บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 27 หน้า 4
คุณนายแถบทิพย์มองด้วยความสงสัย รีบเดินตามมาเมียงมอง อยากรู้ “มีเรื่องอะไรบอกฉันมา แม่เขม”
เขมินีสะดุ้ง หันมาเห็นแม่ อึ้งๆ“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” เขมินียิ้มพยายามทำให้แม่เชื่อ แล้วเดินหนี
คุณนายแถบทิพย์มองตามอย่างน่าสงสัย
ไรวินท์มาหยุดยืนนิ่งมองแจ๊บ เนย และสาโรจน์ส่งต่อลำเลียงกระเป๋าข้าวของ ของยายเกสรและป้าสมพรลงมาจากเรือนใหญ่ไปที่รถกันวุ่นวาย ไรวินท์หันมองตามสาโรจน์ที่หิ้วขนกระเป๋าตรงไปที่รถแจ๊บที่จอดอยู่หน้าประตูรั้ว
ไรวินท์เดินตามสาโรจน์ไป ไม่พอใจ “แผนของแกมันวุ่นวายไม่ได้เรื่อง.. ทนายเจ้าเล่ห์ แกควรจะรู้เอาไว้ ว่าตราบใดที่ฉันอยู่ที่นี่ จะไม่มีใครมีอันตรายอะไรทั้งนั้น”
แต่สาโรจน์ไม่เห็นและไม่ได้ยิน
นลินเดินคุยออกมาที่ริมระเบียงเรือนใหญ่กับแพรขาว
“พี่รู้สึกผิดจริงๆลิน ที่ต้องเป็นต้นเหตุให้คุณป้า คุณยาย และเธอต้องเดือดร้อน ขนาดนี้ พี่เสียใจ พี่ขอโทษ”
“พี่แพร! เลิกคิดอย่างนี้ เอาเป็นว่า ประเด็นนี้เลิกพูด หนูว่า.ประเด็นสำคัญคือ บ้านนี้ร้อยวันพันปี ขโมยยังไม่กล้าเข้า แต่ทำไมไอ้นายลลิตนั่นมันถึงเข้ามาได้ ท่านเจ้าบ้านเจ้าเรือนไม่ทำให้มันกลัวเลยหรือไง”
สาโรจน์เดินกลับมา ได้ยินพอดี ทำเอาสองสาวสะดุ้ง หันมา แล้วต่างอ้ำอึ้ง
สาโรจน์สงสัย “คุณนลินหมายถึง..เจ้าที่เจ้าทาง..หรือครับ”
แพรขาวมองหน้าสาโรจน์อึ้งๆ แล้วหันมามองหน้านลิน ว่าจะอธิบายไงดี
นลินตอบซื่อๆ “ไม่ใช่ค่ะ..บ้านเรามีเจ้าบ้านเรือนคุ้มครองรักษาอยู่ คนแถวนี้เขารู้กันทั้งนั้น เวลามีอะไร..ท่านชอบมาปรากฏตัวให้เห็น ยายกับแม่ก็เคยเห็น พี่แพรก็ได้เจอ”
สาโรจน์ไม่เชื่อ “เป็น..ผี..เป็นเจ้า..หรือ..เทวดา..งี้เหรอครับ”
แพรขาวอึกอัก ไม่รู้จะตอบยังไง
“ก็ที่นายลลิตมันเผาบ้านเราไม่ได้ ก็เพราะท่าน ท่านมาปลุกพี่แพรด้วย..ใช่ไหมพี่”
“..ใช่.” แพรขาวพูดพร้อมกับมองหน้าสาโรจน์ อย่างตัดสินใจแล้ว ว่าจะไม่ปิดบัง สาโรจน์ทำหน้างง
แพรขาวสบตากับนลิน เห็นพ้องต้องกันว่าควรจะเล่าแล้ว
ศาลเจ้าบ้านเจ้าเรือนดูเงียบสงบ แพรขาว นลิน เดินนำมาหยุดยืนอยู่หน้าศาลเจ้าบ้าน
“แพรต้องขอบคุณคุณวิน..ที่ช่วยแพรไว้จากนายลลิต”
สาโรจน์ตามมายืนมองและฟังอย่างงงๆ
นลินยกมือไหว้ท่วมหัว “หนูขอฝากบ้าน ไว้กับท่านนะคะ หนูจะพายายกับแม่ไปอยู่ที่เมืองกาญจน์สักระยะ ..คุณวินช่วยปกปักรักษาบ้านนี้ด้วยนะคะ สาธุ”
“คุณกำลังพูดกับ.. ??”