บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 17
แพรขาวยกมือท่วมหัว “สาธุ” แพรขาวหันมามองไรวินท์ ที่นั่งอยู่จ๋องๆ “คุณรำไพนี่ใจเด็ดน่าดู เก่งสมกับที่ได้เรียนหนังสือหนังหามาบ้าง ฉันยินดีกับคุณรำไพจริงๆ ที่หลุดพ้นจากวงจรอุบาทว์นี้ได้เสียที”
“แม่แพรขาว ได้ทีขี่แพะไล่เชียวนะ”
“งั้นคนที่จองเวรสาปแช่งจนคุณไปไหนไม่ได้ ก็ไม่ใช่แม่บัวน้อยและแม่รำไพแน่นอน”
“ก็ไม่ใช่น่ะสิ”
“แต่คุณรู้ไหมว่าถ้าฉันเกิดทันในยุคของคุณ ฉันจะอยากจะรู้จักใคร”
“ฉัน?”
“ผู้ชายหน้าตา..พอไปวัดไปวาได้นี่ หลงตัวเองทุกคนเลยใช่ไหม” ไรวินท์ขันเบาๆ “คุณสีนวลต่างหากล่ะ ถ้าฉันรู้จักเธอ ฉันจะไปบอกกับเธอว่า ให้เลิกกับผู้ชายห่วยๆ สามีของคุณซะเถอะ”
ที่ห้องเก็บของ ผีสีนวลเดินวนไปวนมา ด้วยความโกรธแค้นไรวินท์ ก่อนจะผลักหน้าต่างออกไป เกิดแรงลมพัดต้นไม้ในสวนโอนเอนไปมา ลมพัดแรงมาถึงหน้าต่างห้องนอนของแพรขาว เสียงหน้าต่างปิดดังลั่น ชมพูร้องไห้ตกใจ
แพรขาวสะดุ้งตื่นบนเตียง “ไม่เป็นไรนะลูก ไม่มีอะไร แม่อยู่นี่แล้ว” แพรขาวรีบลุกไปปิดหน้าต่าง ฝนตกกระหน่ำสาดใส่หน้าต่าง
เช้าวันใหม่แพรขาว นั่งอยู่ที่ทำงาน กำลังทำงานง่วนอยู่ จู่ก็รู้สึกว่า มีกลุ่มคนมายื่นจ้องหน้า เป็นเพื่อน ๆ สามสาวนั่นเอง “ยัยแพร”
แพรขาวทำหน้างง
ที่มุมหนึ่งของตึก แก๊งค์เพื่อนสาวมาล้อมแพรขาว ที่ยืนหลังพิงฝา
เจ๊ยอดซัก “ตกลงว่าไง ได้ข่าวว่า แม่หม้ายทรงเครื่องหมาดๆ จะกลับไปคืนดีกะคุณนายแถบทิพย์แล้วใช่ไหม”
แพรขาวมองหน้านลิน “นลิน เธอเที่ยวเอาไปเล่าเหรอ”
หวานปราม “อย่าไปพาลเด็กมัน ว่าไงแก เอาแน่เหรอย่ะ”
“ไม่หรอก”