บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 4 หน้า 2
ลลิตยิ้มๆ “เอาๆ ช่างเด็กมัน..ทำวันนี้ได้เลยหรือเปล่า กำลังอยากรื้อต้นไม้ตรงนี้หน่อย”
ลุงบุญทิ้งกระทุ้งต๊อก “ไอ้ต๊อก!” แล้วหันไปบอกลลิต “ได้เลยครับคุณ”
“ดี” ลลิตเหลียวไปฝั่งบ้านยายเกสร เห็นแพรขาวในชุดทำงานกำลังยืนไหว้อยู่หน้าศาลเจ้าบ้านอยู่เข้าพอดี ลลิตสะดุดเพ่งมอง
ลุงบุญทิ้งเห็นลลิตอยู่ดีๆเงียบไป เลยหันมอง ตาม “เอ นั่นแม่หนูลิน” ลุงบุญทิ้งเพ่งๆ “เอ๊ะไม่ใช่..” ลุงบุญทิ้งเห็นนลินในชุดทำงานรัฐวิสาหกิจเช่นเดียวกับแพรขาวเดินมาที่แพรขาวพอดี
“อ้อ ลุงรู้จักบ้านตรงข้ามนี่หรือ” ลลิตมองเห็นแพรขาวหันไปหานลิน แล้วเดินตามนลินไป ลลิตมองตามแววตาเป็นประกาย เรือนร่างแพรขาวที่ดูอ้อนแอ้น ดึงดูด
ที่ข้างศาล ไรวินทร์ยืนมองมา แววตาไม่พอใจ
หน้าประตูโรงเรียน ผู้ปกครองมาส่งนักเรียนมากมาย แพรขาวเบรครถจอดกึก ชมพูที่นั่งอยู่เบาะข้าง เอาเป้นักเรียนสะพายเข้าหลังพร้อม ทันที “เอ้า นักเรียนถึงแล้ว อย่าลืมสวัสดีน้าลินด้วย”
ชมพูหันไปหานลินที่นั่งเบาะหลัง “สวัสดีค่ะน้าลิน”
“สวัสดีค่ะคนเก่ง ตั้งใจเรียน แล้ววันนี้กลับมาสอนน้าลินร้องเพลงใหม่ด้วยนะ”
“ได้ค่ะ”
“ไปลูก ปะ”
นลินกระตือรือร้นเปิดประตูลงไป แพรขาวหันเปิดลงฝั่งตน นลินมองตามสองแม่ลูกที่จูงมือกันเดินไปที่ประตูโรงเรียน ชมพูหันมาบ๊ายบาย เล็กน้อย นลินยิ้มโบกตอบ ก่อนเข้าไปนั่งตอนหน้ารถแทนที่ชมพู แต่เห็นว่ามี จดหมายฉบับหนึ่งตกอยู่ที่พื้นเบาะ มองเอะใจ ก้มไปหยิบขึ้นมาดู
แพรขาวจอดรถที่ทำงาน ทั้งสองลงจากรถ นลินจับแขนแพรขาว แพรขาวหันมา งง มีอะไร..
“พี่แพร..เมื่อกี้หนูแอบเห็นจดหมายโรงเรียนหนูชมพูร่วงอยู่ ตกใจ..นี่พี่ต้องเสียค่าคอมพิวเตอร์ กับบำรุงห้องสมุดน้องชมพูยังกับค่าเทอม ป.โทเชียวเหรอ”
“ก็..พี่ย้ายลูกมาขอเข้าเรียนปุบปับ ทางโรงเรียนเลยขอความอนุเคราะห์มาเป็นพิเศษน่ะ ก็ดีแล้วล่ะ ที่เขายังรับลูกเรา”
“อืม ถามจริงพี่ไหวไหม หนูชักเป็นห่วง”
“..มันก็ยังงี้ละลิน ชีวิตคนเป็นแม่ แต่ถึงจะยังไงพี่ก็ต้องไหวให้ได้สิ ลินไม่ต้องห่วง”
“พี่ก็อย่างนี้ทุกที.. พี่แพร..งั้นถ้าพี่มีปัญหา แล้วลินช่วยเหลืออะไรพี่ได้ พี่ต้องรีบบอกนะ”
“จ้า..น้องสาวคนดี แล้วพี่จะบอก”แพรขาวยิ้มๆกลบความวิตก ก่อนยื่นมือมาจับๆมือนลินบีบอย่างขอบใจ