บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 8 หน้า 4

ดิวรีบลุกมาคว้าตัวไว้กอดๆอ้อนๆ “โอ๋ๆๆพี่ก็..ดิวแหย่เล่น ก็ดิวรอพี่ตั้งนาน อาบน้ำขัดตัวทาครีม ดูหนังไปตั้งสามสี่เรื่องพี่ก็ยังไม่มา คิดถึงจะตายอยู่แล้ว..”“เซ็ง..”“ไม่เอาๆน่าที่รัก..แล้วเซ็งทำไมไปเจอเมียพี่อยู่กะผัวใหม่เหรอ?”พัสกรหันขวับจ้องดิว ดิวสะดุ้ง พัสกรนึกย้อนไปเมื่อตอนบ่าย

พัสกรผวาตะลึงขนลุกเย็นวาบขึ้นท้ายทอยกลัวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกไรวินท์ปรากฏตัวขึ้นสีหน้าขมึงทึงสุดๆตาเขียววาบน่ากลัวชี้หน้ามาที่พัสกร “ปล่อยเด็ก..เดี๋ยวนี้!”“คุณยุง..ช่วยด้วย ฮือๆ”“ชมพู/ หนูชมพู เป็นอะไร..” นลินกับเนยกึ่งวิ่งกึ่งเดินมาถึงที่หน้าประตูผงะตกใจ“ว้าย..หนูชมพู พี่กร!”“นั่น ทำอะไรน่ะ”พัสกรตะลึงตัวแข็งทำอะไรไม่ถูก ไรวินท์สั่งกำชับดัง “ปล่อย!” ไรวินท์ชี้ เพ่งสายตามามองที่มือพัสกร พลันแขนพัสกรที่จับหัวชมพูไว้นั้น เหมือนโดนบิดอย่างแรงจนพัสกร ต้องบิดตัวตาม“โอ้ย..อ๊าค..”ชมพูรีบสะบัดออก แล้ววิ่งสุดแรงกลับเข้ามาที่ประตูรั้วตรงมาที่เนยและนลินที่มองอยู่อย่างงงๆ“หนูชมพู!”“น้าลิน..ฮือๆ”นลินสั่ง “เนยปิดประตู!”ประตูปิดปังลง พัสกรหน้าซีดเผือดรีบลุกวิ่งกลับไปที่รถ

พัสกรหวาด สยอง ขนลุกหนาวแปลกๆ ยังงงว่าชายคนนั้นเป็นใคร หรืออะไรแน่ ทำไมตนถึงรู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก เผลอเอามือที่ยังเจ็บๆเหมือนโดนบิดขึ้นมาดู แล้วนวดๆดิวมองๆ เห็นพัสกรนิ่งๆไป “พี่กร..พี่กร..เจ็บมือเหรอ ไปทำอะไรมาล่ะ”“เฮ้ย..อย่าเซ้าซี้”“พี่กร! พี่กรจะอะไรกันนักกันหนาหะ ก็เมียพี่มีผัวใหม่แล้ว พี่ก็หย่าให้จบๆไปซะสิฟ้องไปเลย!”พัสกรชะงัก เหมือนโดนกระตุกให้คิดอะไรขึ้นได้

ที่ศาลเจ้าบ้านยามค่ำ แพรขาวยืนคุยอยู่กับนลินที่ระเบียงเรือนเล็ก แพรขาว นลินมองผ่านหน้าต่าง ดูชมพูหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงในห้อง