บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 21

ลลิตเดินมาในมือถือปืนมุ่งหน้ามาทางแพรขาว มือข้างหนึ่งกุมตาขวาไว้ แพรขาวลนลาน ไม่รู้จะทำไงดีมองไปที่ท่าน้ำ ตัดสินใจว่าจะวิ่งตัดไปหรือไม่

แพรขาวพูดกับตัวเองอย่างประสาทเสีย “จะไปท่าน้ำยังไงดี  แพรขาว ใจเย็นๆ นะ” เงาของลลิตเข้ามาใกล้มากขึ้นทุกที  แพรขาวก็ยิ่งกระสับกระส่าย “..  ต๊อก เกิดอะไรขึ้นกับต๊อก ทำไมต๊อกไม่ออกมา”

เท้าลลิตก้าวเข้าไปในจุดที่แพรขาวยืนอยู่ แต่ปรากฏว่าไม่มีใครอยู่แล้ว  ลลิตกวาดตาไปมาด้วยความโกรธ “อีแพรขาว  มึงอยู่ไหน  กูจับตัวได้ มึงตายแน่”

แพรขาวซ่อนตัวอยู่หลังโอ่งเซรามิกขนาดใหญ่มีน้ำพุไหลอาบลงสู่แอ่งด้านล่าง  เอามือปิดปากตัวเอง  แพรขาวมองไปที่เท้าของลลิต เห็นเดินออกไป ก็ถอนหายใจโล่งอก กำลังจะออกไป ก็ได้ยินเสียงกรอบแกรบ แพรขาวมองไปเหนเท้าของลลิตเหยียบใบไม้ที่ร่วงเต็มสนามก้าวตรงมาหา

แพรขาวพึมพำกับตัวเอง  “ไม่ได้ ฉันยังตายไม่ได้ ฉันยังมีลูกที่ต้องดูแล  ไม่นะ”

เท้าของลลิตก้าวเข้ามาจะถึงตัวแพรขาว ทันใดนั้น ก็มีเสียงแตรรถดังลั่น  แพรขาวและลลิตหันไปมองที่ประตูที่ค่อยๆ เปิดออก รถของมาตาวิ่งฉิวเข้ามาอย่างในบริเวณที่จอดรถอย่างรวดเร็ว

มาตาในสภาพที่เพิ่งออกจากโรงพยาบาล มีรอยถูกชกตาเขียว ปากแตกอยู่บ้าง ก้าวลงมาจากรถ ออกมายืนมองลลิตนิ่ง มาตาแผดเสียง “ไอ้ลิต  มึงอย่าคิดนะว่าจะทิ้งคนอย่างกูได้ง่ายๆ !”

“อีมาตา!“ ลิลิตเดินตรงไปหามาตา

มาตามองเห็นปืน ตกใจ  ทันทีที่ลลิตเดินออกไปทางมาตา แพรขาวตัดสินใจ วิ่งจากที่ซ่อนไปที่ท่าเรืออย่างไม่คิดชีวิต

แพรขาววิ่งมาที่ท่าเรือข้ามฟาก และสะดุ้ง ยืนอึ้ง ต๊อกที่สวมหมวกสานใบเก่าปีกกว้าง กำลังก้มหน้าก้มตาปลดเชือกที่คลองเสาที่ท่าเสร็จพอดี หันมา ก้มหน้า แต่กวักมือเรียก

แพรขาวดีใจ “ต๊อก  ปลอดภัยใช่ไหม  พี่นึกว่า...”

อีกด้านนึง ลลิต มาตาเผชิญหน้ากัน ลลิตเอาปืนชี้หน้า “อีมาตา  กูกำลังตามหาอีแพรขาว มึงอย่าเพิ่งยุ่ง”

มาตาผงะ ลังเล แล้วเข้ามาจับตัวลลิต “แกจะทำอะไร แกจะไปยิงเค้าเหรอ บ้าไปแล้วเหรอ”