บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 21 หน้า 2
ต๊อกไม่ตอบ ใช้พายเคาะกาบเรือ เป็นเชิงเร่งให้แพรขาวลงมาจากเรือไวๆ แพรขาวรีบก้าวลงไปในเรือ จับกาบเรือมั่น ต๊อกเริ่มพายเรือออกไป แพรขาวหันหน้าไปมองที่ลลิตสปา เห็นลลิตสลัดมาตาลงไปกองกับพื้น แล้วพุ่งมาที่ท่าน้ำ แพรขาวรีบหันหน้ากลับ “พี่ห่วงต๊อกแทบแย่ ตอนได้ยินเสียงปืน กลัวไอ้หมาบ้ามันจะยิงต๊อก จะกลับเข้าไปช่วยก็ไม่รู้ว่าจะช่วยยังไง ต๊อกปลอดภัยพี่ก็ดีใจ ขอบคุณมาก ๆ ที่ช่วยพี่ ถ้าไม่มีต๊อกพี่ไม่รอดมือไอ้นั่นแน่ๆ “
ต๊อกไม่ตอบ จ้วงพายเรือหนักแน่น เรือพุ่งไปข้างหน้ารวดเร็ว
ลลิตก้าวมาที่ฝั่งท่าน้ำ มองตามเรือของแพรขาวไปด้วยความโมโห จากนั้นพนมมือขึ้น ร่ายมนต์ดำออกไป สักครู่ควันรูปเสือก็ออกมาตัวลลิต กระจายตัว แผ่ออกไป เป็นรูปเสือกระโจน พุ่งตรงไปยังเรือของแพรขาว
เรือที่ต๊อกพาย ข้ามฟากไปอย่างรวดเร็ว มีหมอกดำรูปเสือเผ่นตามไปอย่างไม่ลดละ
ที่ท่าเรือฝั่งเรือนยายเกสร เรือของแพรขาวกำลังจะถึงฝั่ง หมอกดำรูปเสือเผ่น พร้อมเสียงเสือคำรามก้องในอากาศ ติดตามมา ประตูรั้วบ้านเกสรเปิดผางออกเอง ปรากฏร่างไรวินท์มองมาที่แพรขาว ดวงตาร้อนรน แล้วยื่นมือข้างนึงออกไป เกิดเป็นพลังแสงขาว แผ่ไปปกคลุมเรือของต๊อกกับแพรขาวไว้ หมอกรูปเสือเผ่นปะทะพลังขาว เสียงโหยหวน กรีดร้อง แล้วสลายตัวไป
“ขึ้นมา เร็ว” ไรวินท์ยื่นมือออกไป ให้แพรขาวเกาะ
แพรขาวกระชับมือของไรวินท์ไว้ด้วยความไว้ใจและมั่นใจ “คุณวิน … คุณวิน”
ไรวินท์กับแพรขาว รู้ตัวว่ายืนจับมือกันอยู่ เลย ผละออกจากกัน เขินๆ
“เธอไม่เป็นไรใช่ไหม”
“ค่ะ นึกว่าจะไม่รอดกลับมาหาลูกกับคุณแล้ว” ไรวินท์มองหน้าแพรขาวอย่างใจวาบหวาม แพรขาวไม่รู้ตัวพูดจ้อต่อไป “คุณรู้ไหมคะ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉันบ้าง”
“ฉันรู้ ..เสียใจที่ข้ามไปช่วยเธอไม่ได้”
แพรขาวมองหน้าไรวินท์ด้วยความซาบซึ้ง “เรื่องนี้สินะ ที่คุณพยายามเตือนฉันเป็นนัยๆ มาตลอด” ไรวินท์ยิ้มบางๆ แทนคำตอบ แพรขาวนึกได้ว่ามีต๊อกมาด้วย “อุ๊ย..ลืม ต๊อกขึ้นมาก่อน.. อ้าว” แพรขาวเหวอเพราะไม่มีต๊อกกับเรือของต๊อกตรงนั้นแล้ว แพรขาวมองลงไปในแม่น้ำ
ไรวินท์มายืนเป็นเพื่อน เหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่พูดไม่ได้ แพรขาวเห็นเรือของต๊อกจอด ที่ฝั่งโน้น มองซ้ายขวา ก็หาต๊อกไม่เจอ
“เขาไปแล้ว”
“โธ่...ต๊อกจะกลับไปทำไมก็ไม่รู้ อันตรายออกอย่างนั้น นี่ฉันว่าจะชวนเขามาหลบที่นี่ก่อนแท้ๆ ขืนกลับไปเจอหน้านายลลิตจะไม่รอดเอา” แพรขาวนึกได้ รีบหาโทรศัพท์จะโทรหาต๊อก
“เธอหาอะไร”
“โทรศัพท์น่ะคะ อยากโทรหาต๊อก แต่ดันทิ้งทุกอย่างไว้ที่นั่นหมดเลย” แพรขาวพนมมือ “เจ้าประคู้ณขอให้คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองต๊อกให้ปลอดภัยด้วยเถอะ”
ไรวินท์มองแพรขาว อย่างหนักใจ พูดตัดบท “เธอทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้หรอก..แพรขาว”