บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 4 หน้า 5
ทางเดินมุมหนึ่งจะออกไปถนนหน้าโรงเรียน ชมพูกำลังเพลิดเพลินกับอมยิ้มอันโตเท่าหน้าแบบเกาหลีในมือ เดินตามคนๆหนึ่งที่จูงนำไป “ไปหาคุณแม่ที่ไหนคะ”
“ที่บ้านซิลูก ไปๆรีบเดิน คุณย่า กับป้าเขมรออยู่..”
“บ้านคุณย่าเหรอคะ..”
“ใช่สิจ๊ะ ไป..” พัสกรพาชมพูเดินพ้นผ่านรั้วโรงเรียนออกมากำลังตรงจะไปที่รถสปอร์ตคันหรูที่จอดอยู่ เห็นดิวออกมายืนเฉิดฉายไปมารออยู่
“พี่กร! จะเอาเด็กนี่ เอ่อ..ลูกพี่ ไปไหน?”
“พากลับบ้านสิ ถามได้ เปิดประตู”
ดิวมองเซ็งๆ ถอนใจไม่พอใจ
แพรขาวตะโกนดัง “นี่ หยุดนะ..”
พัสกรสะดุ้งหัน ชมพูหันไป “แม่ขา”
พัสกรคิดไม่ถึง “แพร..”
แพรขาวรีบวิ่งกระหืดกระหอบตรงรี่เข้ามา จ้องเขม็งจะเอาเรื่อง พุ่งไปจะคว้ามือชมพู “ชมพูมาหาแม่”
พัสกรรีบกระชากแขนดึงชมพูหนี จนชมพูตกใจร้องจ้า พัสกรตวาด “อย่านะ ฉันมารับลูกฉันกลับ”
แพรขาวพูดเสียงดังพร้อมกับเอาตุ๊กตาฟาดๆๆ หัวพัสกร “ไม่ได้..แพรไม่ยอมให้ชมพูไปกับใครทั้งนั้น”
ดิวอุทาน “ว้าย! ตายๆ”
“ฉันก็ไม่ยอมเหมือนกัน ฉันจะไม่ให้ลูกกลับไปอยู่บ้านไม้ผุๆนั่นอีกเป็นอันขาด โรงเรียนสัปปะรังเคนี่ด้วย..ลูกไป ขึ้นรถ” พัสกรสั่งดิว “ดิวเปิดประตูสิ เอ๊..”
พัสกรช้อนหิ้วตัวชมพู ดิวเปิดประตูให้แบบสะบัดๆ
“ไม่นะ พี่กร..ทำอย่างนี้ไม่ได้นะ” แพรขาวตรงเข้าไปจะแย่งชมพูออกมา
พัสกรปัดตีไม่ให้เข้าใกล้“เอ๊ะ แพร..พูดไม่รู้เรื่องรึไง”
แพรขาวเกรี้ยวกราด “เอาลูกแพรมานี่นะ”
“แม่..แม่ขา..ฮือๆ”
“ดิวมาเอาเด็กไปสิ ยืนอยู่ทำไม” พัสกรหันไปตวาดแพรขาว “เฮ้ย นังนี่..” พัสกรส่งชมพูไปให้ดิว ก่อนคว้าจับแขนแพรขาวได้ จับรั้งไว้บิดจนแพรขาวต้องบิดตัวตามร้องเจ็บพัสกรเดือดปุด จ้องมองหน้าเขม็ง
“โอ๊ย..”
พัสกรกัดฟันกรอด ขู่ดังลั่น “อย่ามาทำฤทธิ์มากได้มั้ย” พัสกรเหวี่ยงแพรขาว จนปลิวถลาลงไปอยู่ที่พื้น นักเรียนครูที่อยู่แถวนั้นหยุดมองกันเป็นกลุ่มๆ “ไป..ไสหัวไปไกลๆ ฉันจะเอาลูกฉันกลับ แกไม่รักดี อยากไปไหนก็ไปคนเดียว ไม่ต้องเอาลูกฉันไปลำบากด้วย”
“แม่..แม่ขา..ชมพูจะหาคุณแม่” ชมพูดิ้นๆ