บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 29 หน้า 5
ไรวินท์อุ้มแพรขาวเดินมาตามถนนในซอย ใบหน้าไรวินท์ อิ่มเอมใจ ส่วนใบหน้าแพรขาวหลับพริ้ม ไรวินท์อุ้มแพรขาวเดินกลับบ้าน ผีสีนวลร้องออกมาอย่างผิดหวังและจางหายไป
แสงไฟสลัวจากบนเสาถนน แพรขาวลืมตาขึ้นมาแล้วยืนตะลึงงงๆ แพรขาวมองรอบๆ พบว่าตัวเองยืนเปียกปอนอยู่หน้าประตูบ้าน แพรขาวงง ว่าตัวมาตรงนี้ยังไง
“พี่แพรๆ” แพรขาวหันมอง นลิน แจ็บกำลังวิ่งเข้ามาอย่างตกใจ
“พี่แพร..พี่หายไปไหนมาครับ”
แพรที่เปิดประตูเข้ามามีสีหน้าเหวอ แพรขาวตัวเปียกมีน้ำหยดจากตัว
นลินกอดแพรขาวไว้ “พี่แพร..ไปเดินตากฝนที่ไหนมา พี่เป็นอะไรหรือเปล่าคะ”
แพรขาวซีดๆ งงๆ หนาวสั่น “ไม่..พี่ไม่เป็นไร..”
แจ๊บสงสัย “เกิดอะไรขึ้นเนี่ย”
เรือนเจ้าบ้านมืด เงียบ และดูว่างเปล่าราวบ้านร้าง แพรขาวใส่เสื้อผ้านลิน เป็นเสื้อยืด กางเกงขาสั้น มีผ้าขนหนูพาดบ่า เช็ดผมพลาง ก้าวเข้ามา ยืนมองเรือนเจ้าบ้านเพียงห่างๆ
แพรขาวพูดเสียงดังราวกับกลัวไรวินท์ไม่ได้ยิน “คุณวินคะ ขอบคุณมากนะที่ไปช่วยชีวิตแพร แพรขอลาคุณแค่นี้ ลาชั่วคราวนะคะ บ้านนี้ถูกรื้อเมื่อไหร่ แพรจะเอาไปสร้างศาลาเล็กๆให้วัดต่างจังหวัด จะได้เป็นบุญกุศลตกไปถึงคุณ” เสียงแพรขาวเหมือนดังไปในความว่างเปล่า ทุกอย่างเงียบ นิ่ง ไม่มีร่องรอยของพลังงานอะไรอีก
แพรขาวมองรอบตัว รู้สึกว่าไม่มีสัญญาณตอบรับใดๆ
นลินลากกระเป๋าใบเล็กมา มองแพรขาวแปลกๆ “พี่แพร..บอกลาคุณวินเหรอ”
แพรขาวหน้าตาเหวอๆ “คุณวินไม่อยู่แล้ว..ลิน”
“อะไรนะคะ”
แพรขาวยอมรับความจริง ใจหายเบาๆ “คุณวินไปแล้ว”
“จริงเหรอ..พี่แพรรู้ได้ไง”
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“แต่พี่บอกว่า..คุณวินไปช่วยพี่ไม่ให้ถูกของตกใส่ ที่ตึกร้างในซอยไม่ใช่เหรอ”
“ใช่..คุณวิน..ออกจากเขตบ้านนี้ไปช่วยพี่ได้..แล้ว..ก็..คง..”
สองสาวมองหน้ากัน อึ้งๆ
เรือนใหญ่ ไฟดับทีละดวงจนมืดสนิท ผีสีนวลหมุนคว้างไปมาในบ้าน “หายไปไหน..พี่วิน พี่วินหายไปไหน พี่วิน!!!!” มุมต่างๆในบ้าน ผีสีนวลวิ่งหาไปมา ใจหายวาบ “พี่วิน..ทำไมฉันไม่รู้สึกอีกแล้ว..ว่ามีพี่อยู่แถวนี้”