บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 17 หน้า 4
คุณนายแถบทิพย์ตกใจ “หา..มันคงกินแต่ของสกปรกๆน่ะสิ ท้องเสีย เป็นลำไส้อักเสบ หรืออะไรก็ได้ แกต้องเอาลูกไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลย”
“โรงพยาบาล..งั้นเอาโรงพยาบาลที่ใกล้คอนโดผมที่สุดนะ”
คุณนายแถบทิพย์ท้วง“โรงพยาบาลอะไร แกจะเอาโรงพยาบาลอะไร อย่าทำซี้ซั้วนะ เดี๋ยวลูกแกตายไม่รู้ด้วยนะ”
เขมินีทนไม่ไหว แย่งโทรศัพท์มา “ไอ้กร แกเอาเด็กไปที่โรงพยาบาลหมอวิกรมแหละ เข้าใจไหม แล้วเดี๋ยวชั้นจัดการประสานให้เขาเตรียมอะไรๆ ไว้ให้แกเอง”
“หมอวิกรมเหรอเจ๊ ได้ๆ งั้นผมรีบเอามันไปเลยนะ ไป..เอาลูกขึ้นรถ”
“ไปหาหมอที่ไหน หมอที่มันจะตรวจดีเอ็นเอหรือเปล่า ไม่เอานะ ไม่ไป”
“จะบ้าเหรอ..หมอวิกรมนี่เขารักษาพี่มาแต่ไหนแต่ไหน จะไม่ไป เกิดลูกตายขึ้นมา..ดิวจะรับผิดชอบไหมล่ะ”
ท็อปร้องไห้แรงขึ้นๆ
“ไม่เอา ดิวยอมให้มันตาย ดีกว่ายอมให้ตรวจดีเอ็นเอ”
“นี่ดิว..ปัญญาอ่อนเหรอ ดิวจะฆ่าลูกใช่ไหม ไม่รักลูกใชไหม“
ดิวทำหน้างอแง พัสกรเข้ามาแย่งท็อป ดิวยื้อๆไปมา แต่ลูกร้องหนัก ในที่สุด พัสกรแย่งได้ แล้วอุ้มลูกวิ่งลิ่วๆไปที่จอดรถ ดิววิ่งตาม ละล้าละลัง สติแตก
คุณนายแถบทิพย์และเขมินีที่หันมามองลุ้นๆสาโรจน์ที่เดินโทรศัพท์อยู่ แล้วพอพูดจบ ก็กดวาง แล้วหันมา ดีใจ
“คุณหมอวิกรมบอกว่า...คุณพัสกรพาเด็กไปถึงแล้วครับ ผมคุยกับคุณหมอวิกรมเรียบร้อยแล้ว หมอจะทำการรักษา แล้วก็เก็บเนื้อเยื่อสำหรับไปตรวจดีเอ็นเอเลยครับ งั้นผมจะเอาเอกสารไปให้คุณหมอก่อนนะครับ คุณเขมไม่ต้องห่วง”
“ขอบคุณมาก สาโรจน์ ขอบคุณจริงๆ “
“ผมไปนะครับ” สาโรจน์รีบไหว้ แล้วรีบออกไป
คุณนายแถบทิพย์ยิ้มพอใจ จับมือกับประไพด้วยอาการลุ้น
“สำเร็จซะทีค่ะ”
เขมินีพูดกับตัวเอง “ได้เวลาลากไส้แกออกมาดูแล้ว นังดิว “
เรือนแพรขาวกลางคืน เสียงเพลง ม่านไทรย้อยดังขึ้นจากมือถือของแพรขาว ชมพูนอนหลับปุ๋ย แพรขาวกำลังนั่งอ่านนิยายอยู่
ไรวินท์ปรากฏตัวขึ้น ยืนเท่ ตรงระเบียง “วันนี้ ดูเธออารมณ์ดีเป็นพิเศษ”
“ฉันเหรอคะ”