บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 6 หน้า 5
เสียงเปียโนดังต่อเนื่อง แพรขาวรีบวิ่งไปเตียงนอนที่ชมพูหลับอยู่ กราบพระสามครั้ง เอื้อมมือปิดไฟที่หัวเตียง เอาผ้าห่มคลุมร่าง “หลับสิ แพรขาว หลับสิ หลับ ๆๆๆ”
เสียงเปียโนเล่นมาถึงห้องสุดท้าย
ที่หน้าต่างห้องของแพรขาว เหมือนมีแสงเรืองๆ สีขาวฉายมาจากด้านนอก สักครู่หน้าต่างก็เปิดออก ชายหนุ่มในชุดเสื้อเชิ้ต พับแขนอย่างลวก ๆแต่ดูปราณีต ใส่เอี๊ยม กางเกงขายาว กำลังเล่นเปียโนอยู่ใต้ต้นใหญ่หน้าศาลเจ้าบ้านเจ้าเรือน
ปลายนิ้วไรวินท์พรมไปบนคีย์เปียโน ในท่อนสุดท้ายของเพลง แพรขาวปรากฏตัวเข้ามาทางด้านหลังของไรวินท์ พอดี แพรขาวหอบแฮกๆ ไรวินท์ที่อมยิ้มนิด ๆ
“ทันเวลาไหมคะ...” ไรวินท์ไม่ตอบ แต่ลุกขึ้นเดินไปทางข้างศาล แพรขาวที่ยังหอบอยู่ รีบตามไป “ดะ เดี๋ยวสิคะ ไปเลยเหรอ ยังไม่หายเหนื่อยเลย คุณวินท์ คุณวินท์...”
ไรวินท์โบกมือขึ้น ที่ข้างศาลก็ปรากฏเป็นประตูมิติพิเศษ เห็นเป็นกลุ่มควันละมุนพวยพุ่งวนไปมา ไรวินท์ก้าวเข้าในกลุ่มควัน แล้วหายไป แพรขาวยืนมองนิ่งสักครู่ก่อนตัดสินใจเดินเข้าไป
ดอกไม้โบราณบานสะพรั่งในสวนหน้าเรือนใหญ่ บ้านไม้สองชั้น คนสวนและเด็กสาวรับใช้ 3-4 คนกำลังกุลีกุจอเก็บกวาดใบไม้กันไปมา แพรขาวในชุดนอนคิตตี้ รองเท้าแตะผ้านุ่มอยู่กับบ้านก้าวมายืน ทะลุมิติออกมา เธอมองด้วยความทึ่งฉงนกับสิ่งที่ได้เห็นตรงหน้า ไรวินท์ก้าวเข้ามายืนข้างๆ ด้วยชุดเท่แบบเดิมแต่ถือไม้เท้ามาด้วย แพรขาวหันไปมองไรวินท์ด้วยความรู้สึกตื่นเต้นมากๆ เธอกวาดตามองดวงหน้าและรูปกายที่ได้เห็นตรงหน้าอย่างชัด แจ้งราวกับเป็นคนปกติ
“คุณไรวินท์..ฉะ...ฉันเห็นแล้วใช่ไหม”
“ใช่ เธอกำลังเห็นทุกอย่าง..ด้วยตัวเธอเองจริงๆ”
เสียงคนเดินมาจากทางด้านหลังของทั้งสอง แพรขาวตกใจหันไป เห็นแรมวัยหนุ่ม ราวยี่สิบกว่า หวีผมเรียบเป็นเงา สวมเสื้อราชปะแตน นุ่งกางเกง เดินถือหนังสือเข้ามา ก่อนตัดทะลุผ่านตัวแพรขาวและไรวินท์ไป เพราะอยู่คนละมิติ ตรงไปที่เรือนใหญ่
“พ่อของฉัน..นายแรม”
แพรขาวหันมองตามอีกทีให้เต็มตา