บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 21 หน้า 4
มาตาเดินเข้าไปกอดลลิตไว้แนบอก ทำเสียง ชู่ววว.. พร้อมใช้มือตบหลังลลิตเบาๆ เป็นเชิงปลอบใจ “ไม่เป็นไรค่ะ ลลิต แล้วทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย อีนั่นมันต้องโดน!” ลลิตปล่อยตัวในอ้อมกอดมาตา มาตามองออกไปไกลแสนไกล ดวงตาโหด นึกถึงแพรขาว
ที่เรือนยายเกสร คนอื่นๆ ที่ฟังแพรขาวเล่าแล้วหวาดเสียว
ยายเกสรตบอก “โอย..ฟังแล้วอยากจะเป็นลม”
“ไปแจ้งความเถอะพี่แพร ไปทั้งสภาพยังงี้แหละ จะได้เป็นหลักฐานให้เห็นชัดๆ ว่าเขาทำร้ายเรา” ว่าแล้ว นลินก็ลุกไปหยิบมือถือ มาถ่ายภาพแพรขาวไว้ ในบริเวณที่โดนทำร้ายต่างๆ
ป้าสมพรกังวล “จะดีเหรอ รอดมาได้ก็ดีแล้วนะ ไหนๆเราก็ลาออกแล้ว ให้มันจบแบบเงียบๆไปไม่ดีเหรอ”
เนยไม่เห็นด้วย “แบบนั้นก็เท่ากับเราปล่อยให้คนชั่วลอยนวลสิคะ”
ยายเกสรเห็นพ้อง “ถ้าเราไม่ไปซะก่อน เกิดมันไปก่อน แล้วหาว่าหนูแพรไปขโมยของมีค่า หรืออะไรอีกก็ไม่รู้ล่ะ”
ป้าสมพรยังลังเล “..ถ้ามันขู่จริงๆ เราค่อยแฉกลับก็ได้มั้งว่ามันทำร้ายหนูแพร”
นลินทักท้วง “ถึงตอนนั้น แผลที่เนื้อตัวพี่แพรคงหายไปหมดแล้ว เราจะหาหลักฐานจากที่ไหนล่ะ แม่“
ยายเกสรสรุป “งั้นก็ต้องไปทั้งๆ สภาพแบบนี้ สินะ ว่าไง หนูแพร ไปไหวไหมลูก”
แพรขาวโทรศัพท์หาต๊อกด้วยมือถือนลิน แต่โทรเท่าไหร่ๆ ก็ไม่มีคนรับสาย มีแต่เสียงรับฝากข้อความไว้ “ต๊อกจ๋า ถ้าต๊อกว่างเมื่อไหร่ โทรกลับพี่แพรด่วนที่สุดนะจ๊ะ”
นลิน ที่เปลี่ยนจากชุดนอนมาเป็นเสื้อยืดกางเกงยีนส์ทะมัดทะแมง ที่นั่งอยู่ตำแหน่งคนขับ ในรถของแพรขาว ถอยรถมารอ แพรขาวมองโทรศัพท์ด้วยความเป็นห่วงต๊อก แต่ก็หักใจ รีบขึ้นรถ
“หวังว่าต๊อกจะปลอดภัยดีนะ อ่า นลิน คืนโทรศัพท์..” แพรขาวส่งโทรศัพท์คืนนลิน นลินกำลังตั้งลำรถ จะขับออกไป
จู่ๆ ไรวินท์ก็ปรากฏตัวขึ้น มายืนส่งแพรขาว รถค่อยๆ เคลื่อนไป แพรขาวกับไรวินท์มองกันและกันเงียบๆ ต่างส่งความปรารถนาดีในฐานะเพื่อนรักให้แก่กันและกัน
ภายในรถแพรขาวหันกลับมามองทางไปข้างหน้า นลินเหลือบมองแพรขาวด้วยความเห็นใจ ที่คอนโซลรถ มีดอกกุหลาบขาววางอยู่หนึ่งดอก แพรขาวมองไปเห็น ชะงัก หันไปดูนลิน นลินกำลังขับรถ ไม่ได้สนใจอะไร แพรขาวถือกุหลาบนั้นขึ้นมา เหมือนสิ่งศักดิ์สิทธิ์
ยายเกสรกำลังไหว้ศาลเจ้าบ้านอยู่ มีป้าสมพร และเนยนั่งไหว้อยู่ด้วย
“ท่านเจ้าขา โปรดปกป้องคุ้มครองทุกคนในบ้านหลังนี้ ให้ปลอดภัยจากภยันตรายทั้งปวงด้วยนะคะ”
ไรวินท์ปรากฏตัวขึ้น มองลงมาที่ยายเกสร “แม่เกสร สบายใจเถอะ ฉันจะปกป้องทุกคนอย่างเต็มกำลัง”