บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 5 หน้า 5
“ทุกอย่างก็เรียบร้อย.. โอเคมาก ไม่มีอะไรที่..” แพรขาวเน้น “ไม่ดี”
ไรวินท์ถอนใจแรง พยายามเก็บอารมณ์ มองนิ่ง “หึ..ก็ดีแล้ว เพราะ.. ก็ดี..”
แพรขาวไม่เข้าใจ ว่าอะไรนักหนา “ขอบคุณนะคะที่กรุณาเป็นห่วง แต่บางทีคุณอาจจะเป็นคนที่มีจินตนาการสูง หรือ..วิตกจริตไปเองได้มากกว่าคนปกติก็ได้นี่คะ”
“นี่เธอตอบแทนฉันด้วยกิริยาอย่างนี้หรือ” ไรวินท์ไม่พอใจมาก
ฝีเท้าของใครคนหนึ่งก้าวเดินมา ชะงักหยุด ที่มุมหนึ่งนลิน ที่แลเห็นว่าแพรขาวยืนเหมือนคุยอะไรอยู่คนเดียวที่ข้างรถ นลิน มีสีหน้างงๆ เงียบมองนิ่ง
แพรขาวหันขวับ “อ้าว..นี่ฉันกำลังมีญาติผู้ใหญ่ที่ควรให้ความเคารพ ไปอีกคนแล้วหรือตอนนี้”
“แม่แพรขาว! “
“คะ? คุณวินท์?” แพรขาวท้าทาย “คุณอยากจะตักเตือนสั่งสอนอะไรฉันอีกก็บอกมา เชิญสิคะ”
นลินเห็นแพรขาวกำลังโมโหเถียงขึ้นเสียงไปมาอยู่คนเดียว นลินพยายามเพ่งจ้องเงียบๆที่สุด “พี่แพร?”
ไรวินท์ถอนใจยาว “เธอจะต้องไปที่นั่นอีกหรือเปล่า”
“ใช่ค่ะ ฉันมีลูก..ฉันต้องทำมาหากิน”
“ทำไมผู้หญิงสมัยนี้ต้องมาทำอะไรเช่นนี้ด้วย..เฮ้อ เอาเถอะ ถ้าเช่นนั้นเธอก็ต้องระวังตัวให้มากขึ้นถ้ายังจะไปเจอผู้ชายคนนั้นอีก เพราะฉันเองก็อาจจะไม่ได้..” ไรวินท์หยุดไม่พูดต่อ “นั่นละ”
“ค่ะ ขอบคุณคุณวินท์อย่างมาก ที่กรุณาเมตตาและเป็นห่วงดิฉันกับลูก อ้อ..แล้ววันหลังคุณมีอะไรก็ไม่ควรไปพูดกรอกใส่หูเด็ก เพราะเด็กยังใสซื่อ ไม่ประสีประสาเล่ห์กลพวกผู้ใหญ่โดยเฉพาะเรื่องอะไรที่มันไร้สาระ”
“แพรขาว!”
แพรขาวหันสะบัดเดินไป ไรวินท์มองตามตาเขียว
นลินที่ยืนแอบดูและฟังอยู่ตลอดรีบแอบมุมมืด คิดสงสัย “วิน?..คุณวิน?”
แพรขาวเดินลิ่วๆ จะกลับเรือนใหญ่ พลันมีมือของใครบางคนมาคว้าแขวนไว้หมับ แพรขาวตกใจหันไป
“พี่แพรเดี๋ยว..”
“ลิน!”
นลินมองแพรขาวด้วยคำถามมากมายในใจ แต่ไม่แน่ใจว่าจะอย่างไรดี แต่อีกใจ ก็นึกเกรงๆถึงสิ่งที่คาดเดามาตลอด ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอและคนที่บ้านให้ความเคารพ
“เมื่อกี้พี่แพร เอ่อ ทำอะไรคะ” นลินตัดสินใจถามตรงๆ สีหน้าหวั่นๆ ไม่มั่นใจนัก แพรขาวมองกึ่งแปลกใจ
บนโต๊ะข้าวเย็น ป้าสมพรชักเอะใจหันมองห่วงๆไปทางหน้าบ้าน “เอ ทำไมลินมันหายไปดูแม่แพรนานจัง”
“แอบคุยอะไรตามประสานะสิ” ยายเกสรตักกินข้าวต่อสบายใจ
ป้าสมพรงงๆที่ยายเกสรพูด แต่ก็คลายกังวลที่เห็นยายเกสรมีทีท่าชิวๆ