บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 4 หน้า 4
“โอ๊ะ..ขอโทษครับ”
“สาโรจน์”
“ครับคุณเขม เอ่อ มีอะไรด่วนหรือเปล่าครับ”
“คือ พอดี..ฉันนึกอะไรขึ้นมาได้..ก็เลย..มีเรื่องอยากจะรบกวนเธอหน่อย” เชมินีดูนาฬิกา
สาโรจน์สงสัย
พัสกรดับเครื่อง จอดรถ หน้าโรงเรียนประถม เตรียมจะลง ดิวที่นั่งมาด้วยกำลังแต่งหน้าส่องกระจกไปมา “ว้าย เดี๋ยวๆรอดิวแพ้พ ขอขอบตาอีกนิด..”
“นี่ ฉันไม่ได้มาเที่ยว ไม่รู้จะตามมาทำไม ไม่ต้องลงไป รออยู่นี่ล่ะ เดี๋ยวรีบมา” พัสกรเปิดประตูลงรถไปทันที
“อ้าว..พี่กร” ดิวมองตามค้าง ฉุนๆ “..หึ่ย ชิส์”
ดิวมองจิกไม่วางตา
แพรขาวเดินถือตัวอย่างตุ๊กตาหลายแบบ ใส่ถุงใสๆ เปิดขึ้นใส่ท้ายรถที่จอดอยู่ริมถนน ก่อนขึ้นรถ มีเด็กขายมาลัย ขายดอกไม้กำๆ วิ่งขายมาตามริมถนน รอไฟแดง แล้ววิ่งออกไปขายรถที่ติด แพรขาวมองๆ เห็นเด็กมีกำกุหลาบสีขาวด้วย พอไฟเขียว รถที่ติดออกวิ่ง เด็กวิ่งกลับเข้ามา แพรขาวเรียกเด็ก ซื้อกุหลาบขาว 1 กำ ให้เงิน เด็กไหว้ แพรขาวมองกุหลาบขาว คิดๆ
เด็กนักเรียนชั้นประถมกำลังวิ่งเล่น ทำกิจกรรมอยู่กลางสนามหน้าอาคารเรียน แพรขาวถือตุ๊กตาตัวอย่างตัวนึง สีขาว เป็นแบบกระต่ายที่เอามาจากในไลน์ เดินลิ่วๆหน้าตามีความสุขมา
แพรขาวเดินมาถึงหน้าห้องประจำชั้นของชมพู ก่อนชะโงกเข้าไปเจอครูกำลังสอนเด็กๆอยู่ในห้อง “ขอโทษค่ะคุณครู..พิมพ์”
“ค่ะ..ออ ใช่ค่ะ”
“ดิฉันอยากขออนุญาตมารับตัวน้องชมพูกลับก่อนน่ะค่ะ”
“น้องชมพู..” ครูหันไปมองหาในกลุ่มเด็กๆ
เด็กๆ บอก “ชมพูไม่อยู่แล้ว/ ชมพูไปแล้วค่ะ”
ครูเอ่ย “อ๋อ..ชมพูกลับไปแล้วค่ะ”
“กลับ? กลับไปไหนคะ” แพรขาวทำตุ๊กตาหลุดมือ แล้วเก็บมา บิดๆวุ่นวายร้อนรน
แพรขาวรีบก้าวจ้ำกึ่งวิ่งลิ่วๆ มือกำตุ๊กตาแบบสติเสีย รับหน้าแพรขาวสีหน้าซีด ว้าวุ่นสุดๆ แทบจะปล่อยน้ำตา ที่เก็บไว้ให้ระเบิดออกมาไม่ไหว “ชมพู..ชมพูลูกแม่..”