บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 27 หน้า 2
สาโรจน์มองตามสายตาแพรขาว สงสัยมากขึ้น “อะไรหรือครับ..”
“เอ้อ..เปล่าค่ะ “
“ศาลพระภูมิ..”
“ศาลเจ้าบ้านเจ้าเรือนค่ะ..”
“เจ้าบ้านเจ้าเรือน..หมายความว่าอะไรครับ ..คุณจะบอกว่า..มี..อะไรบางอย่าง....มาช่วยคุณหรือครับ”
พอดีเสียงพวกตำรวจที่ท่าน้ำส่งเสียงโต้แย้งกันต่างๆชี้ตรงนั้นตรงนี้ดังมา คนนึงว่าใช่ คนนึงว่าไม่ใช่
แพรขาว สาโรจน์หันไป
สารวัตรหันมา “คุณแพรขาว คุณสาโรจน์ เชิญทางนี้ครับ”
แพรขาวมองเห็นประตูท่าน้ำเปิดอ้า แม่กุญแจหล่นอยู่ที่พื้น และมีรอยเท้าเลอะดินรอยใหม่ๆชัดเจนบนไม้กระดานที่ขอบธรณีประตูท่าน้ำ ไล่ลงไปตามบันไดถึงที่ท่า เป็นรอยเท้าลลิตและมาตา
สารวัตรและพวกตำรวจยืนดูรอยเท้าอย่างครุ่นคิด “ตรงนี้มีทั้งรอยเท้าผู้ชาย และรอยเท้าผู้หญิง รอยเท้าสับสนมาก แต่ทำไม..ผู้หญิงถึงวิ่งออกไปขึ้นรถที่หน้าบ้านคนเดียว เกิดอะไรขึ้น”
สาโรจน์ แพรขาวหันมองหน้ากัน สาโรจน์เปรย “หรือว่า..สองคนขัดแย้งอะไรกัน..แล้วลลิตมันหนีข้ามไปที่สปาของมัน” เขามองไปที่ฝั่งตรงข้ามด้วยความฉุนเฉียว
สารวัตรพยักหน้า มองทั้งสอง ก่อนหันสั่งตร.นายสิบ “ไปดูที่สปาฟากโน้นด้วย เผื่อเจอร่องรอย”
“ครับผม” นายสิบรีบไป
สาโรจน์เข้าไปคุยกำชับบางอย่างกับพวกตำรวจ แพรขาวกวาดตาจะมองไปท่าฝั่งตรงข้าม ชะงัก เห็นเรือที่ต๊อกใช้รับส่งแพรขาวประจำลอยลำนิ่งอยู่หน้าท่าสปาฝั่งนั้น แพรขาวสงสัย ประหลาดใจ
คอนโดเขมินีสูงตระหง่านหรูหรา ชมพูกำลังเล่นตุ๊กตาในมืออยู่บนพรมหน้าเตียงคุณนายแถบทิพย์ มีตุ๊กตาและของเล่นกองพะเนิน ชนิดยกมาทั้งร้าน ชมพูหันไป เห็นประไพอุ้มพระพุทธรูปองค์โตมาวางบนโต๊ะข้างเตียงคุณนายแถบทิพย์ คุณนายแถบทิพย์ในชุดเสื้อคลุมยาวแพรจีน ขอบตาคล้ำ ซูบผอม สีหน้าไม่มีความสุข ในมือมีพวงมาลัยรอไหว้พระ นั่งสั่งการอยู่
“ตรงนี้นะคะ”
“นั่นล่ะ แต่หันมาทางนี้อีกหน่อย”
“ค่ะๆ”
ชมพูลุกขึ้นมายืนดูอย่างสนใจ “เอาพระมาไว้ในห้องทำไมคะ”
“ท่านจะได้คุ้มครองไม่ให้สิ่ง” คุณนายแถบทิพย์ชะงัก “ไม่ดี เข้ามานะสิลูก”
“สิ่งไม่ดี? บ้านป้าเขมมีสิ่งไม่ดีด้วยหรือคะคุณย่า?”