บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 17 หน้า 2
หวานอยากรู้ “อ้าว แล้วที่แก หอบลูกไปหาแม่ผัวล่ะ เขาก็ออกจะแฮปปี้ ฟินเฟ่อร์ไม่ใช่เหรอย่ะ”
“ก็แค่พาไปทานข้าว แล้วก็ไปอยู่บ้านโน้นวันหยุด อีกอย่าง ไม่เกี่ยวกะพี่กร”
เจ๊ยอดร้องเพลง “น้ำหยดลงหิน ทุกวันหินมันยังกร่อน”
“ก็แค่สงสารลูก คนอื่นไม่เกี่ยว”
หวานเข้าใจ “เออ ไม่เกี่ยวก็ไม่เกี่ยว ดีแล้ว มรดกของลูกน่ะสำคัญนะย่ะ ถึงแกไม่อยากได้เงินเขา แต่นั่นมันสิทธิ์ของชมพู แกต้องรักษาสิทธิ์ให้ลูกแก รู้ไหม”
“โอ๊ยไม่เอาแล้ว เรื่องมรดก-มรดึก ฟังมาจนจะเอียนแล้วเนี่ย มรดกตัวเองไปยุ่งมาก ๆ ก็ว่าน่าปวดหัวแล้ว แต่ไอ้คนที่ไปยุ่งกับมรดกคนอื่น จนทำตัวเองและคนรอบข้างเดือดร้อนนี่ น่าเบื่อกว่าอีก”
เพื่อนๆ งง “หือ?”
เจ๊ยอดสงสัย “หมายถึงใคร..”
แพรขาวนึกได้ รีบทำหน้าตาย “เปล่า คนในละคร เมื่อคืนดูมา”
เพื่อนๆงง
ไรวินท์อยู่เรือนเจ้าบ้าน รู้สึกว่า เก้าอี้ที่นั่ง แข็งๆ ชอบกลๆ “ทำไมจู่ๆ เก้าอี้ก็แข็งกระด้าง” ไรวินท์หลับตาสักครู่
แพรขาวพูดต่อกับเพื่อนๆ “ทำเป็นใจดีไปช่วยผู้หญิงอื่น แต่คนที่บ้านกลับไม่ยอมดูดำดูดี คนอะไรบ้าชะมัด”
เจ๊ยอดอยากรู้ “ละครอะไร ช่องไหน อินขนาดนี้ต้องสนุกแน่ๆ จะได้ดูมั่ง”
นลินอุบอิบ “ดูในคอมพ์เหรอคะ..เรือนพี่แพรไม่มีทีวีซะหน่อย”
แพรขาวทำหน้าไม่ถูก เดินหนีไป
“แม่แพรขาว นี่เห็นว่าฉันออกไปไหนไม่ได้ใช่ไหม นินทาใหญ่เทียว แม่ปากตระไกร” ถึงจะบ่นแต่ไรวินท์หน้าตามีความสุขลึกๆ
คอนโดของเทน น้องท็อปร้องเพราะปวดท้องมาก คอนโดเทนเต็มไปด้วย ผ้าใช้แล้วกองๆ ไม่ซัก จานชามไม่ได้ล้าง ภาพไหลไปที่เตียงนอน เห็นดิวกับเทนนอนอุตุ ข้างๆ ท็อปร้องไห้
“น้องท็อป หยุดฮ้องเน้อ แม่จะนอน” น้องท็อปร้องดังขึ้น หน้าดำหน้าแดง ดิวมาดูลูก เห็นลูกร้องไห้ แล้วสงสาร “น้องท็อป เป็นอะหยังแห็มละลูก น้องท็อปๆ “
เทนโมโห “โอ๊ย หนวกหูขนาด หื้อมันดั๊กปากบ่าเดี่ยวนี้เลยหนา”
“อ้ายเทนลูกเฮาจะต๋ายก่อนี่ “
“หาอะหยังยัดๆปากมันไปเต๊อะ กำเดียวก่อยั้ง”