวินท์ที่หันไปมองภาพเหตุการณ์ต่อ
คุณหญิงนอนป่วยบนเตียง ทนายร่างหนังสืออยู่ที่เก้าอี้ข้างๆ วารี น้าเล็กวัยหนุ่มน้อย ยืนห่างออกไป ไรวินท์วัย 6-7 ขวบ นั่งกระแซะยายบนเตียง“ในเมื่อนังน้อยมันแย่งผัวแม่กลาง แม่กลางเสียเจ้าแรมให้มัน ฉันก็จะขอแก้พินัยกรรม ยกของที่เป็นของนังน้อยทุกอย่าง มาให้แม่กลางเหมือนกัน เข้าใจไหมคะ คุณทนาย”“แต่เห็นแก่ความเป็นลูก คุณหญิงควรจะยกที่ดิน หรือเงินสด ให้คุณน้อยเธอบ้าง”“นังน้อยมันใจร้ายกับพี่น้อง กับหลานในไส้ได้ลงคอ ชั้นก็จะใจร้ายกับมันบ้างมันจะได้รู้สึก”วารี น้องเล็ก จับมือกัน น้ำตาไหล ซาบซึ้ง หน้าเล็กมีแววสาแก่ใจ
เวลาผ่านไปที่โถงตึกใหญ่ ต้นไม้บางต้นหาย ดอกไม้หน้าบ้านเปลี่ยนสีสัน ชนิดไป ม่าน ของตกแต่งเปลี่ยนไปไรวินท์วัย 16-17 ปีเล่นเปียโนอยู่ น้าเล็กเป็นหนุ่มเต็มตัวแล้ว“เร็วไปแล้ว ระวังจังหวะหน่อย วิน” ไรวินท์หันมามองแล้วทำตามการชี้แนะของน้าเล็ก “อืม ดีมาก วิน เก่งมากหลานน้า” น้าเล็กทำมือให้จังหวะ แต่แล้วกลับไอรุนแรงเป็นระยะๆไรวินท์ตกใจ ลุกพรวด น้าเล็กล้มฟุบไป “น้าเล็ก น้าเล็ก แม่ครับแม่”“ไม่กี่ปีจากนั้น น้าเล็กที่ป่วยกระเสาะกระแสะมาตลอด ก็ถึงแก่กรรมตอนอายุ 26ปี ก่อนตายน้าเขียนพินัยกรรมยกบ้านหลังใหญ่ที่คุณยายยกให้ พร้อมกับทรัพย์สินส่วนตัวให้ฉันผู้เป็นหลานเพียงคนเดียว โดยฉันจะมีสิทธิเมื่ออายุครบยี่สิบเอ็ดปีเสียก่อน”วารีวิ่งโผล่เข้ามาเห็นเข้าพอดีก็ร้องตกใจ น้าเล็กมีเลือดที่คายออกมาเต็มอก วารีพนมมือพึมพำ น้ำตานองหน้า“คุณพระคุณเจ้า ช่วยด้วย”
แพรขาว ไรวินท์ มายืนมองเหตุการณ์อยู่ที่หน้าเรือนใหญ่ “โชคดีอีกอย่าง” แพรขาวหันมามองไรวินท์เชิงถามพวกคนงานชายหญิงยกลังกระดาษใส่น้ำอบไทยเดินผ่านไปมากมายไปใส่รถเข็น เพื่อเข็นออกไป“น้ำอบไทยของแม่ก็ขายดิบขายดี แม่กลายเป็นเศรษฐีนีขึ้นมาทันตาเห็น”“ยังดีนะคะ ฟ้ายังเข้าข้างคนดี..แล้วคุณพ่อคุณ..ท่านยังอยู่สุขสบายดีหรือเปล่าคะ”ไรวินท์หัวเราะเชิงสมเพชเบาๆ แพรขาวอยากรู้มาก