บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 4
ลุงบุญทิ้ง เดินมามองป้ายที่ติดอยู่หน้ารั้วประตู “ลลิตสปารับสมัคร พนักงาน คนสวน แม่บ้านด่วน!” ลุงบุญทิ้งกับเด็กหนุ่มอีกคน เดินเข้ามาเห็นคนงานกำลังต่อเติมบริเวณด้านหน้าเป็นรูปเป็นร่างใกล้จะเสร็จเรียบหรูโอ่อ่าสไตล์บาหลี
ลุงบุญทิ้งกับต๊อกเด็กหนุ่มหน้าตาบ้านๆผิวคล้ำผอมกร่องยืนกวาดตามองๆ ไปทั่วก่อนเจอกับหัวหน้าคนงานคนหนึ่งเดินสวนไป ลุงบุญทิ้งถามๆ อะไรบางอย่าง หัวหน้าคนงานคนนั้นหันมาชี้ๆเข้ามาภายใน
ที่แนวรั้วริมน้ำ ที่มองออกไปเห็นบ้านของยายเกสรอยู่ตรงข้าม ลลิตกำลังยืนหันหลังมองดูคนงานกำลังรื้อแพริมน้ำอย่างรีบเร่ง
“คุณ..คุณ” ลลิตหนุ่มผิวเข้มหน้าร่างหนากำยำสวมแว่นดำแต่งตัวเนี้ยบหันขวับมาเห็นลุงบุญทิ้งกับต๊อก ลลิตถอดแว่นออก หน้านิ่ง ดวงตาเหมือนมีรังสีอำมหิตกร้าว ลุงบุญทิ้งถึงกับผงะสะดุ้งทีแรก “เอ่อ..คือผมมาหาคุณ..คุณนะลิตอะไรนี่ละจ้ะ”
“ลลิต! ผมเองลลิต มีอะไร?”
“อ้อ ใช่ๆ คุณลลิต แหะๆ..คือลุงชื่อบุญทิ้ง ขายกาแฟอยู่ข้างร้านหมอวิชัยซอยถัดไปนี่จ้ะ..มีคนงานเขาจะมาขอสมัครทำงานหน่อยจ้ะ”
“คนนี้น่ะหรือ” ลลิตมองไปทางต๊อกที่ยืนนิ่งมองต่ำอยู่หลังลุงบุญทิ้ง
“ใช่จ้ะๆ” ลุงบุญทิ้งพูดกับต๊อก ”เฮ้ ไอ้ต๊อกไหว้คุณลลิตเขาก่อนสิ..เอ้าเร็ว” ลุงบุญทิ้งบอกลลิต “คือมันเพิ่งมาจากราชบุรี ข้ามแดนมาน่ะจ้ะ มาหางานทำ ทำสวนหรือทำอะไรก็ได้จ้ะ”
ลลิตมองต๊อกนิ่ง “แล้วพูดไทยได้หรือเปล่า”
“ไอ้ต๊อก! บอกคุณเขาสิ”
ต๊อกไม่มอง ก้มๆหน้า ห้วนๆ “ได้”
“เฮ้ ไอ้นี่ พูดจาไม่มีน้ำ บอกกี่ทีๆไม่จำ” ลุงบุญทิ้งบอกกับลลิต ”มันพูดน้อยอย่างงี้ละ แต่มันขยัน ลุงรับรอง”
“พูดได้ ฟังรู้เรื่องก็โอเค”
ต๊อกยืนนิ่ง
“ไอ้ต๊อกเอ็งได้ยินใช่มั้ย ขอบคุณคุณเขาเร็ว” ต๊อกพยักหน้าหงึกทีเดียว “เฮ้ ขอบคุณครับสิ”
“..ครับ”
ลุงบุญทิ้งหน้าเสีย