บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 20 หน้า 5
“อ้าว! แล้วแม่มาได้ยังไง มากับใคร?” ไรวินท์ถึงกับอึ้งตาแตก เมื่อได้ยินคำตอบ ก่อนยืนฟังลูกน้องฯกระซิบรายงานไปมาอีก 2-3 ประโยค มาลาตีชำเลืองๆดู ทำไม่สนใจ ดูของต่อ ไรวินท์ละเดินออกมาจากลูกน้องอย่าง ร้อนใจ รี่มาที่มาลาตีทันที “กลับบ้านเถอะ แม่กับเมียพี่มาเดินเที่ยวงานอยู่ เห็นเธอเข้ามันจะไม่เหมาะ”
“อุ๊ยตาย แค่นี้เอง ทำเป็นตกใจไปได้” มาลาตีผลักอกไรวินท์เบาๆ “ก็บอกไปสิค่ะ ว่ามาลาตีเป็นน้องสาวพี่”
“จะบอกได้ยังไงเล่า แม่ฉันคงเชื่อหรอก”
“ก็บอกไปก็ได้ว่ามาลาตีเป็นญาติฝ่ายพ่อ ก็ต้องมีบ้างล่ะ ที่ลูกๆหลานๆบางคนที่แม่พี่ไม่รู้จัก”
ไรวินท์ไม่ฟังต่อรีบคว้าข้อมือมาลาตี ดึงกระชากย้อนกลับไปทางเดิมทันที ทิ้งให้ลูกน้องและเจ้าหน้าที่แอบมองกันเป็นตาเดียว
ไรวินท์พามาลาตี เดินหนีจนออกมาจากแนวร้านรวงที่คนเดินหนาแน่น ออกมาถึงลานทางเดินข้างนอก มีม้านั่งให้นั่งพัก
มาลาตีรีบสะบัดแขนออก “โอ๊ย! นี่พี่วินจะลากมาลาตีไปกับพื้นอยู่แล้ว”
“ก็ใช่น่ะสิ ไป..กลับ! พี่จะไปส่ง”ไรวินท์จะคว้ามือมาลาตีเดินต่อ
พอดีกับที่วารี และสีนวลที่อุ้มลูกน้อยหลับปุ๋ย เดินหลุดผู้คนออกมาถึงตรงนั้นเข้าด้วยพอดี
“อ้าว! ลูกวิน! เจอพอดี แม่เดินวนงงอยู่เนี่ย” ไรวินท์หันมาเห็นเข้าถึงกับช็อคเหวอ รีบปล่อยมือจากมาลาตี ที่วารีและสีนวลยังไม่ทัน ได้สนใจ “คนเยอะจนตาลาย เมื่อตะกี้ก็พากันไปที่ร้านลูกมา ว่าจะไปเดินให้ทั่วงานรอลูก ก็กลัวจะคลาดกับลูกอีก ไม่เคยมาเดินงานกับเขาเลย..”วารียืนเล่ายิ้มผ่องใสมีความสุข แต่พลันสีหน้าก็เปลี่ยนทันที เมื่อมาลาตีเดินมายืนเคียงไรวินท์ แล้วน้อมตัวลงไหว้อย่างอ่อนช้อย วารีรับไหว้ไปโดยอัตโนมัติ สีนวลมองเงียบเขม็ง หน้าถอดสี “ไหว้พระเถอะจ้ะ แม่คุณ..” วารีถามลูกชาย “แล้วนี่ใครกันล่ะ”
ไรวินท์อึกอักไม่รู้จะตอบยังไง มองไปเห็นสีนวลหน้าช็อค
“ดิฉันชื่อมาลาตี เป็นลูกสาวท่านอธิบดีคุณหลวงไผทพิทักษ์ อดีตนายเก่าของคุณไรวินท์ค่ะ”
“อ้อ นึกว่าใคร ลูกสาวคุณหลวงท่านนี่เอง หน้าตาน่าเอ็นดู มาเที่ยวงานหรือจ๊ะ คุณมาลาตี”
“ค่ะ ทีแรกว่าจะมากับคุณแม่ แต่คุณแม่เกิดมาไม่ได้ ก็เลยขอให้คุณไรวินท์มารับ แล้วคุณป้าเดินทั่วงานหรือยังคะ ดิฉันยังไม่ได้ไปดูร้านอื่นเลย เห็นจะต้องขอคุณไรวินท์ให้ช่วยพาไป”
สีนวลที่เหมือนจะทนฟังต่อไปไม่ได้รีบเดินขึ้นมายืนข้างวารีทันที อุ้มลูกสาวที่หลับนิ่งบนบ่า ให้เห็นจะๆ “ลูกหลับไปแล้วค่ะพี่ แล้วคุณแม่ก็เดินจนเมื่อยแล้ว อยากกลับบ้านเสียที”
“ก็น่าจะกลับเสียที แม่ครับ ผมจะเรียกคนรถให้ เห็นเดินอยู่แถวๆนี้” ไรวินท์มองๆหา
นายกลั่นที่ป้วนเปี้ยนรอๆอยู่ รีบตรงเข้ามาหา“ขอรับ ท่าน”
“พาท่านกลับไปได้แล้ว!” ไรวินท์รวบรัดสั่ง โดยไม่กล้าหันไปมองวารีที่กำลังมองมาอย่างคาดคั้นจับผิด
สีนวลเม้มปากแน่นจ้องมาลาตีเขม็ง มาลาตียิ้มระรื่น เชิดหน้าไม่รู้ไม่ชี้