บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 29 หน้า 3
“ฉันก็อยากจะช่วยพี่นะ แต่พอดี เมื่อออกพ้นบ้านหลังนี้ไป..มันก็เกินอำนาจของฉันแล้ว พวกสัมภเวสีเร่ร่อนทั้งหลายข้างนอกต่างหาก ที่พวกมันร่วมมือกัน จากผีเฝ้าคลอง ไปสู่ผีไม่มีมีญาติ มันส่งต่อนังแพรขาวให้กัน ที่ไหนมีผีตายโหงที่มันต้องการวิญญาณไปเป็นตัวตายตัวแทนของมัน นังแพรขาวมันก็จะไปตายที่นั่น..หึๆๆๆ”
ไรวินท์ตกใจ หันกลับไป
ในตึกร้างที่สร้างไม่เสร็จ เห็นสายฝนที่หน้าต่างที่เจาะโล่ง ไม่มีบานหน้าต่าง มีร่องรอยคนเข้ามาทำบางอย่าง พื้นปูนเปลือย มีกองขยะจากภาชนะ ขวดน้ำ กระป๋องเครื่องดื่ม ที่เก่าๆ มีรอยคนมาพ่นสีที่ผนัง มีกองเสื่อตามมุม มีรองเท้าแตะข้างนึง แพรขาวเดินเข้ามามองหาซ้ายขวา
มีเสียงชมพูร้องไห้ดังมาจากด้านใน “แม่จ๋า..แม่..แม่อยู่ไหน”
“ชมพู แม่อยู่นี่”
แต่ในห้องนั้น ไม่มีชมพู แพรขาวมองรอบตัว ที่ประตูห้องที่เปิดออกไปอีกด้าน ชมพูวิ่งผ่านไป “แม่ๆ..”
แพรขาววิ่งตามออกไปทางประตูนั้น
ในสายฝน ไรวินท์วิ่งสุดฝีเท้าสู่ประตูบ้าน จะโดดออกไปจากประตูหน้าบ้าน แต่เหมือนตรงประตูนั้นมีพลังบางอย่างที่แข็งแร่งขวางไว้ ร่างไรวินท์เด้งกลับมาอย่างแรง ไรวินท์ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ตะโกนออกไป “แพรขาว ตื่นสิ ตื่น! ตื่น! ดึงสร้อยเส้นนั้นออกไป”
เสียงไรวินท์ดังเอคโค่สะท้อนไปมาก้องๆ ซ้ำๆอยู่ไกลๆในตึกร้าง “แพรขาว ตื่นสิ ตื่น! ตื่น! ดึงสร้อยเส้นนั้นออกไปๆๆๆๆ”
แพรขาวไม่รับรู้ถึงเสียงนั้นเลย เดินไปอยู่ที่เชิงบันไดขึ้นชั้นบน สร้อยคอแก้วตาเสือที่คอแพรขาวแกว่ง ซ้าย ขวา ซ้าย ขวา
ชมพูวิ่งขึ้นไป แล้วหันหลังมา ก้มมองจิกสบตาแพรขาว “แม่..”
“ชมพู.”
“ตามหนูมาสิ ฮิๆๆ“ พูดจบก็วิ่งหายขึ้นไป
“ชมพู ลงมา อย่าขึ้นไป” แพรขาววิ่งตามไปด้วยความร้อนใจ
ที่หน้าเรือนใหญ่ ผีสีนวลหัวเราะอย่างสาแก่ใจ เสียงหัวเราะสีนวลดังก้อง ฟ้าแลบ ฟ้าร้อง ฟ้าเป็นสายๆแว่บๆๆๆ เสียงเปรี้ยงๆ ผสมไปกับเสียงหัวเราะของผีสีนวล