บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 5

กลุ่มหมู่ไม้ดำทะมึนบ้านยายเกสร กำลังไหวเอนไปมาตามแรงลม ภายในเรือนใหญ่ที่เปิดไฟไว้ไม่กี่ดวง แลเห็นบริเวณระเบียงและห้องชั้นล่าง ชมพูอาบน้ำปะแป้งหน้าผ่อง กำลังนั่งดูการ์ตูนในทีวีเพลิดเพลิน นลินนั่งถักเปียให้ ยายเกสรนั่งอยู่ใกล้ๆ ถัดไปที่ระเบียงชาน เนยกับป้าสมพรกำลังง่วน เดินจัดโต๊ะข้าวเย็น

ชมพูร้อง “จบแล้ว!”

“จบแล้วเหรอ งั้นเดี๋ยวเตรียมไปทานข้าวได้แล้วสินะ” ยายเกสรชวน

“อุ๊ย” ชมพูจับเปียส่ายๆ สะบัดๆ เล่น “ขอบคุณค่ะน้าลิน..” เด็กหญิงหันไปกับยายเกสร “แต่คุณแม่ยังไม่มาเลยค่ะคุณยาย” 

“ประเดี๋ยวคุณแม่ก็มา ไปแค่นี้เองนี่”

“ไปเร้ว..” นลินดึงชมพูให้ลุก “เดี๋ยวแม่มาเห็นหนูยังไม่ทานข้าว โดนดุนะ” ชมพูจำยอมลุกตาม นลินเหลือบมองดูนาฬิกาที่ผนัง บอกเวลาหกโมงครึ่งเศษ ก่อนพาชมพูเดินไป “ไปค่ะคุณยาย” นลินแอบกังวลๆ

เศษใบไม้ปลิวเกลื่อนลานหญ้าหน้าศาลเจ้าบ้านฯ ไรวินท์ก้าวเดินมาหยุดยืน หันหน้าออกไปยังฝั่งคลอง ด้วยแววตากังวล และเป็นห่วง ฝั่งตรงข้าม เห็นเรือนร้านลลิตสปาทะมึนทึม มีแสงไฟเป็นหย่อมๆ ดูน่ากลัวๆ

ที่ห้องทำงานลลิต เสียงดนตรีซิมโฟนียังดังเร่งเร้า ลลิตแววตาวาววับมองนิ่งไม่วางตา เหมือนกับเสือร้ายที่กำลังจ้องเหยื่อตรงหน้า เส้นสายหมอกดำปนแดงๆ ขมุกขมัวแพร่ไปที่ตัวแพรขาวที่ยืนตัวแข็งนิ่ง ก่อนค่อยๆแพร่กระจาย ออกปกคลุมตัวแพรขาว แพรขาวเหมือนจะขาดสติลงเรื่อยๆ ตาที่ลอยนิ่งตกอยู่ในภวังค์ค่อยๆปิดลง แว่วเสียงดนตรีที่คล้ายเสือคำรามดังกระทบก้องโสตประสาท  ลลิตยิ้มกริ่มพึงพอใจ

ในภวังค์มิติหนึ่ง รอบตัวของแพรขาวกลับกลายเป็นความมืดสนิท มองไม่เห็นอะไรเสียงทุกอย่างเงียบงันลง มีแสงจับแค่ที่หน้าแพรขาว ที่พยายามเพ่งหันมองรอบๆว่าที่ไหน  สายตาของสัตว์ร้าย ที่เคลื่อนมาข้างหลังแพรขาว เหมือนการเคลื่อนไหวของเสือ ย่องๆวนๆซ้ายขวา ตามแพรขาวไป พอแพรขาวหันมา ก็ซุ่มหลบ แพรขาวหันมา ไม่เห็นอะไร แต่รู้สึกระแวง

“..มีใครอยู่ไหมคะ นั่นใคร?” แพรขาวเริ่มหวาดๆ รวบรวมความกล้าเดินย่างเข้ามา  แพรขาวมองเห็นดวงตาเสือปรากฏวาบขึ้นตรงหน้า  แพรขาวตกใจมาก พลันสัตว์ร้ายกระโจนเข้าใส่  แพรขาวผงะ ร้องตกใจลั่น