บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 17 หน้า 5
“ใช่ สงสัยเป็นเพราะเอาฉันไปนินทา”
“อ่อ เครื่องรับสัญญาณดีเชียว รับได้ไกล๊ไกล “
“ว่ายังไง แม่ปากโทรโข่ง สนุกไหม”
“ฉันไม่ได้นินทา แค่เล่าสู่กันฟังต่างหาก “
“อ๋อ เหรอ”
“คุณโชคดีนะ ที่อย่างน้อยภรรยาคุณสองคนก็ออกไปจากชีวิตคุณ โดยที่ไม่กระทบกับครอบครัวคุณเลย”
“นั่นสิ แต่ฉันก็ยังต้องไปช่วยคุณมาลาตีเรื่องมรดกอีก ต้องเทียวไปเทียวมาทั้งบ้านคุณมาลาตีแล้วก็บ้านคุณสุดสวาท”
แพรขาวปิดวิทยุจากเครื่องมือถือ ปิดนวนิยาย ด้วยความหมั่นไส้ “เล่ามาเลยค่ะ เล่ามาเลย.. “
ริมหน้าต่างบ้านสุดสวาท เสียงเพลงจากเครื่องเล่นแผ่นเสียงดังแว่วคลอ ได้บรรยากาศโรแมนติค เชิงเทียนที่สุดสวาทไล่จุดทีละแท่งบนโต๊ะห้องรับแขก
“วันพระคุณแม่ถือศีลแปด ไปค้างในวัด ดิฉันก็เลยเหมือนอยู่ตัวคนเดียว ไม่มีผู้ชาย แล้วบ่าวที่เกินความจำเป็นหลายคน ดิฉันก็ให้ออกไป หลังจากคุณพ่อเสีย..บ้านนี้ก็เลยเงียบเหงาอย่างนี้ละค่ะ”
ไรวินท์มายืนมองเหม่อคิดถึงเรื่องมาลาตีอยู่ หน้าแจกันดอกไม้บนโต๊ะที่มีดอกไม้ฝรั่งแซมด้วยมะลิ กุหลาบหนู ไรวินท์ใจลอย เอามือแตะที่ดอกมะลิเบาๆ สุดสวาทเดินไปยืนค้นๆเลือกแผ่นเพลงอยู่มุมหนึ่ง หันมาเห็นไรวินท์จับดอกไม้ในแจกัน
“ดอกไม้ไทยนี่ยังไงก็ หอมเย้ายวนกว่าดอกไม้ฝรั่งนะครับ โดยเฉพาะ.”.มือไรวินทร์จับที่ดอกมะลิ
“เราเต้นรำกันดีกว่า.. รอดิฉันเดี๋ยวนะคะ ฉันหาแผ่นเพลงที่คุณไรวินท์ซื้อมาให้ไม่เจอ..น่าจะอยู่ที่ห้อง”
“หา..ครับ เชิญครับ..เอ แต่ผมว่าเอาไว้..คือผมกำลังจะ..” ไรวินท์จะห้ามว่าไม่ต้องไปหรอกจะกลับแล้ว
สุดสวาทผละออกจากห้องไปเสียก่อน ไรวินท์ห้ามไม่ทันถอนใจเหลือบมองดูเวลาที่นาฬิกา ใจก็อยากจะรีบออกไปเต็มแก่ ครู่หนึ่งไฟเกิดดับพรึบทั้งบ้าน
“ว้ายๆๆ..ช่วยด้วย ช่วยด้วยค่ะ”
“คุณสุดสวาท!” ไรวินท์รีบหันไปคว้าเทียนที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ แล้ววิ่งออกไป
ไรวินท์วิ่งมาในบ้านที่มืด ตามเสียงสุดสวาทที่ร้องอยู่ “คุณสุดสวาท! เป็นอะไรครับ! คุณสุดสวาท!”
“ว้ายๆๆ”
ไรวินท์วิ่งมาถึงห้องนอนสุดสวาทที่มืดตื๋อ “คุณสุดสวาท! คุณสุดสวาท!” ไรวินท์ส่ายไฟหาไปทั่ว
พลันสุดสวาทก็โผพรวดมากอดอย่างขวัญเสีย “คุณไรวินท์!”