บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 20 หน้า 4
มาลาตีปรายตาให้บรรดาเสือสิงห์ที่เหลียวมองตาม แล้วตวัดผ้าคลุมไหล่คลุมห่อตัวแน่นแบบประชด แล้วหัวเราะสอดแขนควงไรวินท์อดีตอย่างออกหน้าออกตา “แบบนี้ดีแล้วหรือยังคะ ไปค่ะ..ร้านของกรมอยู่ไหนคะพี่ มาลาตีอยากเห็นจัง”
ไรวินท์มีท่าทีแอบอึดอัดกระอักกระอ่วนขึ้นมาทันที ไรวินท์พามาลาตีเดินไปโดยต้องคอยมองๆว่ามีใครที่ไหนที่รู้จักเห็นหรือเปล่า มาลาตีกระชับแขนไรวินท์แนบแน่นยิ่งขึ้นเหมือนแกล้ง ไรวินท์แอบถอนหายใจ
ที่ป้ายร้าน “มหาดไทย” ลูกน้องคนสนิทไรวินท์กำลังยืนคุมงานเอากระถางไม้ประดับมาเรียงตกแต่งหน้าร้านที่ยังไม่เรียบร้อยดี สีนวล วารีเดินหันมองหาป้ายร้านอยู่มุมหนึ่งไม่ไกล ไรวินท์กับมาลาตีที่สวยเด่นก็เดินมาอีกมุมหนึ่งใกล้ๆ ผู้คนเดินกันแน่น ลูกน้องฯหันไปเห็นไรวินท์เข้าพอดี เลยชะเง้อมองๆ
“ขอประทานโทษนะจ๊ะ”
“ครับ?” ลูกน้องฯหันมา เจอวารี กับสีนวลและลูกสาวยืนอยู่ตรงหน้า
“ดิฉันมาหาลูกชาย คุณไรวินท์น่ะจ้ะ”
“อ้อ ครับ หัวหน้ากอง..เอ่อ” ลูกน้องฯหันไปมองหาไรวินท์อีกทีให้แน่ใจ แต่เห็นไรวินท์กำลังชี้ชวนอยู่กับมาลาตี
“นั่นไงร้านของกรมฯพี่”
ผู้คนเดินไปมาจนบังวารี กับสีนวลที่ยืนคุยอยู่หน้าร้าน ทำให้ไรวินท์ไม่ทันเห็น มาลาตีไม่ทันได้สนใจที่ไรวินท์พูด มัวแต่มองของข้างทางอยู่ “อุ๊ย เดี๋ยวนะคะ มาลาตีขอดูนี่หน่อย” มาลาตีรีบดึงไรวินท์ไปดู
ลูกน้องฯรีบหันมา “หัวหน้า..ยัง ไม่มาเลยขอรับคุณนาย อีกสักประเดี๋ยวคงจะมา”
“อ้าว ก็ออกมาแต่หัวค่ำ..ว่าจะมานี่ แล้วมันไปอยู่เสียที่ไหน” วารีมีท่าทีผิดหวัง หันมองหาไปมา
สีนวลรีบเสริม “เดี๋ยวค่อยกลับมาใหม่ไหมค่ะคุณแม่ เราไปเดินเล่นให้ทั่วๆก่อน”
“อืม..ถ้าอย่างนั้น ฉันฝากคุณบอกเขาให้ด้วยแล้วกันนะ ว่าแม่กับเมียกับลูกเขามา ไปเดินเล่นแล้วจะมารอกลับด้วย ไม่อยากโบกรถกลับแบบตอนมาอีกนะจ้ะ”
“ได้ครับ ผมจะบอกหัวหน้ากองให้ครับคุณนาย” วารีหันมองหาอีก โดยมองไปทางที่ไรวินท์ยืนอยู่ ลูกน้องฯรีบมายืนพยายามบังๆสายตา “แหะๆ..”
“ขอบคุณค่ะ” สีนวล จูงวารีเดินไป
ลูกน้องคอยยืนบังไว้ จนแน่ใจ ก่อนรีบหันไปหาไรวินท์ที่กำลังพามาลาตีเดินตรงมาพอดี เจ้าหน้าที่คนอื่นหันไปเห็นคนทั้งสอง ต่างก็มองมาลาตีกันเป็นตาเดียวอย่างสนใจใคร่รู้ โดยไม่ลืมยกมือไหว้ไรวินท์ ลูกน้องฯ รีบรี่เข้ามาหา
“เป็นยังไง เรียบร้อยหรือยังแสง”
“หัวหน้ามาพอดีเลย เกือบแล้วครับ ติดไฟข้างหน้านี่อีกหน่อยก็เสร็จครับ..เอ่อ” ลูกน้องมองๆมาลาตี มาลาตีทำเชิดไม่มอง ไม่สนใจ ไม่อยากรู้จัก หันไปเห็นร้านข้างๆ ที่มีขายเสื้อผ้าสวยงาม รีบเดินไปดู “เมื่อกี้ คุณแม่ของหัวหน้ามาครับ ถามถึงหัวหน้าด้วย”