บทละครโทรทัศน์ เจ้าบ้านเจ้าเรือน ตอนที่ 25
มาลาตีกำลังลองต่างหูคู่ใหม่เป็นประกายระยิบระยับ หญิงสาวสวยปิ๊งพร้อมผมทรงใหม่ สวมเสื้อคอปาด โชว์หัวไหล่และเนินอกเย้ายวน หันส่องหน้ากระจกซ้ายขวา ฮัมเพลงมีความสุข พลันยกนิ้วมือที่สวมแหวนทับทิมแดงสดล้อมเพชรวาววับขึ้นมาส่องเทียบดูไปด้วย “ว้าย!เข้ากันเป๊ะต่างหูใหม่กับแหวนทับทิมแดงของฉัน..ฮืมม” มาลาตีเปิดกล่องหยิบเข็มขัดทองขึ้นมาลองใส่ “ความจริงเข็มขัดนี่มันก็สวย..แต่ ดูแก่ไปหน่อยสำหรับฉัน ก็เอาไปแลกชุดนิลสีน้ำเงินพรุ่งนี้ดีกว่า..” มาลาตีถอดเข็มขัดออกใส่ไว้ในกล่องตามเดิม ฮัมเพลงมีความสุขอยู่หน้ากระจกกับต่างหูคู่ใหม่ต่อไป
รถไรวินท์แล่นมาจอดบีบแตรเรียกอยู่หน้าประตูรั้วบ้านมาลาตี ไรวินท์เพิ่งกลับมาจากกรมฯสีหน้าเหนื่อยๆ กดบีบแตรเรียกซ้ำอีก เพราะเห็นว่าไม่มีใครมาเปิดประตูให้นานผิดปกติ พลันประตูเล็กเปิดออก มาลาตีในลุ้คสวยนิ้งกว่าปกติที่เคย เดินออกมายืน ส่งตาละห้อยๆ สำนึกผิด
ไรวินท์ตะลึงกับลุ้คใหม่ของมาลาตีอยู่อึดใจ ก่อนตัดสินใจเอ่ยขึ้น “นั่นแต่งตัวจะไปไหน?”
มาลาตีเห็นสามียอมเอ่ยทัก แอบดีใจ รีบเดินตรงเข้ามาหาที่ข้างประตูรถ “อย่าเพิ่งเข้าบ้านได้ไหมคะ..น้องอยากรบกวนพี่ให้พาไปนั่งรถเล่นหน่อยค่ะ”
ไรวินท์มองงงๆ มาลาตีขึ้นรถไรวินท์ขับออกจากบ้าน
รถจอดริมแม่น้ำ มาลาตีเอ่ยปากถามไรวินท์ “..ยังไม่หายโกรธน้องอีกหรือคะ” ไรวินท์ยังนิ่งไม่ตอบ “หรือพี่ไม่ยอมอภัยให้น้องแล้วจริงๆพี่ไม่เมตตา ไม่รักน้องแล้วหรือคะ น้องรู้ว่าน้องทำไม่ดี ทำอะไรลงไปไม่คิด แต่น้องก็ไม่ได้คิดจะหลอกลวงพี่น้องแค่อยากทวงสิทธิ์ของน้อง ที่เป็นลูกสาวคนหนึ่งของคุณพ่อเท่านั้น..” มาลาตีตาแดง น้ำตาร่วงเผาะสะอื้นเบา ไรวินท์ยอมเหลือบมองมาลาตี ก่อนสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ “พี่จะไม่ยอมพูดกับน้องเลยสักคำหรือ พี่เกลียดน้อง จะทิ้งน้องแล้ว แต่ยังไงน้องก็ยังรักพี่ น้องรักพี่..”
“มาลาตี!”
มาลาตีน้ำตาพร่างพรูโผเข้าซบบ่าไรวินท์ทันที “ฮือๆๆๆ น้องรักพี่นะ..”
“พอ หยุด หยุดร้องได้แล้ว”
“ก็พี่เกลียดน้อง พี่จะทิ้งน้อง..”