บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 21 หน้า 3
“ค่ะ” แพรขาวนึกได้ “ชมพูล่ะคะ ตะกี๊ชั้นนึกถึงแต่ชมพู นึกว่าจะไม่ได้กลับมาเห็นหน้ากันแล้ว”
แพรขาวรีบเดินออกไป ไรวินท์มองตามด้วยความโล่งใจที่แพรขาวรอดมาได้
แพรขาวในสภาพสะบักสะบอม เดินมุ่งไปยังเรือนยายเกสร
“นี่คุณสาโรจน์ก็เตือนฉันแล้วเชียว ว่านายลลิตนั่นประวัติไม่ดี อุตส่าห์รีบชิงลาออกแล้วยังไม่ทันเลย”
“นายสาโรจน์เขาดูจะเป็นห่วงเป็นใยเธอดีนะ”
แพรขาวพาซื่อ “ค่ะ น่าซาบซึ้งใจที่สุด ไม่ใช่ญาติกันแท้ๆ“ ไรวินท์มองแพรขาวอย่างน้อยใจนิดๆ แพรขาวมองหน้าเริ่มเก็ต “คุณด้วย...คุณคอยปกป้องฉัน ดอกกุหลาบขาวที่คุณกำชับฉัน ให้ติดตัวไปด้วยทุกครั้งเวลาไปที่สปา ช่วยคุ้มครองฉันจากสร้อยลูกปัดแก้วตาเสือ ใช่ไหมคะ”
“ช่างสังเกตเหมือนกันนี่”
“ฉันสันนิษฐานว่า นายลลิตใช้สร้อยเส้นนั้นกับผู้หญิงทุกคนของเขา แต่แปลกที่มันไม่มีผลอะไรกับฉันเลย”
“ฉันได้ละเมิดกฎเพื่อ...ช่วยเธอ ความจริงฉันไม่ควรไปยุ่งกับชะตากรรมของมนุษย์ มิฉะนั้นจะเป็นเวรกรรมผูกพันให้ดิ้นไม่หลุด แต่ฉันก็อดไม่ได้ กุหลาบขาว..เป็นสิ่งที่เธอได้นำมาบูชาฉันเอง ฉันจึงใช้เป็นสิ่งคุ้มกันอาถรรพ์ของแก้วตาเสือให้เธอได้ แต่นอกจากนั้น เธอจะต้องเผชิญด้วยตัวเธอเอง”
แพรขาวมองหน้าไรวินท์อย่างซาบซึ้ง สักครู่ก็ยกมือไหว้ “คุณเป็นเจ้าบ้านเจ้าเรือนที่ฉันไหว้ด้วยความเต็มใจ”
“ทำไงได้ ก็มาเจอ มาผูกพันกันแล้วนี่ มิตรจะทนเห็นมิตรเดือดร้อนได้หรือ”
ทั้งคู่มาถึงหน้าเรือนยายเกสรพอดี
“ขอบคุณนะคะ คุณวิน ...ฉันไม่อยากเข้าไปสภาพนี้ให้ลูกเห็นเลย”
“ฉันกล่อมแม่หนูชมพูให้หลับปุ๋ยไปแล้วล่ะ ไปหาพวกเขาเถอะแพรขาว ตั้งสติให้ดี เธอยังต้องเผชิญกับอะไรอีกมาก”
แพรขาวสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด “มา เรื่องร้ายๆอะไร..เชิญมากันให้หมด แพรขาว สาวแกร่งคนนี้ พร้อมแล้ว ใครจะไปกลัว ในเมื่อมีคุณเทียดไรวินท์อยู่ด้วยทั้งคน”
ไรวินท์ดุขำๆ “เจ็บขนาดนี้ หล่อนยังคะนองปากได้โขอยู่”
แพรขาวเห็นร่างของไรวินท์ค่อยๆ จางหายไป แพรขาวเปลี่ยนสีหน้าจากยิ้มมาเป็นมองออกไปไกลๆ ที่ทั้งเหนื่อย ทั้งสู้
นลินเปิดประตูออกมา มองแพรขาวในสภาพยับเยินด้วยความตกใจ “พี่แพร เกิดอะไรขึ้น!”
ลลิตถือปืนไปมา ด้วยความหัวเสีย เหมือนคนประสาทแตก มองที่ศพที่นอนอยู่ที่พื้น สักครู่มาตาถือแก้ววิสกี้มาให้ ลลิตดื่มไปพรวดเดียว แล้วปาแก้วทิ้ง ลลิตร้องอ๊าก ระบายความกดดัน