บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 8 หน้า 3

“..อย่าเลยค่ะ คือ แพรต้องรีบกลับแล้ว”“อ้าๆ..โอเค งั้นรอเดี๋ยว..” ลลิตหันเดินกลับไปที่โต๊ะวางแก้วไวน์ลง ก่อนเดินไปเปิดตู้ไม้ที่เก็บสร้อยลูกปัด แพรมองตาม ลลิตคว้าหยิบสร้อยบางเส้นขึ้นมา แอบยิ้มๆมีนัย ก่อนหันมา“..งั้นแพรช่วยรับสร้อยเส้นนี้ไป” ลลิตยกสร้อยลูกปัดตาเสือขึ้นมาชูขึ้นตรงหน้า แพรขาวผงะ “ผมอยากให้แพรเอาไว้ใส่..สวยใช่มั้ย ผมรู้ว่าแพรชอบ..(เดินเข้าไปใกล้)เชื่อผม มันเข้ากับชุดที่แพรกำลังใส่อยู่นี้มากๆ รับไปสิ..”“แต่..” ก้อนลูกปัด เห็นดวงตาสัตว์ร้ายกลอกตาหมุนขยับวาบจ้องมองมา แพรขาวชะงักยืนตัวแข็งนิ่ง ในดวงตาแพรขาว เห็นเป็นภาพสะท้อนของเสือร้ายำลังแสยะเขี้ยว จ้องจะตะครุบเหยื่อลลิตโลมเลียชุดเข้ารูปของแพรขาวด้วยสายตาอย่างเปิดเผย ทันใดนั้น กลีบกุหลาบขาวที่ศีรษะแพรขาวก็เปล่งประกายเรืองแสงวาบออกมาทันที คลื่นพลังงานบางอย่าง พุ่งกลับไปที่ลูกปัดในมือลลิต จนทำให้ดวงตาสัตว์ร้าย ถูกปะทะพ่ายแพ้กลับหายไป ลลิตเองก็รู้สึกเหมือนโดนอะไรวาบเข้ามาจนผงะไปเหมือนกันแพรขาวที่สติกลับมากระพริบตาไปมารู้ตัวว่าใจกำลังเต้นแรง “.คือแพรว่ามันแพงเกินไป แพรรับไว้ไม่ได้หรอกค่ะขอบคุณนะคะ”“หา..เอ่อ”“งั้นแพรขอตัวกลับเลย สวัสดีค่ะ”“อ้าวแพร..เดี๋ยวสิ”แพรขาวอาศัยช่วงที่ลลิตกำลังงง ไหว้ลาแล้วรีบเดินออกไปทันที ลลิตยังงงๆก้มมองสร้อยลูกปัดตาเสือในมืออย่างสงสัย ก่อนมองตามแพรขาวไป

คฤหาสน์โอฬารอันโอ่อ่ายามค่ำ ประไพเดินผ่านมาที่หน้าโถงประตูตึก หันไปเห็นพัสกรเดินพรวดพราดเข้ามาต้องรีบผงะ หลบทาง “คุณกร..คะ..จะรับประทาน..”พัสกรที่หน้าแดงเรื่อ หันขวับตาเขียวใส่จนประไพสะดุ้ง รู้ว่าไม่ควรถามอะไรต่อ พัสกรเดินปึงปัง ขึ้นบันไดชั้นสองหายไป ประไพมองตามพัสกรเปิดประตูเข้ามาในห้อง ถึงกับชะงัก เมื่อเข้ามาเห็นดิวในชุดเสื้อผ้าน้อยชิ้น ที่นอนหันหลังอยู่ ดูแล้วยั่วยวน ไฟในห้องสลัวๆ มีเสียงเพลงประกอบละครเกาหลี ดังคลออยู่เบาๆดิวหันมาทำเป็นตกใจ “พี่กร!“ พัสกรที่หน้าแดงกึ่มๆมาไม่พูดพร่ำทำเพลงตรงเข้าไปกอดรัดซุกไซ้ดิวไปมาอย่างหื่นกระหายรุนแรง “เดี๋ยว..เดี๋ยวสิจ๊ะพี่..ค่อยๆ ค่อยๆจ้ะ”“อะไรอีกดิว..พี่เหนื่อย พี่เครียด เข้าใจมั้ย”“โอ้ย..พี่ พี่กร..แล้วพี่กรไปทำอะไรมาล่ะ..ไปทานเบียร์มาเหรอ รึว่าแอบไปหาเมียพี่มา”“ดิว!” พัสกรผละลุกหนี