บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 29 หน้า 2
แพรขาวเดินตาเบิกโพลงไปท้ายซอย ไกลออกไปๆ
ไรวินท์ร้อนรน ยื่นมือจะออกไปจากประตู ตัวก็เด้งกลับเข้ามาเหมือนโดนผลักกระเด็น ไรวินท์ทั้งอึ้งและช็อค
แพรขาววิ่งมาตามพื้นถนนซอย ที่ค่อนข้างเปลี่ยว ฝนพรมพรำ แพรขาวมองไปข้างหน้า ตัวเริ่มเปียกๆมองเห็นชมพูที่เปียกฝน วิ่งไปๆ แล้วพอมาถึงหน้าสถานที่แห่งหนึ่ง ชมพูหยุดมองดู แพรขาวมอง รีบวิ่งเข้าไป สถานที่นั้น คือตึกร้างกลางซอย ที่สร้างไม่เสร็จและถูกทิ้งร้างไว้ แพรขาวมองชมพูวิ่งหายเข้าไปในตึกนั้น
แพรขาวตามมา หยุดมอง แล้วตะโกนเรียก “ชมพู..ชมพู..ออกมาลูก อย่าเข้าไป..” เสียงแพรขาวก้องๆ แล้วแพรขาวตัดสินใจ รีบวิ่งตามเข้าไป
ไรวินท์เกาะประตูกัดฟัน พยายามจะผ่านออกไป แต่ก็กระเด็นกลับมาตามเคย ไรวินท์หันมาที่เรือนใหญ่ วิ่งกลับมา แล้วตะโกนออกไปเสียงก้อง “สีนวล..สีนวล..เธอจะเอาแพรขาวไปไหน”
ทางด้านนลิน แจ๊บ กำลังเก็บผ้าที่ตากต่างพากันวิ่งเข้าบ้าน ไรวินท์เข้าไปหาพยายามที่จะบอก “พวกเธอ..เธอสองคน..ออกไปช่วยแพรขาวสิ ไปเดี๋ยวนี้..เร็ว!!”
นลิน แจ๊บ ไม่เห็นและไม่ได้ยินไรวินท์ ไรวินท์พยายามเข้าไปจะจับตัวสองคนนั้น แต่มือไรวินท์ผ่านร่างสองคนนั้น สัมผัสไม่ได้ ไรวินท์พยายามจะปัดผ้าที่สองคนหอบตะกร้า และกาละมังมา มือไรวินท์ผ่านวืบไป ไม่สามารถสัมผัสอะไรได้เลย ทั้งนลิน แจ๊บ พากันเข้าบ้านไป มีเสียงหัวเราะเบาๆของผีสีนวลก้องไปทั้งบ้าน
ไรวินท์หันขวับ วิ่งไปหา ร่างผีสีนวลปรากฏร่างขึ้นตรงหน้าบันไดทางขึ้น
“สีนวล ฉันยอมรับผิด ฉันเต็มใจจะชดใช้หนี้กรรมทุกอย่างที่ทำกับเธอ”
“พี่คุกเข่าก่อนสิ”
“ได้..” ไรวินท์คุกเข่าลง ผีสีนวลผงะด้วยความคาดไม่ถึง “สีนวล ขอร้องล่ะ เธออย่าฆ่าแพรขาว มันจะเป็นบาปมหันต์ให้เธอตกนรกลงลึกกว่านี้ ปล่อยแพรขาวไปเถอะ!!”
“ฉันอยู่ในนรกมานานหลายสิบปีแล้ว”
“นับวันเธอจะยิ่งจมลึกลงไปทุกที เธอลงโทษตัวเองกับฉันยังไม่พอ เธอจะลงโทษแพรขาวให้เป็นผีที่หลงทางหลงภพ ไปผุดไปเกิดไม่ได้อีกคนหรือ เหี้ยมโหดเกินไปแล้ว”
“มันจะพรากพี่ไปจากฉัน มันจะรื้อบ้าน เอาพี่ไปอยู่ด้วย ส่วนฉันจะต้องร่อนเร่พเนจรไปที่อื่น ฉันยอมไม่ได้”
“แพรขาวตั้งใจจะช่วยปลดปล่อยฉันต่างหาก ต่อให้ไม่มีแพรขาว วันนึงบ้านนี้ก็ต้องถูกรื้อขายไปอยู่ดีเมื่อหมดสภาพ ถ้าเธอไม่ยอมไป เธอก็จะเป็นนักโทษของตัวเองตลอดกาล ปล่อยแพรขาวเดี๋ยวนี้!!”
“พี่รักมัน!!”
“ถ้าหมายถึงฉันจับใจในความดีของหล่อนล่ะก็..ใช่! แต่ฉันไม่ได้รักแพรขาวอย่างที่เคยรักผู้หญิงอื่น บุญฉันไม่ถึงผู้หญิงคนนี้ จิตใจหล่อนสูงกว่าฉันมาก”