บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 29
ที่บ้านยายเกสรแถวใต้ต้นไม้ ชมพูร้องเรียกแพรขาว “แม่จ๋า แม่จ๋า แม่อยู่ไหน”
แพรขาวโผล่เข้ามาด้วยความร้อนใจพยายามมองหา “ชมพูๆๆอยู่ไหนลูก”
แพรขาวมองไปเห็นก็ผงะ ที่ประตูรั้วในระยะไกลเห็นชมพูกำลังเปิดประตูรั้วเอง
“แม่..แม่..แม่อยู่ไหน” ชมพูเปิดประตู แล้ววิ่งหายไปนอกบ้าน แพรขาวตกใจรีบวิ่งไป
แพรขาวเดินลิ่วๆเดินมุ่งไปที่หน้าบ้าน ไรวินท์ปรากฏร่างขึ้น มองตามแพรขาวไปอย่างฉงน แพรขาวเดินตรงทื่อไป
“แพรขาวๆ เธอจะไปไหน” แพรขาวเหมือนไม่ได้ยิน เดินต่อไป มุ่งสู่ประตูบ้าน ไรวินท์หายตัววาบไป ปรากฏตัวขึ้นขวางดักหน้าแพรขาว แพรขาวชะงัก ไรวินท์มองเห็นสร้อยแก้วตาเสือที่คอแพรขาว “แพรขาว..เธอ..ถอดสร้อยออกเดี๋ยวนี้”
“ชมพู ชมพูหนีออกจากบ้าน เค้าเป็นเด็กมีปัญหา ขาดความอบอุ่น ชั้นจะไปช่วยลูกเดี๋ยวนี้”
แพรขาววิ่งทะลุตัวไรวินท์ไป ไรวินท์มองด้วยความตกใจ
ทางด้านนลิน แจ๊บ มายืนงงที่แถวๆเรือนเล็ก “ที่นี่ก็ไม่อยู่นี่”
“เอ๊ะ..แล้วพี่แพรไปไหน..”
“ไปเข้าห้องน้ำหรือเปล่า”
ทันใด ฝนเริ่มตกพรำลงมา
“อ้าว ฝนตก..”
ทั้งสองรีบวิ่งหลบฝนกลับบ้าน
ในสายฝนที่พรมพรำแพรขาววิ่งมาถึงประตูหน้าบ้านที่ปิดอยู่ แพรขาวจับกลอนจะเปิดออก
ไรวินท์ตามมามองด้วยความตกใจ “แพร..อย่า..หยุดเดี๋ยวนี้ แพรขาว!!”
แพรขาวเหมือนไม่ได้ยินไรวินท์ ภาพหลอนของแพรขาว แพรขาวมองเห็นชมพู วิ่งไกลหยอยๆ ท่าทางเสียขวัญออกไปทางท้ายซอยท่ามกลางฝน “แม่จ๋าๆๆ แม่อยู่ไหนๆๆ”
“ชมพู..อย่าตากฝน กลับมา ชมพู” แพรขาวเปิดออกไป แล้ววิ่งตามไปนอกบ้าน
“แพรขาว เข้ามา อย่าไป อย่าไป”
แพรขาวมองไปที่ถนนซอย แพรขาวเห็นชมพูวิ่งตามหาแม่ไปท้ายซอย “แม่จ๋าๆๆ แม่อยู่ไหน”