บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 29 หน้า 4

แพรขาววิ่งขึ้นมาถึงห้องกว้างชั้นบน ชมพูยืนอยู่กลางห้อง  และหันมามองหน้าแพรขาว  แล้วชี้ไปที่ชั้นลอย  ที่อยู่เหนือห้องนั้นไปอีก แพรขาวสงสัย  เดินไปหาชมพู แล้วแหงนมอง ตามที่ชมพูชี้ เหนือขึ้นไป คือระเบียงชั้นลอย  ที่ไม่มีราวกั้น  ตรงนั้นมีถังเก่าๆใหญ่ๆเหมือนถังน้ำมันที่สูงเท่าอกคน วางเรียงๆกันอยู่สามสี่ใบ

แพรขาวก้มหันมา จะถามชมพูว่าอะไรทำไม  แต่ปรากฏว่าไม่มีชมพูที่ข้างตัวแล้ว แพรขาวงงๆ  มองหารอบตัว

ทันใด  มีเสียงหัวเราะจากข้างบน  แพรขาวเงยมอง  ข้างบนชั้นลอย  ข้างๆถังน้ำมันนั้น  ชมพูกำลังพยายามผลักถังนั้น  ที่ใหญ่และดูมีน้ำหนัก ถังครูดไปกับพื้นปูน  เสียงโลหะหนักๆถูกับปูน  เป็นรอย และส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดก้องๆชวนสยอง ถังนั้นขยับเข้ามาหมิ่นขึ้นๆ  พร้อมจะตกลงไป

แพรขาวตกใจ จะก้าวเท้าถอย  แต่ทันใดมีมือมากอดรอบเอว แพรขาวตกใจก้มมามองเห็นชมพูที่ยิ้มน่ากลัว  และกอดเอวแพรขาวแน่น  ไม่ให้ไป เสียงเอี๊ยดๆหนักๆดังมาจากข้างบน  แพรขาวเงยมอง  ถังน้ำมันนั้นกำลังจะตกลงมา แพรขาวแหงนมอง ตาเบิ่งลืมโพลง จะหนีก็หนีไม่ได้ ยืนตัวแข็งทื่ออยู่ใต้รัศมีถังนั้น

ที่หน้าเรือนใหญ่  ท่ามกลางฝน ผีสีนวลยืนหัวเราะ “ฮะๆๆๆๆ”

ที่ประตูรั้วหน้าบ้าน ไรวินท์ที่ถึงตาจนตัดสินใจ ที่จะยอมไปเป็นผีตายโหงแทน ตะโกนออกไปสู่ภายนอกสุดพลัง “ไอ้พวกสัมภเวสีเร่ร่อน ..มาเอาชั้นไป..มาเอาดวงวิญญาณของชั้นไปแทนผู้หญิงคนนั้น..” ถังน้ำมันกำลังเอียงลงมาใกล้หล่นแล้ว  แพรขาวยืนนิ่ง  ขยับไม่ได้  มีชมพูที่หน้าชวนสยองกอดเอวแน่น “ชั้นขอยอมไปเป็นผีเฝ้าบ้านร้าง   เป็นตัวตายตัวแทนของพวกแกเอง..” ขาดคำที่พูดตัวไรวินท์เกิดมีแสงสว่างจ้าเปล่งออกมาจากตัวเอง สีหน้าผุดผ่องราวกับปล่อยวาง  ยอมสละทุกอย่าง ไรวินท์ตัดสินใจ ถอยออกมาจากประตูนั้น เพื่อตั้งหลัก แล้วพุ่งตัวตั้งใจที่จะกระโจนออกไป  เพื่อสละวิญญาณ ร่างไรวินท์ทะลุกำแพงพลังที่มองไม่เห็นออกไปได้อย่างอัศจรรย์ ผีสีนวลที่กำลังหัวเราะชะงักด้วยความผิดคาด ร่างไรวินท์ลอยทะลุออกจากเขตรั้วบ้านนั้นไป

ในตึกร้างถังน้ำมันตกร่วงลงมา แพรขาวยืนอยู่ใต้ถังนั้น  ก่อนที่ถังจะตกลงมาทับร่างสว่างของไรวินท์ก็พุ่งเข้ามาหาแพรขาว มือไรวินท์จับที่สร้อยแก้วตาเสือแล้วกระชาก สร้อยนั้นขาดผึง ลูกปัดกระจายเด้งดึ๋งๆๆ ไปตามพื้นปูนเปลือยบ้านร้าง ทันใด ดวงตาของแพรขาวพลันกระพริบมีสติพึ่บขึ้นมาทันที  แพรขาวเห็นหน้าไรวินท์ที่กอดตนอยู่

“แพรขาว..”

“คุณวิน..”

แพรขาวยื่นมือขึ้นไปหามือไรวินท์  มือแพรขาวและมือไรวินท์จับกัน  ไรวินท์ดึงแพรขาวออกมาอย่างรวดเร็ว

พอดีกับถังนั้นที่เหมือนลอยค้างอยู่ในอากาศ ก็ตกลงมากระทบพื้นดังสนั่น ฝาถังหลุดกระเด็นออก ของเหลวสีดำในถังนั้นกระจายกระเด็นสาดไปทั่วบ้าน แพรขาวอยู่ในอ้อมกอดไรวินท์  หลบมุม พ้นจากรัศมีของเหลวดำนั้น

“แพรขาว  เธอปลอดภัยแล้ว” ร่างไรวินท์สว่างจ้ามากขึ้นๆ และการยิ้มเปี่ยมด้วยความสุข  แพรขาวสลบไปโดยมีรอยยิ้มในใบหน้า