บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 20 หน้า 2
“อืม..พี่ว่าคนมันเยอะ เดินเบียดกันมันจะวุ่นวาย..ไม่สนุก”
“ไม่เป็นไรค่ะ มาลาตีว่าดีออก คนเยอะ แล้วเห็นว่างานรัฐธรรมนูญปีนี้จัดใหญ่โตเสียด้วย มาลาตีอยากไปจริงๆนะคะ”
ไรวินท์อึ้งนิ่งไปอีก
ใต้แสงไฟบนเสาไฟริมถนน นายกลั่นดูนาฬิกาและชะเง้อรออยู่จุดหนึ่งริมถนนในซอย สักพัก รถไรวินท์แล่นมาจอด
ไรวินท์ลงมาจากรถไปนั่งตอนหลัง ให้นายกลั่นขึ้นนั่งที่คนขับ ไรวินท์เอนพิงเบาะ กอดอก หลับตาลง
นายกลั่นมองๆทางกระจกมองหลัง ขรึม แต่ไม่พูด ขับออกไป
เย็นวันต่อมา สีนวลกำลังปัดๆพัดวีให้ลูกสาวที่น่ารักน่าเอ็นดูหลับปุ๋ยอยู่ในเปล ไรวินท์เดินสีหน้าล้าๆกลับมาจากที่ทำงาน ตรงขึ้นมาที่ระเบียง มีนายกลั่นเดินขนของ เอกสารต่างๆ ไปวางที่ห้องทำงาน
ไรวินท์มองไปที่เปล สงสัย “อะไร เย็นแล้วลูกยังหลับอยู่อีกหรือ นอนนานหรือยัง”
“ตั้งแต่บ่ายแล้วค่ะ”
“หา..ลูกเป็นอะไรหรือเปล่า? “
“วันนี้คุณแม่พาไปนอกบ้านมาค่ะ กลับมาเมื่อช่วงบ่ายก็หลับยาว คงจะเหนื่อย”
“ไปไหน?”
“ไปบ้านคุณป้าค่ะ น้าน้อยป่วยหนัก”
“เอ๊ะ คนเจ็บป่วยเอาลูกไปหาได้ยังไง เกิดไปติดโรคจะเรื่องใหญ่”
“ไม่หรอกค่ะ ฉันไม่ได้อุ้มลูกเข้าไปเลย คอยอยู่หน้าห้อง แต่น้าน้อยอาการหนัก นอนหลับไม่รู้ตัว..น่าเวทนา เป็นอัมพาตต้องนอนแซ่วอยู่ในห้องนานตาปีตาชาติ ออกไปไหนก็ไม่ได้ เหมือนนักโทษ”
“คนพรากลูกพรากเมียเขา เวรกรรมก็ตามทันอย่างนี้ล่ะ..น้าน้อยได้หน้าได้ตาเป็นคุณนายใหญ่โตอยู่หัวเมืองกับพ่อฉัน แม่กับฉันไม่มีใครเหลียวแล ตอนนั้น..ฉันกับแม่ก็อยู่ในบ้าน เหมือนคนโดนขัง เพราะแม่ก็ขายหน้าญาติพี่น้อง ไม่ยอมออกไปที่ไหนตั้งหลายปี”
สีนวลเงยหน้ามอง แววตาฉายประกายกล้าวูบหนึ่งขึ้นมาเหมือนกระทบใจอย่างแรง สีนวลมองหน้า เอ่ยเน้นหนัก “หัวอกคนถูกทิ้ง ว่าน่าสงสารแค่ไหน”
“จริงของเธอ ใครๆก็ต้องสงสารแม่กับฉัน..เธอจะได้ไม่ว่าว่าฉันใจไม้ไส้ระกำที่ไม่ยอมไปเยี่ยมน้าน้อย” ไรวินท์ไม่ได้ทันสังเกตนัยความหมายของสีนวลเลย
“ไม่หรอกค่ะ ฉันไม่ไปบังอาจว่าพี่ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรทั้งนั้น”
ไรวินท์ตัดบท “ไปอาบน้ำล่ะ ลูกตื่นเมื่อไรก็อุ้มขึ้นไปหาหน่อย ค่ำๆฉันต้องออกไปข้างนอก”
สีนวลหน้าเสีย “คุณแม่อยากให้พี่รับข้าวด้วย”